Έχω έναν φίλο (που θα πάρει ένα αντίγραφο αυτού) που ήξερα πριν από πενήντα χρόνια στο Λος Άντζελες και που ήταν, εκείνη την εποχή, ένας νεαρός ειρηνιστής. Με τα χρόνια ανακάλυψε ξανά τις εβραϊκές του ρίζες, ταξίδεψε στο Ισραήλ και έγινε ισχυρός –αν και μερικές φορές απρόθυμος– υποστηρικτής του Ισραήλ. Σε ένα πρόσφατο email που μου έστειλε, μου έγραψε ότι πρέπει να παρατηρήσω πώς οι Παλαιστίνιοι έκλαιγαν μετά από μια ισραηλινή επίθεση, σκίζοντας τα μαλλιά τους. Κατά μία έννοια, αυτό ήταν, ήταν πεπεισμένος από την εποχή του στο Ισραήλ, «ο αραβικός τρόπος». Κάποιος έχει τον απόηχο αυτού στα σχόλια του Benjamin Netanyahu, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα στοχεύουν μόνο σε στρατιωτικούς στόχους, αλλά η Χαμάς προσπαθεί σκόπιμα να θωρακίσει τους πυραύλους της με τις ζωές του άμαχου πληθυσμού.
Όταν πρόκειται για στρατιωτική στρατηγική, πού υποτίθεται ότι θα βάλει η Χαμάς τους πυραύλους της στον μικροσκοπικό, μπλοκαρισμένο χώρο της Γάζας, ο οποίος, λόγω του ισραηλινού αποκλεισμού, είναι μια όχι πολύ μεγάλη φυλακή; Ναι, οι πύραυλοι βρίσκονται κοντά σε πολιτικούς στόχους. Δεν γράφω για να υπερασπιστώ την πολιτική της Χαμάς, με την οποία δεν συμφωνώ, αλλά για την υπεράσπιση των ανθρώπινων αξιών που το Ισραήλ (και το Κογκρέσο των ΗΠΑ και ο Πρόεδρός μας) έχουν χάσει από τα μάτια τους.
Οι πληθυσμοί δεν αλλάζουν γνώμη επειδή οι πολίτες χάνουν τη ζωή τους σε έναν στρατιωτικό αγώνα. Η Βρετανία εξακολουθεί να βλέπει τον εφιάλτη του «Blitz» στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως μία από τις καλύτερες ώρες της. Ο γερμανικός πληθυσμός δεν αποφάσισε, καθώς οι πόλεις τους καταστράφηκαν καθώς συνεχιζόταν ο πόλεμος, ότι ο Χίτλερ έκανε λάθος. Ο λαός της Ιαπωνίας παρέμεινε πιστός στον Αυτοκράτορα καθώς οι πόλεις τους, μία προς μία, καίγονταν ολοσχερώς.
Μόνο οι πυρηνικές βόμβες έπεισαν τον στρατό ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει.
Στον πόλεμο του Βιετνάμ, οι ΗΠΑ έριξαν περισσότερες βόμβες στο Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη από όσες έριξαν όλες οι πλευρές κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τρία εκατομμύρια Βιετναμέζοι πέθαναν. Αλλά ο πληθυσμός δεν εγκατέλειψε την υποστήριξή του στον Χο Τσι Μινχ.
Καθώς το γράφω, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο πολιορκημένος πληθυσμός στη Γάζα θα στραφεί εναντίον της Χαμάς.
Αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του Ισραήλ (με ορισμένες θαρραλέες εξαιρέσεις) ήταν οι χαμένοι. Έχω παρακολουθήσει τον απόηχο του ισραηλινού βομβαρδισμού και βομβαρδισμών. Ξέρω για τα ισραηλινά προειδοποιητικά φυλλάδια και τα τηλεφωνήματα, αλλά τελικά πού μπορούν να πάνε οι άνθρωποι εκεί; Παρακολουθώ –όπως όλοι μας– τους τραυματίες που μεταφέρονται σε νοσοκομεία, τα παιδιά, που τώρα είναι σοκαρισμένα από τις εκρήξεις και τον θάνατο, τους ανθρώπους, τρομαγμένους, να τρέχουν στους δρόμους αναζητώντας οποιοδήποτε πιθανό καταφύγιο αλλά δεν βρίσκουν κανένα.
Είδαμε τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στις παραλίες της Γάζας που σκότωσαν τέσσερα παιδιά που έπαιζαν μπάλα στην παραλία κοντά στο ξενοδοχείο όπου διαμένουν δημοσιογράφοι. Ποιος στρατιωτικός στόχος;
Και στο Ισραήλ υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται σε καρέκλες με γκαζόν και βλέπουν τον νυχτερινό ουρανό να φωτίζεται με τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές. Και σκέφτομαι τον φίλο μου, ακόμα πιστό στο Ισραήλ, που μου λέει ότι οι Άραβες είναι διαφορετικοί από εμάς, ότι «κλαίγουν».
Και ρωτάω όλους εμάς, τόσο αυτούς που υποστηρίζουν το Ισραήλ όσο και εκείνους σαν εμένα που πιστεύουν ότι το καθεστώς εκεί είναι ένα ερημικό κράτος, ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις μας αν αυτές οι βόμβες και οι οβίδες έπεφταν σε ισραηλινές πόλεις, αν μπορούσαμε να δούμε ισραηλινά παιδιά , δάκρυα κυλούσαν στα πρόσωπά τους, καθώς κολλούσαν στις μητέρες τους, για πατέρες που κρατούσαν νεκρά βρέφη στην αγκαλιά τους, τετράγωνα σπιτιών ισοπεδώθηκαν. Θα ήμασταν πραγματικά αδιάφοροι; Το γεγονός ότι μπορεί να περιφρονούμε τον Νετανιάχου (όπως εγώ) θα μας έκανε κωφούς και τυφλούς σε τέτοιες τεράστιες απώλειες αμάχων;
Είναι με βαθιά ντροπή που βλέπω τη Γερουσία των ΗΠΑ να ψηφίζει ομόφωνη υποστήριξη για τις ισραηλινές στρατιωτικές ενέργειες και να ακούω τον Πρόεδρό μας να εκφράζει την ανεπιφύλακτη υποστήριξή του για τις ισραηλινές στρατιωτικές ενέργειες. Σε εκείνους τους Αμερικανοεβραίους που, όπως ο φίλος μου, εξακολουθούν να υποστηρίζουν τις ισραηλινές ενέργειες, έχουν χάσει την ικανότητα να αισθάνονται τον πόνο των άλλων, αν αυτοί οι άλλοι είναι μουσουλμάνοι και όχι Εβραίοι ή Χριστιανοί;
Υπάρχουν βήματα που μπορούν να γίνουν. Οι απαιτήσεις της Χαμάς δεν είναι εξωφρενικές – αλλά δεν τις συζητώ καν εδώ. Ρωτάω τους Εβραίους φίλους μου τι έχει συμβεί σε εκείνο το κομμάτι της εβραϊκής ψυχής που κατάλαβε ότι το κλάμα είναι ένας ανθρώπινος τρόπος αντιμετώπισης της θλίψης – που υπάρχει ακόμη, στην Ιερουσαλήμ, ένα τείχος για το κλάμα. Και λέω σε όσους θεωρούν τους εαυτούς τους Σιωνιστές, αν δεν είναι καιρός να συμμετάσχουν σε θρήνους με τον φοβισμένο πληθυσμό της Γάζας.
(Το Edgeleft είναι γραμμένο από τον David McReynolds, ο οποίος εργάστηκε για σχεδόν σαράντα χρόνια για το War Resisters League, ήταν δύο φορές υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος για Πρόεδρος και τώρα είναι συνταξιούχος και ζει με τις δύο γάτες του στο Lower East Side του Μανχάταν. Μπορείτε να τον βρείτε στο : [προστασία μέσω email])
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά