Παρατήρησα ένα μιμίδιο που άρχισε να φουντώνει μεταξύ των φιλελεύθερων μυημένων που υποστηρίζουν ότι το κίνημα Occupy Wall Street αρχίζει να «αποσπά» την προσοχή των πολιτών από τις πονηρές μηχανορραφίες των Ρεπουμπλικανών της νομοθετικής τάξης.
Ανοησίες.
Το κίνημα OWS δεν αποσπά την προσοχή –αλλά χρησιμεύει ως εναλλακτική λύση– στους ανειλικρινείς θεατρινισμούς που σκηνοθετούν οι πολιτικοί χάκερ αυτής της ψεύτικης δημοκρατίας. Αντίθετα, τα μέλη του κινήματος έχουν κατανοήσει ότι είναι η κούφια ισχύς –ο τρόπος λειτουργίας του ίδιου του σημερινού πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ– που χρησιμεύει ως απόσπαση της προσοχής από την πραγματικότητα της ημέρας.
Όσοι έλκονται από το κίνημα OWS συνειδητοποιούν αυτό: Απαιτούνται τεράστια χρηματικά ποσά για να τραβήξουν την προσοχή και να αποκτήσουν επιρροή στην εδραιωμένη τάξη των αυτοεξυπηρετούμενων πολιτικών μυημένων που κουβαλούν τα προϊόντα τους στην Ουάσιγκτον, DC
Χρόνο με το χρόνο, εκλογικός κύκλος με εκλογικό κύκλο, η πολιτική τάξη της Ουάσιγκτον αποκαλύπτει ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί. Αντίστοιχα, αφήστε το 1% και τους πολιτικούς του λειτουργούς να συνεχίσουν την τρέχουσα μυωπική, ιδιοτελή, αποδεκατιστική πορεία τους: Κάνοντας αυτό, απλώς θα βγάλουν περισσότερους αγανακτισμένους ανθρώπους στους δρόμους και θα επισπεύσουν τη δική τους ανατροπή.
Ωστόσο, επειδή η αλαζονική δύναμη, ζωσμένη από διπροσωπία και ανελέητα συντηρούμενη, δεν υποχωρεί χωρίς μάχη, θα πρέπει να περιμένουμε περισσότερα από τα ακόλουθα:
Κυκλοφορούν ιστορίες ότι οι Clark, Lytle, Geduldig & Cranford, μια καλά συνδεδεμένη εταιρεία λόμπι στην Ουάσιγκτον, με δεσμούς με τον χρηματοπιστωτικό κλάδο, κατέθεσαν ένα σχέδιο 850,000 δολαρίων για την κατάληψη της Wall Street. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Ζώντας σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από τη δύναμη των τεράστιων εταιρειών και τον άδικο πλούτο που έχουν στη διάθεσή τους αυτοί οι αυτοδιαιωνιζόμενοι οργανισμοί, θα υποβληθούμε αδυσώπητα στις αφηγήσεις που δημιουργούν.
«Το πιο δυνατό όπλο στα χέρια του καταπιεστή είναι το μυαλό του καταπιεσμένου». — Στιβ Μπίκο
Από τη γέννησή μας, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τυλιχθεί από το εμπορικό ολόγραμμα του καταναλωτικού κράτους. Σχεδόν κάθε καθημερινή πράξη και στάση που επιδεικνύουμε καθορίζεται σε κάποιο βαθμό από τις επιταγές, τις απαιτήσεις και τις αδιάκοπες εμπορικές παρουσίες (η defacto προπαγάνδα) του εταιρικού κράτους, π.χ. από την ώρα που σηκώνεστε το πρωί, μέχρι το φαγητό. τρώτε, για το τι ντύνεστε, για το πώς περνάτε τις μέρες σας, για το τι ώρα πηγαίνετε για ύπνο το βράδυ, για ποιες ιστορίες είστε ακροατές - τους πολιτιστικούς μύθους που έχετε εσωτερικεύσει - μέσω του κορεσμού των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τον τρόπο που γιορτάζετε τα φεστιβάλ και τις γιορτές, τον τρόπο με τον οποίο θα παίζουν οι ασθένειές σας και των γύρω σας, ακόμη και οι συνθήκες για το πώς θα πλησιάσετε και θα υποκύψετε στον θάνατό σας.
Επειδή αυτά είναι τα νερά στα οποία κολυμπάμε, οι περισσότεροι θα δεχτούν τις κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες ως δεδομένες… πιστεύοντας, για παράδειγμα, ότι όταν διατυπώνουν μια πολιτική δήλωση ότι η γνώμη που εκφράζεται έχει σχηματιστεί αποκλειστικά από το δικό τους μυαλό, με την άσκηση ελεύθερη βούληση.
Αντίστοιχα, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ πιστεύει ότι ο καταναλωτισμός είναι μια μορφή ελευθερίας…ότι η άσκησή του περιλαμβάνει κυρίως την ελευθερία να πάει σε ένα εμπορικό κέντρο και να έχει το δικαίωμα να επιλέξει ανάμεσα σε ένα μεγάλο μπισκότο ή ένα Η γιγάντια Cinnabon…ότι η ελευθερία επιλογής εκφράζεται από τα υπερτιμημένα παπούτσια τρεξίματος–ή η ασφάλεια μπορεί να βρεθεί σε ένα τεράστιο SUV.
Με αυτόν τον τρόπο, οι εκστρατείες προπαγάνδας του εταιρικού/εθνικού κράτους ασφάλειας έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές στην προώθηση και τη διαιώνιση του άνισου status quo που επικρατεί αυτή τη στιγμή. Μην υποτιμάτε τους καλά ανταμειφθέντες, επαγγελματίες απατεώνες που απασχολούνται στην εγκληματική επιχείρηση που είναι γνωστή ως «δημόσιες σχέσεις». Θυμηθείτε, αυτοί οι κύριοι της εξαπάτησης πουλάνε πολέμους, που διεξάγονται από τους φτωχούς, στους οποίους η κατώτερη τάξη σκοτώνει και πεθαίνει για τα κέρδη λίγων αδίστακτων. Ο πόλεμος είναι ένα τρένο με χρήματα για τους πλούσιους και συνδεδεμένους, αλλά ένα βαγόνι θανάτου για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Ετοιμαστείτε να δεχτείτε από ένα μπαράζ γκάφες εικονικής πραγματικότητας –βόλεϊ μετά βόλεϊ των βασικών μέσων μαζικής ενημέρωσης που κυκλοφόρησαν Big Lies– και τα πυρά μικρών παραμορφώσεων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μην περπατάτε άοπλοι στη γραμμή του πυρός.
Να θυμάστε αυτό: Πιθανότατα, το εταιρικό κράτος έχει, σε κάποιο βαθμό, αποικίσει το μυαλό σας, καθώς βρίσκεται σε καλό δρόμο να καταστρέψει το οικοσύστημα ολόκληρου του πλανήτη.
Αντίστροφα, αφήστε την ψυχή σας να σας απασχολήσει. Ενώ μπορεί να υπάρχει μια συνεχής προσπάθεια για να σαρώσετε το Liberty Park of liberty, δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο στην καρδιά σας χωρίς τη συγκατάθεσή σας. Γυρίστε τους τα τραπέζια: Διώξτε τους εταιρικούς κατακτητές από τη δημόσια σφαίρα –καθώς όλη την ώρα, αμφισβητείτε την προπαγάνδα κάθε φορά που σας διασταυρώνει…στους δρόμους, στο χώρο εργασίας σας, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης– επειδή ένα ψέμα που μένει αδιαμφισβήτητη αρχίζει να γίνεται αποδεκτή ως αλήθεια. Και χειρότερα, εισβάλλει, αποικίζει και εκμεταλλεύεται (και συχνά σκοτώνει) ένα μέρος της ψυχής του κόσμου.
Είναι σημαντικό, μην υποτιμάτε την αδίστακτη φύση της ασβεστοποιημένης δύναμης.
Σχετικά με το θέμα: Την Πέμπτη 17 Νοέμβρη, κοντά στην πλατεία Foley, είχε αίμα στο Broadway. Στη σκηνή, είδα τραμπούκους μπάτσους μοτοσυκλέτας της Νέας Υόρκης να οδηγούν κατευθείαν σε ομάδες ειρηνικών διαδηλωτών, με σκοπό να ανταγωνιστούν τους συγκεντρωμένους, και όταν οι άνθρωποι στάθηκαν στο έδαφος και αρνούνταν να εκφοβιστούν – τότε φάλαγγες από μπάσταρδο με μπλε πουκάμισα, που κουνούσαν νυχτικά, πέταξαν μέσα στο πλήθος.
Ακόμη και με τη γυναίκα μου, να τραβάει το πίσω μέρος του σακακιού μου, να προσπαθεί να ρυμουλκήσει, όπως λέμε προς τα νότια, τον στενό μου κώλο μακριά από την κατεύθυνση του τραυματισμού ή της φυλακής, δεν μπορούσα να συγκρατήσω την οργή μου. Μούγκρισα σε έναν αστυνόμο που χαμογελούσε, χαιρετίζοντας το μακελειό, «απλά συνέχισε έτσι, άψυχο μπράβο, όταν θυμώνεις αρκετά τους ανθρώπους, η μπότα μπορεί να είναι στον άλλο λαιμό… δηλαδή στον δικό σου».
Εκ των υστέρων, για τη δική μου υπεράσπιση: Βρισκόμενος στη σκηνή και βλέποντας ειρηνικούς ανθρώπους να επιτίθενται και να υφίστανται βαναυσότητα, είναι πιθανό να καταληφθεί από οργή.
Ποια είναι όμως η δικαιολογία του δημάρχου της Νέας Υόρκης και του Αστυνομικού Επιτρόπου του;
Ο δήμαρχος Bloomberg, ο Επίτροπος Kelley και οι τάξεις του NYPD έχουν αποδείξει ότι είναι πρόθυμοι να φράξουν και να ελέγξουν την πόλη στο χάος...σε αντίθεση με τις συνεχείς στιγμές ελευθερίας του συνέρχεσθαι και ελεύθερης έκφρασης.
Και γι' αυτό δεν πρέπει να υποχωρήσουμε. Οι τακτικές καταστολής τους είναι πολύ ακριβές στον προϋπολογισμό της πόλης και τα χρήματα είναι το μόνο πράγμα που αγαπούν.
Ως εκ τούτου, με τη σειρά τους, μας έχουν παράσχει μια τακτική που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. μπορούμε να τους χτυπήσουμε όπου το νιώθουν. (Αντίθετα, μπορούν να δέχονται πλήγμα μετά από χτύπημα στην αξιοπρέπειά τους – επειδή στερούνται αυτό το χαρακτηριστικό του χαρακτήρα.)
Το έδαφος μετατοπίζεται κάτω από τα πόδια μας και αυτό το φαινόμενο δεν περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από τις αντηχούσες πεζοπορίες διαδηλωτών και το τράβηγμα στρατιωτικοποιημένων σχηματισμών αστυνομικών ταραχών στους δρόμους των πόλεων σε όλο τον κόσμο.
Οι πρώτες δονήσεις, πιο κοντά σε δονήσεις, εκδηλώθηκαν επειδή το έδαφος από κάτω μας έχει γεμίσει από όνειρα…το κενό προκάλεσε σεισμολογική δραστηριότητα. Τώρα, από το Κάιρο, την πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου μέχρι την Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, την Ελλάδα στο Liberty Park, στη Νέα Υόρκη, τη Νέα Υόρκη μέχρι το Oscar Grant Park, στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, έχουμε γίνει σαν πιρούνια συντονισμού, σε συμπάθεια με τις αντηχήσεις των βασανισμένων γη.
Στη συνέχεια, οι τοίχοι της νεοφιλελεύθερης φυλακής ραγίζουν… Δεν είμαστε πια απομονωμένοι, εγκλωβισμένοι στην αποξένωσή μας, φυλακισμένοι από μια συγκεκριμένη αίσθηση αδυναμίας. το φως της ημέρας αρχίζει να διαπερνά το σκοτάδι των ερημικών κελιών μας.
«Το κράτος δεν μπορεί να σου δώσει την ελευθερία και το κράτος δεν μπορεί να την αφαιρέσει. Γεννιέσαι με αυτό, όπως τα μάτια σου, όπως τα αυτιά σου. Η ελευθερία είναι κάτι που υποθέτεις και μετά περιμένεις κάποιον να προσπαθήσει να την αφαιρέσει. Ο βαθμός στον οποίο αντιστέκεσαι είναι ο βαθμός στον οποίο είσαι ελεύθερος». ~ Γιούτα Φίλιπς
Ο Phil Rockstroh είναι ποιητής, στιχουργός και φιλόσοφος βάρδος που ζει στη Νέα Υόρκη. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στη διεύθυνση: [προστασία μέσω email]. Επισκεφθείτε τον ιστότοπο του Phil: http://philrockstroh.com/ ή στο Facebook: http://www.facebook.com/profile.php?id=100000711907499
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά