Πολλοί από εμάς τους πνευματικούς προοδευτικούς βρισκόμαστε σε βαθιά θλίψη για την απώλεια της ζωής της Heather Heyer, της γυναίκας που σκοτώθηκε από έναν ναζί φανατικό που τραυμάτισε επίσης άλλους 19 αντιρατσιστές ακτιβιστές. Είμαστε επίσης σε θλίψη για τους τρόπους με τους οποίους ο ρατσισμός συνεχίζει να ανθίζει σε τόσα πολλά επίπεδα στις ΗΠΑ, στην οικονομία και στην πολιτική μας ζωή. Ενώ θρηνούμε, μπορούμε επίσης να στρέψουμε την προσοχή μας σε στρατηγικές για να αμφισβητήσουμε τα βάθη του ρατσισμού, και όχι μόνο μεταξύ των εξτρεμιστών που κέρδισαν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης που επεδίωκαν με τις βίαιες ενέργειές τους στο Charlottesville.
Αν και το επίκεντρο μιας δεξιάς συγκέντρωσης στο Charlottesville το περασμένο Σάββατο ήταν να διαμαρτυρηθεί για την απόφαση του τοπικού δημοτικού συμβουλίου να αφαιρέσει ένα άγαλμα προς τιμή του Συνομοσπονδιακού στρατηγού Lee, σύμβολο όσων αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της αφροαμερικανικής σκλαβιάς, η αφίσα στρατολόγησης από έναν από τις μεγάλες ομάδες που χορηγούν το ράλι δεν το αναφέρει καν αυτό. Είναι το μήνυμα: «Γίνετε μέλος του Azzmador και του Daily Stormer για να τερματίσετε την εβραϊκή επιρροή στην Αμερική». Ο αντιμαύρος ρατσισμός και ο αντισημιτισμός είναι έξω από το ντουλάπι στην Αμερική του Τραμπ, αν και τα μέσα ενημέρωσης μετά βίας ανέφεραν τον αντισημιτισμό και το τραύμα που εύλογα επαναδιεγείρεται σε τόσους πολλούς Εβραίους που είδαν τις σβάστικες ή διάβασαν αναφορές δεξιών διαδηλωτών που φώναζαν στους ανθρώπους αποκαλούσαν «κικές» ένα μήνυμα που έλεγε «σύντομα θα καείς στους φούρνους».
Ευτυχώς οι φασίστες δεν έχουν καταλάβει ακόμη τους δρόμους της Αμερικής και ελπίζουμε ποτέ να μην καταλάβουν. Εβραίοι και άλλες κοινότητες πίστης ήταν εμφανώς παρόντες στις αντιφασιστικές αντιδιαδηλώσεις του Σάρλοτσβιλ και θα αμφισβητήσουν μελλοντικές προσπάθειες των δεξιών εξτρεμιστών να διαμορφώσουν την ατζέντα ή να ισχυριστούν ότι είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος αυτών των λευκών εργατικών ανθρώπων που πονούν. Ωστόσο, σε μια αγρυπνία για να τιμήσω τα θύματα του Charolttesville, παρευρέθηκα χθες το βράδυ στο Μπέρκλεϋ, όπου οι φασίστες υπόσχονται να πραγματοποιήσουν την επόμενη μεγάλη συγκέντρωση τους στις 27 Αυγούστουth Δεν συνάντησα μόνο θλίψη, αλλά φόβο και σύγχυση, καθώς πολλοί λαχταρούσαν για μια συνεκτική στρατηγική που χρειάζεται πολύ η αμερικανική Αριστερά.
Ο ρατσισμός είναι ήδη μια ισχυρή δύναμη στις ΗΠΑ τα τελευταία τουλάχιστον εκατό χρόνια, ο αντίκτυπός του επιδεινώθηκε από την κατάργηση της υποστήριξης πρόνοιας και τις πολιτικές μαζικής φυλάκισης της κυβέρνησης του Μπιλ Κλίντον που επέτειναν τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες στις ΗΠΑ που έχουν μειωθεί δυσανάλογα στις πλάτες των έγχρωμων ανθρώπων. Η αποτυχία της κυβέρνησης Ομπάμα να εφαρμόσει οποιαδήποτε σοβαρή αντιρατσιστική στρατηγική, π.χ. να απαιτήσει από τα δημόσια χρηματοδοτούμενα σχολεία να διδάσκουν ένα αντιρατσιστικό πρόγραμμα σπουδών, σε συνδυασμό με μια απάντηση στην οικονομική κρίση που έγειρε σε μεγάλο βαθμό προς τα συμφέροντα της Wall Street και της αμερικανικής εταιρικής ελίτ χωρίς συγκρίσιμες Η ανησυχία για τα εκατομμύρια των φτωχών και μεσαίων εισοδημάτων, θυμάτων εταιρικής κακοποίησης, άφησε πολλούς εργαζόμενους να αισθάνονται ότι οι υποσχέσεις των Δημοκρατικών δεν μπορούν να γίνουν αξιόπιστες.
Η διατήρηση της δύναμης του ρατσισμού μπορεί να αποδοθεί εν μέρει στην αποτελεσματικότητα της εταιρικής Αμερικής που επωφελείται από τους διαχωρισμούς που προωθεί μεταξύ των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένης, εν μέρει, της ψευδούς αντίληψης ότι φιλελεύθερες κυβερνήσεις προώθησαν τα συμφέροντα των Μαύρων σε βάρος των λευκών όταν Στην πραγματικότητα, μεγάλο μέρος της νομοθεσίας και των πολιτικών του New Deal και της νομοθεσίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ωφέλησε δυσανάλογα τους λευκούς εργαζόμενους παρέχοντάς τους φθηνά στεγαστικά δάνεια και κολεγιακή εκπαίδευση, ενώ σε μεγάλο βαθμό απέτυχε να καλύψει τους περισσότερους Αφροαμερικανούς - και οι επακόλουθες προσπάθειες να ωφεληθούν οι έγχρωμοι δεν αλλάξουν ουσιαστικά αυτές τις ανισότητες. Όπως αναφέρει ο Ira Katznelson στους NY Times της 13ης Αυγούστου 2017, ο μέσος πλούτος για τις λευκές οικογένειες, που αποτελείται κυρίως από ίδια κεφάλαια στη στέγαση, είναι σήμερα στα 134,230 δολάρια, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής, ενώ για τις οικογένειες Αφροαμερικανών, μόλις 11,030 δολάρια .
Η φθίνουσα εργασιακή ασφάλεια στην εργασία, η δυσκολία οικοδόμησης μόνιμων σχέσεων και γάμων και το γενικό αίσθημα μοναξιάς ακόμη και μέσα στην οικογένειά του είναι προβλέψιμα αποτελέσματα μιας κοινωνίας που βασίζεται στην αγορά που προνομιάζει και επαινεί τον εγωισμό και τον υλισμό και τιμά τους πλούσιους και ισχυρούς. όσο ανήθικη κι αν είναι η πορεία τους προς αυτό το είδος επιτυχίας. Έχοντας περάσει όλη την ημέρα σε έναν κόσμο εργασίας που μας διδάσκει να βλέπουμε τους άλλους ως πολύτιμους μόνο στο βαθμό που μπορούν να προωθήσουν τα δικά μας συμφέροντα, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους να αλλάξουν ξαφνικά με διαφορετικό τρόπο να βλέπουν τους άλλους στα λίγα που ξυπνούν. ώρες που έχουμε έξω από τον κόσμο της εργασίας κάθε μέρα. Η εσωτερίκευση αυτής της εργαλειακής άποψης των άλλων δημιουργεί μια τεράστια ψυχολογική και πνευματική κρίση στην κοινωνία - σπάνια αναγνωρίζεται ως τέτοια από τους ανθρώπους της Αριστεράς. Καθώς οι γάμοι και οι φιλίες αισθάνονται λιγότερο ασφαλείς και οι άνθρωποι αισθάνονται μόνοι και αβέβαιοι εάν κάποιος θα είναι πραγματικά δίπλα τους όταν χρειάζονται συναισθηματική ή υλική υποστήριξη, η Δεξιά χρησιμοποιεί την ανασφάλεια και τον φόβο που προκύπτει για να χειραγωγήσει τη μαζική συνείδηση, αναγνωρίζοντας τα βάσανα πολλών λευκών εργαζομένων. ζωές, αλλά στη συνέχεια ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι αυτή η δυναμική είναι προϊόν χειρισμών εγωιστών «άλλων» – έγχρωμων, φεμινιστών, lgbtq, των φτωχών, των προσφύγων, των μεταναστών χωρίς έγγραφα και, ναι, των Εβραίων και των φιλελεύθερων ( συχνά θεωρείται ως ένα στο ίδιο). Οι αγώνες αυτών των ομάδων για να ξεπεράσουν τις προηγούμενες διακρίσεις ερμηνεύονται από τη Δεξιά ως εισαγωγή ενός εγωισμού που μολύνει ολόκληρη την κοινωνία και, ως εκ τούτου, αξίζει να χάσει τα κυβερνητικά οφέλη που κέρδισαν τα τελευταία ογδόντα χρόνια από το New Deal.
Όλα αυτά είναι πιθανό να γίνουν χειρότερα.
Η κυβέρνηση Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο συνεργάζονται για να πετάξουν πολλούς περισσότερους έγχρωμους από τους εκλογικούς καταλόγους, προτρέποντας την αστυνομία να είναι περισσότερο και όχι λιγότερο βάναυση, αυξάνοντας τις συλλήψεις και απελάσεις μεταναστών που σχετίζονται με τα ναρκωτικά, μειώνοντας την υγειονομική περίθαλψη για εκατομμύρια, μειώνοντας τους φόρους οι πλούσιοι, και τελικά επιδιώκουν να εξαλείψουν το Medicare και την κοινωνική ασφάλιση—όλα αυτά θα αυξήσουν τη φτώχεια και την απόγνωση και θα πλήξουν δυσανάλογα τους έγχρωμους. Και το Υπουργείο Δικαιοσύνης του Γενικού Εισαγγελέα Sessions λέει ότι θα καταστήσει «τις διακρίσεις κατά των λευκών» προτεραιότητα, ακόμη και όταν το Ανώτατο Δικαστήριο κατέρριψε βασικά μέρη του νόμου για τα δικαιώματα ψήφου και κατάργησε όλους τους περιορισμούς στα χρήματα στην πολιτική.
Δυστυχώς, ένα φωνητικό τμήμα αντιρατσιστών ακτιβιστών της Αριστεράς συνεχίζει να κατηγορεί τον ρατσισμό σε όλους τους λευκούς, επιμένοντας ότι ακόμη και οι πιο φτωχοί και πιο καταπιεσμένοι λευκοί έχουν «προνόμιο λευκού δέρματος». Για ένα σημαντικό τμήμα της αμερικανικής φτωχής και μεσαίας τάξης, αυτές οι κατηγορίες δείχνουν πόσο λίγο οι φιλελεύθεροι και οι προοδευτικοί κατανοούν την οικονομική και συναισθηματική ταλαιπωρία στη ζωή τους. Όταν συνδέετε την αναφορά της Χίλαρι Κλίντον σε ένα σημαντικό τμήμα των υποστηρικτών του Τραμπ ως «μια δέσμη αξιοθρήνητων» με μια Αριστερά που είναι εχθρική προς τη θρησκεία, το μόνο μέρος που πολλοί εργαζόμενοι στις ΗΠΑ μπορούν να βρουν τον εαυτό τους να εκτιμάται όχι για τα χρήματα που βγάζουν ή την εξουσία που έχουν, έχετε μια τέλεια κατάσταση για τους δεξιούς δημαγωγούς να απεικονίσουν την Αριστερά ως ελιτιστές που περιφρονούν τους εργαζόμενους στις ΗΠΑ
Οι φιλελεύθερες και προοδευτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να κερδίσουν μια πλειοψηφία χωρίς βέτο το 2018 και την προεδρία το 2020 πρέπει να απαλλαγούν από την ντροπή και την κατηγορία των Αμερικανών, τη θρησκευτικοφοβία τους και την εσωτερικευμένη τους πεποίθηση ότι κατά κάποιο τρόπο βρίσκονται σε υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης από τους υπόλοιπους του αμερικανικού κοινού και να προχωρήσουν πέρα από την οικονομιστική φαντασίωση ότι όλα θα πάνε καλά αν είχαν πιο προοδευτικά οικονομικά προγράμματα. Αυτά είναι απαραίτητα, αλλά ποτέ δεν θα αντιμετωπίσουν επαρκώς τα ψυχο-πνευματικά ελλείμματα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν απαίσια για τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Αντί να εστιάζει μόνο σε ό,τι είναι ενάντια, μια αναζωογονημένη Αριστερά πρέπει να παρουσιάσει ένα θετικό όραμα για το τι πρέπει να είναι: «Η Κοινωνία Φροντίδας: Φροντίδα ο ένας για τον Άλλο και Φροντίδα για τη Γη». Όταν μια Αριστερά αρχίσει να μιλά για έναν κόσμο που βασίζεται στην αγάπη και τη δικαιοσύνη, και δείχνει γνήσια συμπόνια για όσους δεν βρίσκονται ακόμη στις τάξεις τους, θα έχει μια πραγματική πιθανότητα να νικήσει τον ρατσισμό, τον σεξισμό και άλλες στρεβλώσεις που διακινεί η Δεξιά. Το Δίκτυο των Πνευματικών Προοδευτικών προσφέρει μια διαδικτυακή εκπαίδευση για αριστερούς για να τους βοηθήσει να αναπτύξουν τις δεξιότητες που χρειάζονται για να μεταμορφώσουν την Αριστερά, ώστε να μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική στο να εκφράζει τη φυσική της εργατική τάξη που κατάφερε να αποξενώσει.
Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους Sessions και τους Ρεπουμπλικάνους του Κογκρέσου να αποδείξουν φαινομενικά τα αντιρατσιστικά τους διαπιστευτήρια καταγγέλλοντας τη βία των Ναζί και των συμμάχων τους της alt-right—παρέχοντας έτσι στους εαυτούς τους περισσότερη νομιμότητα να επιδιώξουν και να ενισχύσουν τις πραγματικές αρένες στις οποίες εντείνεται ο δομικός ρατσισμός στα χρόνια του Τραμπ. Και όλοι μας θα πρέπει να είμαστε και οι δύο στους δρόμους αντιμετωπίζοντας αυτούς τους μισητές και επίσης να χτίζουμε το είδος του κινήματος που εμείς στο Tikkun υποστηρίζουμε και για το οποίο προσφέρουμε μια διαδικτυακή εκπαίδευση (πληροφορίες στο www.spiritualprogressives.org/
Ραβίνος Μάικλ Λέρνερ είναι συντάκτης του Tikkun, συμπροεδρεύει με την Ινδή περιβαλλοντική ακτιβίστρια Vandana Shiva του Network of Spiritual Progressives και ραβίνο της Beyt Tikkun Synagogue-Without-Walls στο Σαν Φρανσίσκο και στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια. Είναι συγγραφέας έντεκα βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων δύο εθνικών μπεστ σέλερ—Το αριστερό χέρι του Θεού και Εβραϊκή ανανέωση: Μια πορεία προς τη θεραπεία και τη μεταμόρφωση. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του, Αγκαλιάζοντας το Ισραήλ/Παλαιστίνη, είναι διαθέσιμο στο Kindle από το Amazon.com και σε έντυπη μορφή από tikkun.org/eip. Χαιρετίζει τις απαντήσεις σας και σας προσκαλεί να συμμετάσχετε μαζί του μπαίνοντας στο Δίκτυο των Πνευματικών Προοδευτικών (η ιδιότητα μέλους παρέχεται με συνδρομή στο περιοδικό Tikkun). Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο [προστασία μέσω email].
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά