Δεκέμβριος 10th σηματοδοτεί την Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, γιορτάζοντας και υποστηρίζοντας την απαραίτητη και κρίσιμη διακήρυξη των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Την παραμονή αυτής της εκδήλωσης, επισκέφτηκα έναν καταυλισμό προσφύγων που στεγάζει 700 οικογένειες στην Καμπούλ. Οι συνθήκες στους προσφυγικούς καταυλισμούς μπορεί να είναι άθλιες, αφόρητες. Εδώ, η κατάσταση περιγράφεται καλύτερα ως σουρεαλιστική. Καθώς πλησιάζω στην είσοδο του στρατοπέδου με τους φίλους μου Nematullah, Zarghuna και Henrietta, μας κυριεύει η δυσοσμία που αναδύεται από έναν ανοιχτό υπόνομο γεμάτο βρωμιά. Αναρωτιέμαι, «Μπορεί αυτό να είναι αληθινό;»
Μέσα στον καταυλισμό, οι πρωτόγονες καλύβες από λάσπη χωρίζονται από στενούς διαδρόμους. Όταν έρθει το αναπόφευκτο χιόνι, το έδαφος μέσα και έξω από τα σπίτια θα είναι λασπωμένο μέχρι να παγώσει η λάσπη. Πλαστικό έχει τοποθετηθεί πάνω από μερικές από τις πόρτες και τις στέγες, με την ελπίδα να παρέχει μόνωση από το επερχόμενο κρύο. Οι μητέρες στην κατασκήνωση μας λένε ότι οι χειμερινοί μήνες είναι αφόρητα δύσκολοι. Τα παιδιά αρρωσταίνουν με την έναρξη του χειμώνα και δεν αναρρώνουν μέχρι να φτάσει η άνοιξη. Οι άνθρωποι καίνε πλαστικά, μπότες, ρούχα και μπουκάλια νερού για καύσιμα, αλλά όταν αυτοί οι πόροι εξαντλούνται, βασίζονται αποκλειστικά σε βαριές κουβέρτες για την προστασία τους από το κρύο.
Μια ενιαία αντλία νερού εξυπηρετεί και τις 700 οικογένειες και το νερό δεν είναι καν πόσιμο. Πρέπει να βράσει για είκοσι λεπτά πριν τη χρήση.
Οι τουαλέτες εδώ είναι του «παραδοσιακού τύπου», απλές τρύπες σκαμμένες στο έδαφος.
Η επίσκεψή μας κανονίστηκε από τον Nematullah, έναν Αφγανό Εθελοντή Ειρήνης. Ένας φίλος του διδάσκει άτυπα μαθήματα γλώσσας και μαθηματικών σε παιδιά στην κατασκήνωση. Ο Νεματουλάχ έσκυψε και μου ζήτησε να σημειώσω τα δικαιώματα που αναφέρονται στη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Έγραψα γρήγορα φαγητό, νερό, στέγη, υγειονομική περίθαλψη, απασχόληση και ασφάλεια στο σημειωματάριό μου. Καθώς ακούγαμε τις μητέρες να περιγράφουν την καθημερινότητά τους, ελέγξαμε τα δικαιώματα που τους έχουν στερηθεί.
«Μερικές μέρες παίρνουμε φαγητό από την αγορά αν τα παιδιά μας εργάζονται εκεί», είπε ο Ναζάρ Μπίμπι. «Φέρνουν πίσω πατάτες ή γογγύλια. Αλλιώς τρώμε ψωμί και τσάι. Μερικές φορές δεν έχουμε τσάι και μερικές φορές δεν έχουμε ούτε ψωμί».
Μας είπαν, «Αν κάποιος αρρωστήσει, δεν υπάρχει κλινική, ούτε πρώτες βοήθειες. Και δεν έχουμε νοσοκομεία κοντά που θα μας βοηθήσουν. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ταξιδέψουμε σε νοσοκομεία που μπορεί να μας δεχτούν. (Έξι νοσοκομεία που εξυπηρετούν «καλύτερα» άτομα βρίσκονται σε κοντινή απόσταση με τα πόδια από τον καταυλισμό, αλλά κανένα από αυτά δεν δέχεται τους κατοίκους του στρατοπέδου, οι οποίοι δεν έχουν κανένα μέσο να πληρώσουν τους λογαριασμούς του νοσοκομείου, ως ασθενείς.)
Δεν θέλουμε να στείλουμε τα παιδιά μας να δουλέψουν στους δρόμους. Φοβόμαστε ότι θα τους χτυπήσει αυτοκίνητο ή θα τους ανατινάξει ένας βομβιστής αυτοκτονίας. Αλλά είμαστε απελπισμένοι για τρόφιμα και καύσιμα και δεν υπάρχει δουλειά για άνδρες και γυναίκες εδώ στον καταυλισμό. Μερικές φορές τα παιδιά γυρίζουν σπίτι και δεν υπάρχει ψωμί για αυτά. Ξυπνούν μετά μεσάνυχτα, ζητιανεύουν για φαγητό γιατί πεινούν τόσο πολύ και δεν υπάρχει τίποτα γι' αυτούς».
«Αν είχαμε εκπαίδευση, ίσως δεν θα ήμασταν εδώ», είπε ο Nazar Bibi. «Θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν, αλλά ακόμη και τα κρατικά σχολεία κοστίζουν χρήματα. Δεν έχουμε εισόδημα».
Μια γυναίκα κατάφερε να γελάσει. «Δεν ξέρουμε καν πώς μοιάζει ένα δολάριο! Τι χρώμα είναι? Είναι μαύρο ή άσπρο;» είπε η Shukria. «Αν η Αμερική στέλνει δολάρια εδώ, δεν τα βλέπουμε ποτέ. Κανείς δεν νοιάζεται για εμάς».
Οι γυναίκες είπαν ότι νιώθουν ασφαλείς μέσα στον καταυλισμό. Μπορούν να πάνε στο αποχωρητήριο χωρίς να τους παρενοχλούν.
Η Shojun και η οικογένειά της νιώθουν ανακούφιση που ξέφυγαν από τις μάχες στην Κουντούζ. Περιέγραψε εφιαλτικές εμπειρίες με σφαίρες που πετούσαν πέρα δώθε πάνω και μέσα από το σπίτι της. Αφού τράπηκαν σε φυγή βιαστικά, συνειδητοποίησαν ότι ένα από τα επτά παιδιά ήταν ακόμα στο σπίτι. Ευτυχώς σώθηκε. Αυτή και η οικογένειά της έφτασαν στην Καμπούλ χωρίς υπάρχοντα, μόνο τους εαυτούς τους.
Η Shukria, η οποία διέφυγε πολεμώντας στην επαρχία Laghman, μας έδειξε τον μεγάλο ακατέργαστο ουλώδη ιστό που κάλυπτε το εσωτερικό, άνω μέρος του βραχίονα της. Οι Ταλιμπάν σκότωσαν τον άντρα της πριν από δώδεκα χρόνια. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον αδελφό του, αλλά πριν από δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια των νέων μαχών μεταξύ των Ταλιμπάν και των κυβερνητικών δυνάμεων, το σπίτι τους δέχθηκε επίθεση. Ο άντρας της έχασε ένα πόδι. Στη συνέχεια έφυγε από την επαρχία, εγκαταλείποντας εκείνη και τα δύο παιδιά της. Η Shukria λέει ότι μερικές φορές σκέφτεται να αυτοκτονήσει αλλά μετά σκέφτεται τα δύο παιδιά. Σήμερα, δεν έχει φαγητό για να τους σερβίρει μεσημεριανό. Η ίδια η Shukria είναι επώδυνα αδύνατη. Κουνάει το κεφάλι της και προσθέτει επειδή δεν έχει ποτέ σαμπουάν πλένει τα μαλλιά της με απορρυπαντικό και πιστεύει ότι της πέφτουν τα μαλλιά.
Μέχρι το τέλος του 2014, οι ΗΠΑ είχαν ξοδέψει περισσότερα χρήματα για την «ανοικοδόμηση» στο Αφγανιστάν από όσα είχαν διατεθεί για το Σχέδιο Μάρσαλ (περισσότερο από τα δύο τρίτα αυτών είχαν χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία αφγανικών στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων), ωστόσο οι Αφγανοί παραμένουν ένας από τους φτωχότερους ανθρώπους στον κόσμο.
Ταυτόχρονα, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε 618.7 δισεκατομμύρια δολάρια για το Νόμος περί εξουσιοδότησης εθνικής άμυνας, να χρηματοδοτήσει το Υπουργείο Άμυνας το 2017. Ακόμα και ένα κλάσμα αυτού του προϋπολογισμού, που απευθύνεται στις ανθρώπινες ανάγκες, θα έλυνε το πρόβλημα των λιμοκτονούντων παιδιών σε όλο τον κόσμο καθώς και θα κάλυπτε τις ανάγκες των άπορων ανθρώπων που ζουν στους στρατόπεδους σε όλο το Αφγανιστάν. Θα ταίριαζε σε αυτό Δεκέμβριος 10th, Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, εάν οι πολίτες των Η.Π.Α έτειναν ένα χέρι αληθινής φιλίας σε όσους έχουν ανάγκη σε όλο τον κόσμο και έκαναν την κάλυψη των αναγκών των λιγότερο τυχερών του κόσμου πρώτη προτεραιότητα. Η πραγματική ασφάλεια για τις ΗΠΑ θα επιτευχθεί μέσω της φροντίδας και του σεβασμού των πιο άπορων του κόσμου, όχι μέσω της μανίας του πολέμου και της καταστροφής που έχουν κάνει τις ΗΠΑ την πιο επίφοβη χώρα στον κόσμο.
Kathy Kelly ([προστασία μέσω email]) συντονίζει τις φωνές για δημιουργική μη βία (www.vcnv.org). Ενώ βρίσκεται στην Καμπούλ, είναι καλεσμένη των Αφγανικών Εθελοντών Ειρήνης (ourjourneytosmile.com)
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά