Θα πέσει η οικονομία των ΗΠΑ πάνω από τον «δημοσιονομικό γκρεμό»; Καθώς ο Socialist Worker πηγαίνει να πιέσει, αυτό το ερώτημα παραμένει αναπάντητο.
Ό,τι κι αν συμβεί, η κρίση αντιπροσωπεύει την παράλυση της πολιτικής διαδικασίας στην Αμερική. Αυτή η παράλυση είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτη δεδομένου ότι τόσο ο Μπαράκ Ομπάμα όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοί του στο Κογκρέσο είναι πλήρως προσυπογραμμένοι στον νεοφιλελευθερισμό.
Η ιστορία μας ξεκινά τον Ιούλιο του 2011, όταν οι Ρεπουμπλικάνοι, που κέρδισαν στο Κογκρέσο από το κίνημα του Tea Party, αρνήθηκαν να αυξήσουν το όριο του ομοσπονδιακού δημόσιου χρέους.
Πολλοί από τους πιο ακραίους Ρεπουμπλικάνους είναι τόσο πεπεισμένοι ότι η μεγάλη κυβέρνηση είναι ο εχθρός που ήθελαν να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να αθετήσουν το χρέος τους.
Αυτό ήταν ηλίθιο με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πρώτον, όπως τόνισε ο πρώην επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας Άλαν Γκρίνσπαν, «οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να πληρώσουν οποιοδήποτε χρέος έχουν επειδή μπορούμε πάντα να τυπώνουμε χρήματα για να το κάνουμε αυτό». Το δολάριο είναι το κύριο αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο και εφόσον οι ξένοι είναι πρόθυμοι να το δεχτούν, οι ΗΠΑ μπορούν να καλύψουν τα χρέη τους.
Ούτε το χρέος των ΗΠΑ είναι μη βιώσιμο. Ο μαρξιστής οικονομολόγος John Weeks έχει υπολογίσει ότι «όταν αφαιρούμε ό,τι χρωστάει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση [περίπου το 40 τοις εκατό του συνόλου], το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ είναι μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ από το ίδιο μέτρο χρέους για οποιαδήποτε άλλη μεγάλη ανεπτυγμένη χώρα. Πράγματι, είναι τόσο χαμηλό που δεν αποτελεί πρόβλημα».
Αυτό που είναι αλήθεια είναι ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού -η διαφορά μεταξύ των δαπανών της κυβέρνησης των ΗΠΑ και αυτών που λαμβάνει από φορολογικά έσοδα- έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.
Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η μεγάλη ύφεση του 2008-9 και η υποτονική «ανάκαμψη» που ακολούθησε σήμαιναν ότι οι πληρωμές φόρων έχουν μειωθεί ταυτόχρονα με ένα κράτος πρόνοιας, καθώς οι ΗΠΑ έπρεπε να δαπανήσουν περισσότερα για να στηρίξουν τους μεγάλους αριθμούς των ανέργων.
Αυτή η δαπάνη είναι θετική - αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είχε δανειστεί και δεν ξόδευε περισσότερα, η ύφεση θα ήταν πολύ χειρότερη και η ανάκαμψη θα ήταν ακόμη πιο αδύναμη.
Υπερπλούσιος
Στην Ευρώπη, καθώς και στις ΗΠΑ, οι υπερπλούσιοι και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους κρεμάστρες τα πήγαν πολύ καλά στη νεοφιλελεύθερη εποχή. Αυτός ο συνασπισμός έχει ορίσει το έλλειμμα ως το μεγάλο πρόβλημα που κρατά πίσω την οικονομία.
Ο Ομπάμα συμφωνεί με τους Ρεπουμπλικάνους σε αυτό. Έτσι, τερμάτισε την κρίση χρέους τον Ιούλιο του 2011, συμφωνώντας σε μια σειρά φορολογικών αυξήσεων και περικοπών στις δαπάνες που επρόκειτο να τεθούν σε εφαρμογή αυτόματα την 1η Ιανουαρίου. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει αυτό ήταν το Κογκρέσο να καταλήξει σε ένα πρόγραμμα μέτρων για τη μείωση του ελλείμματος.
Αυτές οι αυτόματες αυξήσεις και περικοπές είναι ο δημοσιονομικός γκρεμός. Εάν εφαρμοστούν, θα αφαιρέσουν περίπου 370 δισεκατομμύρια λίρες από την οικονομία, περίπου το 2 τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος. Αν και θα τεθούν σε ισχύ σταδιακά, πιθανότατα θα ωθούσαν τις ΗΠΑ πίσω σε ύφεση.
Ως διέξοδος, ο Ομπάμα επιμένει σε μια εν πολλοίς συμβολική αύξηση φόρου σε όσους κερδίζουν 155,000 λίρες ετησίως. Αλλά σε αντάλλαγμα είναι πρόθυμος να συμφωνήσει σε περικοπές στα πιο σημαντικά ομοσπονδιακά προγράμματα πρόνοιας. Αυτές περιλαμβάνουν την Κοινωνική Ασφάλιση (συντάξεις), το Medicare (ασφάλιση υγείας για ηλικιωμένους) και το Medicaid (υγειονομική περίθαλψη για τους φτωχούς).
Αυτό το είδος πακέτου μάλλον αντιστοιχεί σε αυτό που θα ήθελε να δει ο πυρήνας των μεγάλων επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Σημαίνει περαιτέρω μείωση, αλλά όχι κατάργηση του κράτους πρόνοιας των ΗΠΑ. Έτσι, οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί θα συνεχίσουν να πληρώνουν για την κρίση.
Ωστόσο, ένας μεγάλος αριθμός Ρεπουμπλικανών μελών του Κογκρέσου και γυναικών είναι αντίθετοι σε οποιεσδήποτε αυξήσεις φόρων. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ταπείνωσαν τον Ρεπουμπλικανό Πρόεδρο της Βουλής, Τζον Μπένερ, αποτυγχάνοντας να υποστηρίξει τον δικό του συμβιβασμό. Αυτό καθιστά πιο δύσκολη την επίτευξη συμφωνίας.
Όταν το Κογκρέσο αρχικά απέρριψε τη διάσωση των τραπεζών του 2008, οι χρηματοπιστωτικές αγορές έγιναν ξέφρενες. Οι σχολιαστές προβλέπουν ότι το ίδιο θα συμβεί και τώρα και αυτό θα αναγκάσει τον Ομπάμα και τους Ρεπουμπλικάνους να συμβιβαστούν.
Η πραγματικότητα αναμφίβολα θα επιβληθεί με κάποιο τρόπο στους αντιμαχόμενους πολιτικούς. Αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι οι Αμερικανοί της εργατικής τάξης δεν εκπροσωπούνται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά