Πηγή: Collective 20
[Το Collective 20 είναι μια ομάδα συγγραφέων που βρίσκεται σε διαφορετικά μέρη σε όλο τον κόσμο. Μερικοί νέοι, άλλοι μεγαλύτεροι. Μερικοί μακροχρόνιοι διοργανωτές και συγγραφείς, άλλοι μόλις ξεκινούν, αλλά όλοι είναι εξίσου αφοσιωμένοι στην προσφορά ανάλυσης, οράματος και στρατηγικής χρήσιμων για την κατάκτηση μιας πολύ καλύτερης κοινωνίας από αυτή που αντέχουμε σήμερα. Τα μέλη του Collective 20 ελπίζουν οι συνεισφορές τους σε κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά ζητήματα να δημιουργήσουν περισσότερο χρήσιμο περιεχόμενο και καλύτερη προσέγγιση μέσω μιας συλλογικής προσπάθειας δημοσίευσης σε αντίθεση με τα άτομα που το κάνουν μόνοι τους. Το συλλογικό έργο της δεκαετίας του '20 βρίσκεται στο collective20.org, όπου μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την ομάδα, να δείτε ένα αρχείο με τις δημοσιεύσεις της και να σχολιάσετε τη δουλειά της.]
Πίσω στον καιρό πριν τον καιρό πριν από τον καιρό πριν, είχαμε μια καντάδα. Θα ονομαζόταν κάποια θαρραλέα, δημιουργική, μαχήτρια για τη δικαιοσύνη και στη συνέχεια προέτρεπε να Ζήσουμε όπως Εκείνη, να Ζήσουμε Όπως Αυτός.
Εκείνη την εποχή, την επόμενη φορά, την επόμενη φορά, μέχρι τώρα, οποιοσδήποτε σοβαρός αφοσιωμένος ακτιβιστής για φυλετικές, φυλετικές, οικονομικές, διεθνείς ή οικολογικές αλλαγές θα πίστευε ότι είναι πολύ πιθανό το Live Like Them να αναφερόταν ποτέ σε επαγγελματίες αθλητές ? Δεν υπάρχει περίπτωση. Και ακόμη…
Η ανταπόκριση των αθλητών ως ομάδων και ως μεμονωμένοι, χτυπώντας, εγκαταλείποντας τα τουρνουά, μιλώντας ανοιχτά, νηφάλια και προσεκτικά αναζητώντας αξιόλογες και βιώσιμες απαιτήσεις προς επιδίωξη, ακόμη και ψηφίζοντας να παραιτηθούν από το υπόλοιπο της σεζόν – όχι για τον εαυτό τους, αλλά για Οι μαύροι άνδρες και γυναίκες γράφουν μεγάλα, ακόμη και για όλη την κοινωνία, είναι στην πραγματικότητα αξιοσημείωτο. Οικοδομούν πάνω στην κληρονομιά αθλητών που προηγουμένως μίλησαν και έκαναν θαρραλέες ενέργειες για τη φυλετική δικαιοσύνη—η Wilma Rudolph, ο John Carlos, ο Tommie Smith, ο Kareem Abdul Jabbar, ο Muhammad Ali, ο Colin Kaepernick και άλλοι.
Εντάξει, το παραδεχόμαστε, υπάρχει πρόβλημα στην προσπάθεια να ζήσεις σαν αυτούς. Είναι γενικά πλούσιοι. Μακροπρόθεσμα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την κοινωνία έτσι ώστε να είναι όλοι καλά, και κανένας να μην είναι πλούσιος, ή ακόμα και έτσι τα εισοδήματα για όλους να είναι ίσα, αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμα. Αλλά πλούσιοι ή όχι, στον κόσμο τους, στο μυαλό τους, ρισκάρουν πολλά, προσπαθώντας να έχουν αντίκτυπο όχι μόνο για τους εαυτούς τους, αλλά για όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και για την κοινωνία συνολικά. Κανένας από αυτούς και κανένας σαν αυτούς δεν το έχει ξανακάνει σε κάτι σαν την τρέχουσα κλίμακα. Αυτό είναι το πράγμα που πρέπει να μιμηθεί κανείς.
Τι σημαίνει λοιπόν η μίμησή τους; Πώς θα μιμούνταν οι δάσκαλοι τους Λέικερς; Πώς θα μιμούνταν οι νοσοκόμες τους Clippers; Πώς θα μιμηθούν οι εργαζόμενοι της Amazon τους Bucks ή ολόκληρο το WNBA; Πώς θα μιμηθεί κανείς τη Ναόμι Οσάκα, νούμερο ένα επαγγελματία του τένις;
Οι δάσκαλοι θα απεργούσαν ξανά. Οι νοσοκόμες θα απεργούσαν ξανά. Οι εργαζόμενοι της Amazon θα απεργούσαν ξανά. Και όλοι θα υπογράφουν τα αιτήματα που προκύπτουν από το ευρύ κίνημα Black Lives Matter.
Ας επιστρέψουμε όμως στους αθλητές. Οι παίκτες του ΝΒΑ έχουν εισχωρήσει στον ακτιβισμό εδώ και αρκετό καιρό. Δεν ήταν όλοι οι δάσκαλοι, οι νοσοκόμες και οι εργαζόμενοι της Amazon σε αυτήν την τροχιά τόσο καιρό. Όπως όλοι μας, έχουν δρόμο μπροστά τους. Ίσως φτάσουν εκεί. Τι άλλο όμως να κάνουν οι αθλητές;
Λοιπόν, μπορούν να επιστρέψουν στα πλέι οφ που βρίσκονται σε εξέλιξη, στο υπόλοιπο της σεζόν τους, αφού μποϊκοτάρουν για δύο ή λίγες μέρες. Μιλούσαν ανοιχτά, φορούσαν ταμπέλες, προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό, αλλά όλοι μιλούν ότι δεν ήταν αρκετό. Την πρώτη μέρα είναι ξεχωριστό, αλλά τη δεύτερη μέρα, και μετά την τριάντα και την ημέρα πενήντα – χωρίς ανάπτυξη και χωρίς νέα χαρακτηριστικά, γίνεται ρουτίνα. Δεν αυξάνεται σε εμβέλεια, δύναμη ή αντίκτυπο. Αυτό είναι το θέμα της διαμαρτυρίας, για να έχει μεγάλη σημασία, πρέπει να συνεχίσει να διαμορφώνεται και να μεγαλώνει. Πρέπει να φέρει μια απειλή.
Εντάξει για να μπορούν να ακυρώσουν την υπόλοιπη σεζόν του ΝΒΑ, απλά πείτε όχι, απλά χτυπήστε. Αλλά μετά τι; Εάν πάνε σπίτι τους, μετά το σοκ που το έκαναν και μετά τη σοβαρή ουσιαστική νομιμότητα που θα έδινε η πράξη τους στις απεργίες και για να διαμαρτυρηθούν ευρύτερα, ειδικά το Black Lives Matter, θα ήταν σπίτι, χωριστά, χωρίς να κάνουν πολλά για να βοηθήσουν. Ήταν αυτή η παρατήρηση που έκανε τους παίκτες να ψηφίσουν για να ξεκινήσουν εκ νέου το παιχνίδι. Τι γίνεται όμως σε μια εβδομάδα, δύο ή τρεις;
Την επόμενη φορά, τι θα συμβεί αν σκεφτούν κάτι πραγματικά διαφορετικό; Κι αν χτυπήσουν; Όχι άλλη σεζόν, αλλά μετά δεν πάνε σπίτι τους. Ίσως παρελαύνουν στην Ουάσιγκτον – κυριολεκτικά, από το Ορλάντο στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν 450 ενεργοί παίκτες στο ΝΒΑ. Ίσως λοιπόν 400 – 450 Μαρτίου. Ας πούμε 20 μίλια την ημέρα μετρώντας stop over, επισκέψεις σε κοινοτικά κέντρα και ό,τι έχει νόημα. Θα ήταν 850 μίλια, άρα λίγο περισσότερες από 40 ημέρες πορεία. Πόσοι θα συμμετείχαν στην πορεία, κάποιοι μόνο για το μονοπάτι μέσα από την πόλη τους. Άλλοι από πόλη σε πόλη. Άλλοι από την πόλη τους μέχρι την Ουάσιγκτον. 10,000, 100,000, 500,000 μέχρι να φτάσουν στον Λευκό Οίκο; Πόσοι θα συγκεντρώνονταν στον Λευκό Οίκο. 1,000,000 ή περισσότερο; Ίσως δεν θα είναι το ΝΒΑ που θα το ξεκινήσει. Ίσως το WNBA, όπως έκαναν όλα τα χρόνια, να είναι ακόμα πιο ενωμένο και μαχητικό. Ή ίσως μια διαφορετική συλλογική, ενωμένη, διαρκής δράση θα είχε περισσότερο νόημα.
Και, αν αναλάβουν μια μεγάλη πορεία, ας πούμε ότι δεν παρελαύνουν μόνο μόνοι τους, αλλά μαζί με και πίσω από την ηγεσία του κινήματος Black Lives Matters. Και έχουν ξεκάθαρα αιτήματα τα οποία πρεσβεύουν σε κάθε στάση της διαδρομής, και φυσικά τονίζουν συνεχώς στη συνεχή κάλυψη των μέσων ενημέρωσης. Και αν ανακοινώσουν επίσης ότι δεν θα φύγουν από την Ουάσιγκτον μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Ίσως οι απαιτήσεις περιλαμβάνουν ότι η αστυνομία πρέπει να ζει σε κοινότητες που περιπολούν. Η αστυνομία πρέπει να αποστρατικοποιηθεί. Η αστυνομία δεν πρέπει να χρησιμοποιείται κατά των αστέγων. Οι πληθυσμοί των φυλακών πρέπει να μειωθούν δραματικά και οι πολιτικές να γίνουν αποκαταστατικές και εποικοδομητικές. Και η αστυνομία πρέπει να υπόκειται σε κοινοτικά συμβούλια εποπτείας που έχουν το δικαίωμα να απολύουν αξιωματικούς που παραβιάζουν τους συμφωνημένους αστικούς κανόνες. Και ας υποθέσουμε ότι δεν σταματά εκεί, γιατί ο ρατσισμός και η αδικία δεν αφορούν μόνο την αστυνομική βία. Έτσι, ίσως μια πορεία ή άλλη συλλογική προσέγγιση συνεχίζει επίσης να αυξάνει τις απαιτήσεις των αθλητών να προωθήσουν πιο ενεργά τη φυλετική δικαιοσύνη το WNBA και το NBA και όλοι οι ιδιοκτήτες των ομάδων. Ίσως απαιτεί επίσης δωρεάν ποιοτική ημερήσια φροντίδα για όλους, δωρεάν ποιοτική ιατρική περίθαλψη για όλους, δωρεάν ποιοτική δημόσια εκπαίδευση μέσω του κολεγίου για όλους και σημαντικές δεσμεύσεις δημόσιας στέγασης συν το κόστος στέγασης το πολύ 25% του εισοδήματος ενός ενοικιαστή με κρατικές επιδοτήσεις όταν είναι απαραίτητο – και σε Κάθε περίπτωση καθορίζει ελάχιστα πρότυπα που πρέπει να πληρούνται για πράγματα όπως διαθέσιμοι πόροι ανά παιδί προσχολικής ηλικίας, όλες οι αναλογίες δασκάλου-μαθητή, εκπαιδευτικοί πόροι που διατίθενται ανά μαθητή, αναλογίες γιατρού-ασθενούς, ιατρικοί πόροι ανά πληθυσμό και μέγεθος δωματίου και ανέσεις για κατοικίες.
Το θέμα είναι ότι όταν οι αθλητές συνειδητοποιούν σωστά ότι έχουν δύναμη, αλλά αναρωτιούνται λογικά πώς μπορούν να το εκδηλώσουν για να επηρεάσουν πραγματικά την αλλαγή, ίσως υπάρχουν προσιτές απαντήσεις. Ναι, μπορούν μεμονωμένα να εργαστούν απίστευτα αξιοθαύμαστα για να προωθήσουν ειδικά προγράμματα, να βοηθήσουν στη χρηματοδότηση της ευημερίας, να βοηθήσουν τις τοπικές τράπεζες τροφίμων, να ιδρύσουν κέντρα ψηφοφορίας και ούτω καθεξής. Αλλά συλλογικά, που είναι η πραγματική τους δύναμη, μπορούν να κινητοποιηθούν μαζικά για ουσιαστικές απαιτήσεις και να μην σταματήσουν μέχρι να κερδίσουν. Και μετά από καιρό, οι δάσκαλοι, οι νοσοκόμες, οι εργαζόμενοι κάθε είδους, οι φοιτητές και οι κρατούμενοι που αποφασίζουν να μιμηθούν τέτοιες επιλογές – θα μπορούσαν να αλλάξουν ολόκληρη την κοινωνία μας.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά