Η ArcelorMittal ανακοίνωσε πρόσφατα την πρόθεση να διακόψει την παραγωγή «υγρού» χάλυβα στην περιοχή της Λιέγης στο Βέλγιο. Μετά από χρόνια κενών υποσχέσεων και εξαπατήσεων, περίπου χίλιοι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να χάσουν τη δουλειά τους – 581 εργαζόμενοι με σταθερές συμβάσεις και σχεδόν 400 έκτακτοι εργαζόμενοι. Πολλοί περισσότεροι αντιμετωπίζουν έμμεσες απειλές για τη δουλειά τους. Το μέλλον της ψυχρής φάσης της παραγωγής χάλυβα απειλείται επίσης. Πώς μπορούν οι εργαζόμενοι να σώσουν τις δουλειές τους;
Τα τελευταία δέκα χρόνια όλοι οι χαλυβουργοί έχουν έρθει αντιμέτωποι ξανά και ξανά με το επιχείρημα ότι η χαλυβουργία στο Βέλγιο δεν έχει μέλλον. Αυτό το ρεφρέν χρησιμοποιήθηκε συστηματικά για να αυξηθεί η «ευελιξία» (μόνο για τα αφεντικά!) και να εφαρμοστεί πάγωμα μισθών από το 2009. Το μόνο που σώθηκε ήταν το κέρδος της πολυεθνικής!
Ακούσαμε για χρόνια ότι τα φορολογικά οφέλη για τις μεγάλες εταιρείες είχαν σκοπό να σώσουν θέσεις εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ArcelorMittal έχει κάνει επιπλέον κέρδη. Τώρα η εταιρεία μπορούσε να πάρει τα χρήματα και να τρέξει! Τα στοιχεία είναι απίστευτα. Ο επίσημος φορολογικός συντελεστής για τις εταιρείες είναι 33.99%. Το 2010 η οικονομική πτέρυγα της ArcelorMittal (Arcelor Mittal Finance and Services Belgium) πραγματοποίησε κέρδη 1.394 δισ. ευρώ και δεν πλήρωσε ούτε ένα λεπτό του ευρώ φόρους. Την ίδια χρονιά η ArcelorMittalBelgium, η εταιρεία που οργανώνει τη βιομηχανική δραστηριότητα της Arcelor στο Βέλγιο, πραγματοποίησε κέρδη 59 εκατ. ευρώ, πληρώνοντας μόλις 42,000 ευρώ φόρο. Η ArcelorMittal Upstream, η εταιρεία που πρόκειται να κλείσει, πραγματοποίησε κέρδη 35 εκατ. ευρώ και πλήρωσε μόνο 936 ευρώ σε φόρους. Αυτές οι τεράστιες φοροαπαλλαγές δεν έχουν σώσει ούτε μια δουλειά!
Εθνικοποίηση
Το κοινό συνδικαλιστικό μέτωπο στο ArcelorMittal ζήτησε επίσημα από τον Elio Di Rupo – τον επικεφαλής του γαλλοφωνικού «σοσιαλιστικού» κόμματος (PS) που ηγείται των διαπραγματεύσεων για το σχηματισμό εθνικής κυβέρνησης – να εθνικοποιήσει τη βιομηχανία χάλυβα στη Λιέγη. Τα συνδικάτα δήλωσαν «Οι αρχές βρήκαν 4 δισ. ευρώ σε ένα Σαββατοκύριακο για να σώσουν τους κερδοσκόπους της Dexia bank, γιατί δεν μπορούν τώρα να βρουν 1 δισ. ευρώ για να σώσουν τη χαλυβουργία»; Ο Didier Van Caillie, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης είπε ότι αυτή η ιδέα «τουλάχιστον πρέπει να μελετηθεί». Ωστόσο, πρόσθεσε ότι οποιαδήποτε εθνικοποίηση πρέπει να είναι προσωρινή. Επιμένει ότι η βιομηχανία πρέπει να παραδοθεί πίσω στον διψασμένο για κέρδη «ιδιωτικό τομέα» το συντομότερο δυνατό.
Αυτό φαίνεται να είναι και το σκεπτικό ορισμένων συνδικαλιστικών αρχηγών. Ο Fabrice Jacquemart του συνδικάτου εργατών μετάλλου FGTB Métal Liège-Luxembourg είπε «Η ιδέα μας είναι ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην κατάσταση των δεκαετιών του 1980 και του 1990. Αυτό σημαίνει ισχυρή συμμετοχή της περιφερειακής κυβέρνησης της Βαλλονίας εν αναμονή της εξεύρεσης άλλου βιομηχανικού φορέα.»
Ο υπουργός Οικονομίας της Βαλλωνίας Jean-Claude Marcourt (PS) –ο οποίος κάποτε, χωρίς ειρωνεία, δήλωσε ότι είναι αντικαπιταλιστής– έσπευσε να εξηγήσει ότι μια τέτοια εθνικοποίηση δεν είναι δυνατή γιατί «δεν είναι καθήκον της περιφερειακής κυβέρνησης της Βαλλονίας. ". Είπε επίσης ότι δεν θα επιτρέπεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Marcourt προτείνει ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί η «υγρή» παραγωγή είναι η εξαγορά από άλλο ιδιωτικό βιομηχανικό φορέα. Αυτό προϋποθέτει ότι η ArcelorMittal είναι διατεθειμένη να αφήσει τις εγκαταστάσεις παραγωγής να αγοραστούν καθόλου, κάτι που δεν είναι καθόλου εγγυημένο.
Οι ευρωπαϊκές οδηγίες είναι προφανώς πιο ευέλικτες όταν αφορά το συμφέρον των αφεντικών και των τραπεζών! Όταν αρκετές τράπεζες αντιμετώπισαν δυσκολίες το 2008, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε αντίρρηση για τις κρατικοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τα κράτη μέλη. Όταν πρόκειται τώρα για τη διάσωση θέσεων εργασίας, δεν θα επιτρεπόταν μια εθνικοποίηση!
Εξοικονομήστε θέσεις εργασίας, όχι κέρδη!
Εάν εξαρτόμαστε από έναν πιθανό ιδιώτη αγοραστή, η τύχη των εργατικών θέσεων εργασίας αφήνεται και πάλι στα χέρια των κερδοσκοπικών καπιταλιστών. Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο για τους εργαζομένους που απασχολούνται άμεσα στα χαλυβουργεία αλλά και για άλλους εργάτες όπως εκείνους που απασχολούνται από υπεργολάβους. Οι τοπικοί δήμοι και οι δημόσιες υπηρεσίες θα απειληθούν, ιδιαίτερα δεδομένου ότι η πόλη Seraing λαμβάνει 5 εκατομμύρια ευρώ από έναν συνολικό προϋπολογισμό 90 εκατομμυρίων ευρώ από την ArcelorMittal. Ένας βασικός τομέας όπως η παραγωγή χάλυβα δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια του άπληστου ιδιωτικού τομέα. Αυτό θα έφερνε μόνο περισσότερα κοινωνικά δράματα. Η ανεργία των νέων στο Seraing είναι ήδη στο 35%.
Αρκετοί οικονομολόγοι επιβεβαιώνουν ότι η σημασία της βιομηχανίας χάλυβα στην περιοχή δικαιολογεί την εξαγορά των εγκαταστάσεων παραγωγής από την κυβέρνηση. Γιατί όμως η κυβέρνηση να αποζημιώσει την εταιρεία; Η κοινότητα έχει ήδη δώσει αρκετά δώρα στην ArcelorMittal, μεταξύ άλλων βιομηχανικών εταιρειών. Εκτός από τους γενναιόδωρους φορολογικούς συντελεστές, η κυβέρνηση πλήρωσε για δεκάδες εκατομμύρια άδειες εκπομπών άνθρακα για λογαριασμό της Arcelor και η περιφερειακή κυβέρνηση της Βαλλονίας τους πλήρωσε 20 εκατομμύρια ευρώ για έρευνα και ανάπτυξη! Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να διεκδικήσουμε ξανά χρήματα από την ArcelorMittal, αντί να τους πληρώσουμε για να αναλάβουν τα εργοστάσια χάλυβα.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία σε όλο τον κόσμο αναλαμβάνουν δράση ενάντια σε ένα σύστημα που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του κορυφαίου 1%. Καταλαμβάνουν πλατείες και οργανώνουν τις δράσεις τους με τακτικές συναντήσεις ανοιχτές για συμμετοχή όλων. Πρέπει να αγωνιστούμε για την εθνικοποίηση ολόκληρου του χαλυβουργικού τομέα χωρίς αποζημίωση για την Arcelor και υπό δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων και της κοινότητας. Οι μεταλλουργοί ξέρουν καλύτερα πώς λειτουργούν τα εργοστάσια. Είναι σε θέση να διευθύνουν τα ίδια τα εργοστάσια μέσω μιας δημοκρατικής και συλλογικής δομής και εκλεγμένης διοίκησης.
Γιατί να μην κάνουμε ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση καταλαμβάνοντας τα εργοστάσια, συγκροτώντας μια δημοκρατική επιτροπή και οργανώνοντας τακτικές γενικές συνελεύσεις. Με αυτόν τον τρόπο θα μεταφέραμε τις καταλήψεις των πλατειών στους χώρους εργασίας και θα φέραμε τα μέσα παραγωγής στα χέρια της κοινότητας και των εργαζομένων.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά