Folks – αυτή είναι μια κριτική για το νέο βιβλίο του βρετανού αντιπολεμικού βουλευτή George Galloway «Mr. Ο Galloway πηγαίνει στην Ουάσιγκτον. Ο Galloway πρόκειται να ξεκινήσει μια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες για να δώσει ώθηση στις αντιπολεμικές επιδείξεις της 24ης Σεπτεμβρίου στην Ουάσιγκτον DC και την περιοχή Bay. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις ημερομηνίες και το βιβλίο, επισκεφθείτε http://www.mrgallowaygoestowashington.com/
Όταν ο Τζορτζ Γκάλογουεϊ έκανε κανάλια στον Ρόκι Μαρτσιάνο του Ντέιβ Ζιρίν
«Είπα στον κόσμο ότι το Ιράκ, αντίθετα με τους ισχυρισμούς σας, δεν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής. Είπα στον κόσμο, αντίθετα με τους ισχυρισμούς σας, ότι το Ιράκ δεν είχε καμία σχέση με την Αλ Κάιντα. Είπα στον κόσμο, αντίθετα με τους ισχυρισμούς σας, ότι το Ιράκ δεν είχε καμία σχέση με τη θηριωδία της 9ης Σεπτεμβρίου. Είπα στον κόσμο, αντίθετα με τους ισχυρισμούς σας, ότι ο ιρακινός λαός θα αντισταθεί σε μια βρετανική και αμερικανική εισβολή στη χώρα του και ότι η πτώση της Βαγδάτης δεν θα ήταν η αρχή του τέλους, αλλά απλώς το τέλος της αρχής. Γερουσιαστής, σε ό,τι είπα για το Ιράκ, αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο και αποδείχτηκες λάθος, και 11 άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους – 100,000 από αυτούς Αμερικανοί στρατιώτες στάλθηκαν στο θάνατο με ένα σωρό ψέματα».
Όταν ο Βρετανός αντιπολεμικός ηγέτης και νεοεκλεγείς βουλευτής Τζορτζ Γκάλουεϊ πέταξε αυτά τα λόγια στον Sens.
Ο Norm Coleman και ο Carl Levin την περασμένη άνοιξη, οι επευφημίες ακούστηκαν από το Μπρούκλιν στη Βαγδάτη. Τέλος, τα αιματηρά ψέματα του Καπιτωλίου είχαν αποκαλυφθεί για τα αρχεία του Κογκρέσου. Τελικά, μετά από δύο χρόνια που οι Δημοκρατικοί της «αντιπολίτευσης» έκαναν κάτι παραπάνω από «έκθεση για καθήκον», πήραμε μια γεύση του πώς ακούγεται η πραγματική αντιπολίτευση. Τελικά, αν και για λίγο, οι κύριοι του πολέμου ταπεινώθηκαν.
Και τώρα, επιτέλους, έχουμε ένα βιβλίο του ίδιου του Γκάλογουεϊ, ο κύριος Γκάλογουεϊ πηγαίνει στην Ουάσιγκτον: Ο Βρετανός που καθόρισε το Κογκρέσο ευθεία για το Ιράκ, που αφηγείται την ιστορία πίσω από το smackdown. Η εμπνευσμένη πολεμική του φτάνει εγκαίρως για την αντιπολεμική περιοδεία του Γκάλογουεϊ στις ΗΠΑ, κατά την οποία θα μιλήσει με όλους, από την Τζέιν Φόντα έως τη Σίντι Σίχαν, κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης προς τις εθνικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις της 24ης Σεπτεμβρίου στην Ουάσιγκτον, DC και στο Σαν Φρανσίσκο.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ GALLOWAY χωρίζεται προσεκτικά σε τρία μέρη. Το πρώτο, με τίτλο, «Ο Σαντάμ και εγώ» είναι μια καυστική διάψευση 50 σελίδων των φιλοπολεμικών κριτικών του Γκάλογουεϊ. Η επαναλαμβανόμενη συκοφαντία τους είναι ότι ξόδεψε τη δεκαετία του 1990 για τη μισθοδοσία του Σαντάμ Χουσεΐν.
Αυτό εξοργίζει τον Galloway γιατί, όπως γράφει, «Στο κοινοβούλιο, στην τηλεόραση, στον Τύπο και σε δημόσιες συνεδριάσεις, βομβάρδισα το αρχείο του Σαντάμ Χουσεΐν, τόσο πριν όσο και από τότε που τον γνώρισα για πρώτη φορά το 1994. Αλλά αυτό που είπα με την ευκαιρία εκείνης της πρώιμης επίσκεψης στη Βαγδάτη έκανε πολύ πιο εύκολο έκτοτε για τους εχθρούς μου να γελοιοποιήσουν με γκροτέσκο τις απόψεις μου. «Κύριε, χαιρετίζω το κουράγιο, τη δύναμή σας, την ακαταπόνητη σας». Πόσες φορές μου έπεσαν αυτά τα λόγια από ανθρώπους που δεν είχαν ούτε ένα σπινθηροβόλο ιστορικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία στο Ιράκ; Πόσο μετανιώνω για την πιθανότητα ζημιάς σε αυτή τη σύντομη δήλωση; Πόσο καιρό έχεις;»
Καθώς ο Λευκός Οίκος επινόησε σχέδια για την καθαίρεση του Σαντάμ και την κατάληψη του Ιράκ, ο Γκάλουεϊ ήταν ένα χρήσιμο αλουμινόχαρτο – ένας μπαμπούλα για να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι το να εναντιωθείς στον πόλεμο ήταν να συνταχθείς με τον Σαντάμ. Στις ακροάσεις της Γερουσίας των ΗΠΑ σχετικά με τη δωροδοκία στο πρόγραμμα του Ιράκ «πετρέλαιο αντί τροφής», χαρακτήρισαν τον Γκάλογουεϊ ως έναν διεφθαρμένο «Σανταμιστή» που δεν ανήκε στο κοινοβούλιο, αλλά στη φυλακή.
Οι απαντήσεις του Galloway σε αυτές τις κατηγορίες δημιούργησαν το δεύτερο μέρος του βιβλίου, όταν πηγαίνει ενώπιον μιας υποεπιτροπής της Γερουσίας των ΗΠΑ για να καθαρίσει το όνομά του και να λάβει την επίθεση.
Η στρατηγική του Galloway αντανακλούσε τον μώλωπα κόσμο του βρετανικού κοινοβουλίου, σε αντίθεση με τα πούρα και τα χαστούκια του αμερικανικού Κογκρέσου. «Ως πρώην πυγμάχος»
έγραψε, «Το σκέφτηκα ως εξής: Δεν πρέπει να είμαι ούτε ο Μοχάμεντ Άλι ούτε ο Μάικ Τάισον. Πρέπει να στοχεύσω τον Ρόκι Μαρτσιάνο. Ασπλαχνος. Χτύπημα μετά από χτύπημα».
Ο Γκάλογουεϊ άρχισε να πετάει χόρους μόλις βγήκε από το αεροπλάνο, λέγοντας: «Δεν έρχομαι εδώ ως κατηγορούμενος, αλλά ως κατήγορος».
Αυτή η δεύτερη ενότητα περιγράφει επίσης τη διάσημη πλέον σύγκρουση του Γκάλουεϊ με τον πρώην αριστερό που έγινε αυτοκρατορικός γελωτοποιός Κρίστοφερ Χίτσενς. Ο Χιτς προσπάθησε να πειράξει τον Γκάλογουεϊ στη συνέντευξη Τύπου πριν από την ακρόαση, φωνάζοντας: «Πείτε μας για τους δολοφόνους αυτοκτονίας, κύριε Γκάλουεϊ, για τους οποίους πλήρωνε ο φίλος σας ο Σαντάμ». Ο Galloway απάντησε φωνάζοντας στις κάμερες: «Κρίστοφερ, τα χέρια σου τρέμουν. Πήγαινε και πιες άλλο ένα ποτό…Είσαι ένας ποτισμένος, πρώην τροτσκιστής ποπιτζάι». (Σημείωση: Δεν ξέρω τι είναι το popinjay, αλλά αποφάσισα να το επεξεργαστώ τώρα σε όλες τις προσβολές που εκσφενδονίζονται στη δεξιά πτέρυγα. Επίσης, ο «Popinjay» και ο Galloway έχει προγραμματιστεί να τεθούν σε μια συζήτηση στη στάση του Galloway στη Νέα Υόρκη περιοδεία.)
Αφού ο Χίτσενς κλονίστηκε, ο Γκάλογουεϊ ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τη φοβερή υποεπιτροπή της Γερουσίας.
ΤΟ σκηνικό ήταν σχεδόν κινηματογραφικό. Από τη μια πλευρά ήταν ο Γκάλογουεϊ, ο επιθετικός, ατημέλητος βουλευτής. Από την άλλη, ο Coleman, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από τη Μινεσότα που έχει πάντα μαύρισμα και παγωμένα μαλλιά σαν να ήταν πραγματικά ο γερουσιαστής από τη μεγάλη πολιτεία της Ταϊτής.
Στη συνέχεια, ο κόσμος είδε τη διαφορά μεταξύ της πολιτικής συζήτησης και της πολιτικής αλαζονείας, και ενός πνιγμού στο Καπιτώλιο που δεν είχε δει από την εποχή του Alexander Hamilton και του Aaron Burr.
Οι εναρκτήριες παρατηρήσεις του Galloway αξίζει να αναφερθούν εκτενώς:
«Έχω συναντήσει τον Σαντάμ Χουσεΐν ακριβώς όσες φορές τον συνάντησε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ. Η διαφορά είναι ότι ο Ντόναλντ Ράμσφελντ τον συνάντησε για να του πουλήσει όπλα και να του δώσει χάρτες για να στοχεύσει αυτά τα όπλα… Ήμουν αντίπαλος του Σαντάμ Χουσεΐν όταν βρετανικές και αμερικανικές κυβερνήσεις και επιχειρηματίες του πουλούσαν όπλα και αέριο. Συνήθιζα να διαδηλώνω έξω από την ιρακινή πρεσβεία όταν Βρετανοί και Αμερικανοί αξιωματούχοι έμπαιναν και έκαναν εμπόριο…
«Τώρα, γερουσιαστής, έδωσα την καρδιά και την ψυχή μου για να αντιταχθώ στην πολιτική που προωθήσατε. Έδωσα το αίμα της πολιτικής μου ζωής για να προσπαθήσω να σταματήσω τη μαζική δολοφονία Ιρακινών από τις κυρώσεις στο Ιράκ, που σκότωσαν 1 εκατομμύριο Ιρακινούς, τα περισσότερα παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία πέθαναν πριν καν καταλάβουν ότι ήταν Ιρακινοί, αλλά πέθαναν για κανένα άλλος λόγος πέρα από το ότι ήταν Ιρακινοί με την ατυχία να γεννηθούν εκείνη την εποχή. Έδωσα την καρδιά και την ψυχή μου για να σας εμποδίσω να διαπράξετε την καταστροφή που διαπράξατε κατά την εισβολή στο Ιράκ. Και είπα στον κόσμο ότι η υπόθεσή σου για τον πόλεμο ήταν ένα σωρό ψέματα…
«Ρίξτε μια ματιά στο πραγματικό σκάνδαλο λάδι αντί τροφής. Ρίξτε μια ματιά στους 14 μήνες που ήσασταν επικεφαλής της Βαγδάτης, τους πρώτους 14 μήνες όταν χάθηκαν 8.8 δισεκατομμύρια δολάρια από τον πλούτο του Ιράκ. Ρίξτε μια ματιά στο Halliburton και σε άλλες αμερικανικές εταιρείες που έκλεψαν όχι μόνο τα χρήματα του Ιράκ, αλλά και τα χρήματα του Αμερικανού φορολογούμενου.
«Ρίξτε μια ματιά στο πραγματικό σκάνδαλο που ξέσπασε στις εφημερίδες σήμερα, που αποκαλύφθηκε στην προηγούμενη μαρτυρία σε αυτήν την επιτροπή. Ότι οι μεγαλύτεροι καταστροφείς των κυρώσεων δεν ήμουν εγώ, ούτε Ρώσοι πολιτικοί ούτε Γάλλοι πολιτικοί. Οι πραγματικοί καταστροφείς των κυρώσεων ήταν οι δικές σας εταιρείες, με τη συνεννόηση της κυβέρνησής σας».
Στη συνέχεια, ο Galloway περιγράφει εκείνη τη στιγμή που ο Coleman και ο Levin συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν τίποτε άλλο να κερδίσουν συνεχίζοντας τις ερωτήσεις, εκτός από μια πιο εμπεριστατωμένη δημόσια ταπείνωση. «Όσο πλησίαζε το μεσημέρι», γράφει, «οι δύο γερουσιαστές ξέμειναν από ερωτήσεις. Στο ρινγκ του μποξ, έρχεται ένα σημείο που βλέπεις το φως να πεθαίνει στα μάτια του αντιπάλου σου. Είναι μια στιγμή που ξέρει κανείς ότι ο αντίπαλός του δεν επιθυμεί πια να είναι εκεί, ξέρει ότι δεν μπορεί να επικρατήσει.
«Έτσι, έγινε με τον γερουσιαστή Κόλμαν. Ελλείψει κουδουνιού για να τον σώσει, ο Κόουλμαν πέταξε με πετσέτα. Όχι από τότε που ο Marciano ισοπέδωσε τον οριζόντιο κορμό του Don Cockell, δεν είχε γίνει μια σφαγή σαν κι αυτό. Αλλά αυτή τη φορά, ο Βρετανός κέρδισε».
Το τελευταίο τρίτο του βιβλίου είναι η πραγματική μεταγραφή της μαρτυρίας του Γκάλουεϊ. Σε αντίθεση με σχεδόν κάθε αντίγραφο του Κογκρέσου από το 1789, αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό για ανάγνωση, καθώς μπορείτε σχεδόν να αισθανθείτε τον ιδρώτα του Κόουλμαν να μουσκεύει τις σελίδες.
Συνολικά, ο κ. Galloway Goes to Washington είναι μια λαμπρή δόση κερδισμένης πολιτικής αλαζονείας. Κάθε σελίδα περιέχει το απλό μήνυμα: έχουμε δίκιο, αυτοί έχουν άδικο. Στεκόμαστε στο πλευρό του George Galloway, της Cindy Sheehan και του λαού του Ιράκ. Στέκονται στο πλευρό του George W. Bush, του Norm Coleman και του λαού του Halliburton. Αγοράστε 10 αντίτυπα αυτού του βιβλίου και δώστε τα σε φίλους και συγγενείς, γνωρίζοντας ότι θα απολαύσουν τον καλό αγώνα μέχρι να γυρίσουν την τελευταία σελίδα.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την περιοδεία ή το βιβλίο, επισκεφθείτε http://www.mrgallowaygoestowashington.com. Για να στείλετε email σε αυτόν τον συγγραφέα, απαντήστε στο [προστασία μέσω email] <2>
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά