[Συμβολή στην Reimagining Society Project φιλοξενείται από ZCommunications]
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Με την αποχώρηση του Γιασίρ Αραφάτ, τον διπλασιασμό του πληθυσμού των Εβραίων-Ισραηλινών αποικιακών εποίκων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, την τελευταία αργή γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα και τη γρήγορη αποσύνθεση των τελευταίων υπολειμμάτων της ισραηλινής «δημοκρατίας», τη «λύση» των δύο κρατών. γιατί η παλαιστινιο-ισραηλινή αποικιακή σύγκρουση είναι επιτέλους νεκρή. Καλό ξεμπέρδεμα! Αυτή δεν ήταν ποτέ μια ηθική ή πρακτική λύση για αρχή, καθώς ο κύριος στόχος της ήταν πάντα να κερδίσει την επίσημη παλαιστινιακή νομιμοποίηση της αποικιακής και απαρτχάιντ ύπαρξης του Ισραήλ πάνω από το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής της ιστορικής Παλαιστίνης. Είναι καιρός να προχωρήσουμε στην πιο δίκαιη, ηθικά ορθή και βιώσιμη λύση: το κοσμικό, δημοκρατικό ενιαίο κράτος.
Τυφλό από την αλαζονεία της εξουσίας και την εφήμερη άνεση της ατιμωρησίας που του παρείχε ο αμερικανός εταίρος του και μια συνένοχη Ευρώπη, το Ισραήλ, ενάντια στα δικά του στρατηγικά σιωνιστικά συμφέροντα, δεν κατάφερε να ελέγξει την ακόρεστη όρεξή του για εθνοκάθαρση περισσότερων ιθαγενών πληθυσμών της Παλαιστίνης και για επέκταση του ελέγχου της σε βάρος των εδαφών τους, καταβροχθίζοντας και το τελευταίο κομμάτι γης που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει το υλικό θεμέλιο για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
Με την τελευταία του πολιορκία της Γάζας που κορυφώθηκε με την τηλεοπτική σφαγή περισσότερων από 1,500 Παλαιστινίων, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων είναι άμαχοι, το Ισραήλ έχει εισέλθει σε μια νέα φάση στην αδυσώπητη πολιτική του να κάνει τη ζωή των ιθαγενών Παλαιστινίων τόσο αφόρητη ώστε να τους αναγκάζει να ΑΣΕ το αργή γενοκτονία φάση.
Θα υποστηρίξω σε αυτό το δοκίμιο ότι ένα κοσμικό, δημοκρατικό ενιαίο κράτος στη βρετανική εντολή της Παλαιστίνης είναι η πιο δίκαιη και ηθικά συνεκτική λύση στην αιωνόβια αποικιακή σύγκρουση, πρωτίστως επειδή προσφέρει την καλύτερη ελπίδα για τη συμφιλίωση των φαινομενικά ασυμβίβαστων - των αναφαίρετων δικαιωμάτων των οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι, ιδιαίτερα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, και τα κεκτημένα δικαιώματα των αποικιακών εποίκων να ζουν με ειρήνη και ασφάλεια, ατομικά και συλλογικά, αφού τους απαλλάξουν από τα αποικιακά τους προνόμια.
Για να εγκαθιδρυθεί ένα τέτοιο κράτος υπάρχει κρίσιμη ανάγκη για μια μακρά, περίπλοκη διαδικασία αυτού που αποκαλώ ηθική απο-αποικισμό ή αποσιωνισμό, που περιλαμβάνει δύο ταυτόχρονες, διαλεκτικά συναφείς διαδικασίες: προβληματισμό και δράση, για να δανειστούμε τον Βραζιλιάνο παιδαγωγό Paulo Freire. [2]
Η ηθική αποαποικιοποίηση που εδραιώνεται στο διεθνές δίκαιο και τα παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια βαθιά διαδικασία μετασχηματισμού που απαιτεί, πάνω απ' όλα, ένα εξελιγμένο, με αρχές και λαϊκό κίνημα Παλαιστινιακής αντίστασης με σαφές όραμα για δικαιοσύνη και μια δημοκρατική κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, καθώς και μια διεθνή κίνημα που υποστηρίζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και αγωνίζεται να τερματίσει όλες τις μορφές σιωνιστικού απαρτχάιντ και αποικιακής κυριαρχίας και να αποδιαχωρίσει τη σύγκρουση παράλληλα. Χωρίς όραμα και προβληματισμό, ο αγώνας μας θα γινόταν σαν ένα πλοίο χωρίς κυβερνήτη. Χωρίς αντίσταση, το όραμά μας δεν θα ισοδυναμούσε παρά μόνο πολυθρόνα διανοούμενος, αν όχι άσχετη σοφιστεία.
ΤΟ ΟΡΑΜΑ: ΗΘΙΚΗ ΑΠΟΣΙΩΝΙΣΜΟΣ
Ανάμεσα στις πιο συζητημένες εναλλακτικές λύσεις για την επίλυση του ζητήματος της Παλαιστίνης, η λύση του δημοκρατικού κράτους ορίζει τον πιο σαφή μηχανισμό για τον τερματισμό του τριπλού καθεστώτος αδικίας από το οποίο έχουν υποστεί οι Παλαιστίνιοι από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948 στα ερείπια της Παλαιστίνης. κοινωνία: η κατοχή και ο αποικισμός της παλαιστινιακής –και άλλων αραβικών– εδαφών που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. το σύστημα των θεσμοθετημένων και νομιμοποιημένων φυλετικών διακρίσεων, [3] ή απαρτχάιντ, στο οποίο υπόκεινται οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ επειδή είναι «μη Εβραίοι». και της επίμονης άρνησης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων προσφύγων που έχουν εγκριθεί από τον ΟΗΕ, ιδιαίτερα του δικαιώματός τους να επιστρέψουν στα σπίτια καταγωγής τους και σε αποζημιώσεις.
Μια λύση δύο κρατών δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επαρκώς, αν όχι καθόλου, τη δεύτερη αδικία ή την τρίτη, τον πυρήνα του ζητήματος της Παλαιστίνης. Μια διεθνική λύση, επίσης, εκτός από τα εγγενή λογικά και νομικά της ελαττώματα, δεν μπορεί να φιλοξενήσει το δικαίωμα επιστροφής όπως ορίζεται στο ψήφισμα 194 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι παραβιάζει, εξ ορισμού, τα αναφαίρετα δικαιώματα των ιθαγενών Παλαιστινίων. μέρος της πατρίδας τους, ιδιαίτερα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Αναγνωρίζοντας εθνική τα δικαιώματα των Εβραίων εποίκων στην Παλαιστίνη δεν μπορούν παρά να συνεπάγονται την αποδοχή του δικαιώματός τους στην αυτοδιάθεση, εκτός από την αντίθεση με το ίδιο το γράμμα, το πνεύμα και τον σκοπό της καθολικής αρχής της αυτοδιάθεσης κυρίως ως μέσο για τους «λαούς υπό αποικιακή ή ξένη κυριαρχία ή ξένη κατοχή». να συνειδητοποιήσουν τα δικαιώματά τους, μπορεί, στο ένα άκρο, να οδηγήσει σε διεκδικήσεις για απόσχιση ή εβραϊκή «εθνική» κυριαρχία σε μέρος της γης της Παλαιστίνης. Ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, όποια μορφή κι αν πάρει, δεν μπορεί παρά να παραβιάζει τα βασικά δικαιώματα του γηγενούς παλαιστινιακού πληθυσμού της γης και να διαιωνίζει ένα σύστημα φυλετικών διακρίσεων που πρέπει να αντιταχθεί κατηγορηματικά.
Η αποδοχή των αποικιακών εποίκων ως ισότιμων πολιτών και πλήρους εταίρων στην οικοδόμηση και ανάπτυξη μιας νέας κοινής κοινωνίας, απαλλαγμένης από κάθε αποικιακή υποταγή και διακρίσεις, όπως απαιτείται στο μοντέλο του δημοκρατικού κράτους, είναι η πιο μεγαλόψυχη προσφορά που μπορεί να προσφέρει κάθε αυτόχθονος πληθυσμός, καταπιεσμένος για δεκαετίες. παρουσιάζεται στους καταπιεστές της. Ωστόσο, για να επιτευχθεί και να διατηρηθεί μια τέτοια πραγματικότητα, οι άποικοι πρέπει να απορρίψουν τον αποικιακό χαρακτήρα και τα προνόμιά τους, αποδεχόμενοι τη δικαιοσύνη, την επιστροφή και τις αποζημιώσεις των Παλαιστινίων προσφύγων και την αμείωτη ισότητα. Ο αυτόχθονος πληθυσμός, από την άλλη πλευρά, πρέπει να είναι έτοιμος, αφού έχει αποδοθεί δικαιοσύνη και αποκατασταθούν τα δικαιώματα, να συγχωρήσει και να δεχτεί τους εποίκους ως ίσους πολίτες, απολαμβάνοντας κανονικές ζωές — ούτε αφέντες ούτε σκλάβους.
«Η ιστορική γη της Παλαιστίνης ανήκει σε όλους όσοι ζουν σε αυτήν και σε όσους εκδιώχθηκαν ή εξορίστηκαν από αυτήν από το 1948, ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνότητας, εθνικής καταγωγής ή υπηκοότητας.
"Οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να βασίζεται στην αρχή της ισότητας στα ατομικά, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα για όλους τους πολίτες. Η εξουσία πρέπει να ασκείται με αυστηρή αμεροληψία για λογαριασμό όλων των ανθρώπων όσον αφορά την ποικιλομορφία των ταυτοτήτων τους.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά