Η απόσταση μεταξύ της πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου και της πλατείας Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης είναι απίστευτα μεγάλη. Δεν μπορεί να υπάρξει επαρκής οδικός χάρτης για να χρησιμοποιήσει τη δημοφιλή εμπειρία του πρώτου για να εξηγήσει τις συνθήκες που οδηγούν στο άλλο. 

Πολλοί προσπάθησαν να επιμείνουν στις ομοιότητες μεταξύ των δύο, καθώς είναι της μόδας αυτές τις μέρες να συνδέουμε ειδησεογραφικά γεγονότα, ανεξάρτητα από κόσμο, με άλλα γεγονότα. Μετά τη λαϊκή εξέγερση που κατέλαβε την Αίγυπτο στις αρχές του 2011, που θεωρήθηκε με τον πάντα περιεκτικό τίτλο «Η Αραβική Άνοιξη», οι διανοούμενοι ταχυδακτυλουργοί άρχισαν να οραματίζονται «πηγές» να αναδύονται σε όλη την περιοχή και πέρα ​​από αυτήν. Τις τελευταίες εβδομάδες, όταν διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους πολλών τουρκικών πόλεων, ακολούθησαν για άλλη μια φορά συγκρίσεις. 

Ωστόσο, ο πνευματικός οπορτουνισμός δεν είναι ένα ξεχωριστό φαινόμενο, αλλά μια αντανάκλαση μιας ευρύτερης δυτικής αντίληψης του πολιτικού οπορτουνισμού. Μόλις η «Αραβική Άνοιξη» αναγνωρίστηκε ως μια ευκαιρία, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία έσπευσαν να την εκμεταλλευτούν, είτε για να αναδιαμορφώσουν πολιτικά την περιοχή της Μέσης Ανατολής είτε για να διασφαλίσουν ότι το αποτέλεσμα της επαναστατικής ζέσης ήταν της αρεσκείας τους. 

Ενώ οι Άραβες δικτάτορες βάναυσαν ως επί το πλείστον ειρηνικούς διαδηλωτές, οι πόλεμοι, με την πλήρη έννοια της λέξης, δεν πραγματοποιήθηκαν έως ότου οι χώρες του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) άρχισαν να αναμειγνύονται. Στη Λιβύη, οδήγησαν μια εξέγερση με περιορισμένη ένοπλη συνιστώσα σε έναν πλήρη πόλεμο που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο, τον τραυματισμό και την εξαφάνιση χιλιάδων. Ο πόλεμος στη Λιβύη είχε αλλάξει το ίδιο το δημογραφικό τοπίο τμημάτων της χώρας. Ολόκληρες κοινότητες έχουν εκκαθαριστεί εθνοτικά. Η Βεγγάζη, η μοίρα της οποίας ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον φαινόταν ιδιαίτερα ανήσυχος, είναι τώρα άγρια ​​από πολυάριθμες πολιτοφυλακές που συναγωνίζονται για επιρροή. Μετά τις πρόσφατες συγκρούσεις στην πόλη, ο προσωρινός αρχηγός του λιβυκού στρατού, Σαλέμ Κονίντι, προειδοποίησε στην κρατική τηλεόραση στις 15 Ιουνίου για «λουτρό αίματος». Αλλά αυτή τη φορά, μια τέτοια προειδοποίηση μόλις καταγράφηκε στα ραντάρ του ΝΑΤΟ. 

Ενώ οι επιλεκτικές «ανθρωπιστικές παρεμβάσεις» είναι ένα γνωστό δυτικό πολιτικό στυλ, οι πρόσφατες διαδηλώσεις στην Τουρκία καταδεικνύουν ότι η όρεξη των δυτικών χωρών να εκμεταλλευτούν τις κακοτυχίες οποιασδήποτε χώρας προς όφελός τους είναι ακόρεστη. Ωστόσο, η τουρκική κυβέρνηση ευθύνεται αρχικά για την παροχή μιας τέτοιας ευκαιρίας. 

Όταν ήρθε αντιμέτωπος με το πολιτικό παιχνίδι υψηλού διακυβεύματος στη Μέση Ανατολή που προέκυψε από τη βίαιη αναταραχή τα τελευταία δύο χρόνια περίπου, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, διστακτικός στην αρχή, υιοθέτησε ένα πολιτικό στυλ που ήταν συνεπές με το ΝΑΤΟ, μέλος του οποίου είναι η Τουρκία. . Για σχεδόν μια δεκαετία, η Τουρκία είχε προσανατολιστεί για έναν διαφορετικό ρόλο στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, μια επιλογή που αναγκάστηκε από την άρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να χορηγήσει στην Τουρκία ένταξη. Η Γερμανία και η Γαλλία ηγήθηκαν της σταυροφορίας ενάντια στις αποφασιστικές προσπάθειες της Τουρκίας να ενταχθεί στην αναπτυσσόμενη ένωση. 

Καθώς η αιματοχυσία έφτασε στη Συρία, η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη αποτελούσε απειλή για τις νότιες περιοχές της Τουρκίας και έτσι ανάγκασε μια εσπευσμένη αναδιάταξη της τουρκικής πολιτικής, πίσω στο πολύ δυτικό στρατόπεδο που απέκλειε την Τουρκία για τόσο καιρό. 

Ήταν μια περίεργη θέση στην οποία η Τουρκία τοποθετήθηκε, παριστάνοντας ως πρωταθλήτρια των «αφυπνισμένων» Αράβων, λειτουργώντας ωστόσο με το παραδοσιακό παράδειγμα του ΝΑΤΟ, που η ίδια στηρίζεται σε παρεμβατικές ατζέντες. Οι ασυνέπειες των τουρκικών πολιτικών είναι πολύ απτές και αυξάνονται: καθώς έλυνε τη διαμάχη του με το Ισραήλ για τη δολοφονία εννέα Τούρκων ακτιβιστών από το τελευταίο καθ' οδόν προς τη Γάζα τον Μάιο του 2010, φιλοξενούσε κορυφαίους ηγέτες της Χαμάς για συνομιλίες υψηλού επιπέδου. Διευκολύνει το έργο της συριακής αντιπολίτευσης που επιχειρούν τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά από τουρκικά εδάφη, ενώ προειδοποιεί για τυχόν σχέδια αποσταθεροποίησης της Τουρκίας. Ταυτόχρονα δίνει ελάχιστη σημασία στην κυριαρχία του βόρειου Ιράκ, καθώς κυνηγούσε τη δική της ένοπλη αντιπολίτευση στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο αραβική χώρα για χρόνια. 

Η τουρκική συμπεριφορά αγνοήθηκε, δικαιολογήθηκε ή επικυρώθηκε από τις δυτικές δυνάμεις, όσο η Άγκυρα το έκανε παράλληλα με τις υπάρχουσες πολιτικές του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές χώρες επιβαρύνονται ιδιαίτερα εάν η Τουρκία ξεπεράσει τα όριά της, όπως συνέβη κατά την τουρκο-ισραηλινή διαμάχη. Και φαίνεται ότι ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθούν οι Τούρκοι ηγέτες να εντυπωσιάσουν, πάντα δεν θα εκπληρώσουν τον επιλεκτικό ορισμό της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλων χρήσιμων εννοιών της Ευρώπης. 

Η υποκρισία του ΝΑΤΟ ακόμη και μεταξύ των μελών του είναι πολύ εμφανής. Συγκρίνετε για παράδειγμα τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις στην καταστολή της αστυνομίας στις διαδηλώσεις του κινήματος Occupy Wall Street (OWS) που ξεκίνησαν στις 17 Σεπτεμβρίου 2011 και στη μαζική εκστρατεία συλλήψεων, ξυλοδαρμών και εξευτελισμών διαδηλωτών. Αποδείχθηκε ότι τόσο το FBI όσο και το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας παρακολουθούσαν το κίνημα από κοινού μέσω των ομάδων δράσης τους για την τρομοκρατία. Αυτό αποκάλυψε η Naomi Wolf στην εφημερίδα Guardian στις 29 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους. 

Πού ήταν η κατακραυγή του ευρωπαίου συμμάχου των ΗΠΑ για τέτοιες αδικαιολόγητες πρακτικές, συμπεριλαμβανομένου του πιο πρόσφατου σκανδάλου της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA) που κατασκοπεύει εκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την τεχνολογία του Διαδικτύου στο όνομα της προσπάθειας σύλληψης τρομοκρατών; Τέτοιες πρακτικές έχουν γίνει τόσο ρουτίνα που σπάνια εξαναγκάζουν την οργή ή τις σοβαρές εκκλήσεις για λογοδοσία, εκτός από τέτοιες ανόητες ανησυχίες όπως οι τίτλοι του Bloomberg Business Week: «Η κατασκοπεία για την NSA είναι κακή για τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ». (18 Ιουνίου) 

Ενώ τα αραβικά έθνη είναι τα μέρη που επηρεάζονται περισσότερο από τους πολέμους και τις αναταραχές που έχουν αποσταθεροποιήσει την περιοχή, κατέστρεψαν τη Συρία και απειλούν το μέλλον ολόκληρων γενεών, φαίνεται να στέκονται ως μαζορέτες στο περιθώριο όπως ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο Φρανσουά Ολάντ της Γαλλίας και ο Μπαράκ Ομπάμα. μεταξύ άλλων, απεικονίζουν τον δρόμο με τον οποίο καθορίζεται το μέλλον της Συρίας, με τρόπους που συνάδουν με τα συμφέροντά τους, και φυσικά, με αυτό της «ασφάλειας» του Ισραήλ. 

Αλλά η απάντηση ορισμένων ηγετών της ΕΕ στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και τη Σμύρνη τις τελευταίες εβδομάδες ήταν πολύ απογοητευτική. Ακόμη και οι καλύτερες προσπάθειες του Πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν απλώς δεν αρκούν για να παρασύρουν την Ευρώπη από το να κεφαλαιοποιήσει τις κακοτυχίες της Τουρκίας. Η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ πήρε γρήγορα μια στάση για να εμποδίσει «τις κινήσεις για να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στις ενταξιακές συνομιλίες της Άγκυρας στην ΕΕ», ανέφερε το Reuters στις 20 Ιουνίου, υποτίθεται λόγω της ανησυχίας της σχετικά με την καταστολή των διαδηλωτών από την τουρκική αστυνομία. Φυσικά, η Καγκελάριος είναι συχνά επιεικής όταν το Ισραήλ ασκεί ακραία βία κατά των Παλαιστινίων, αφού δεν μπορεί να επιτευχθεί πολιτικό κεφάλαιο από τέτοιες άσκοπες κινήσεις. 

Εν τω μεταξύ, οι δυτικές δυνάμεις θα συνεχίσουν να διαδραματίζουν τον πιο επιζήμιο ρόλο στη Μέση Ανατολή, προκαλώντας και εκμεταλλευόμενοι περαιτέρω χάος με τη βοήθεια διαφόρων περιφερειακών δυνάμεων, με τον πιο θρασύς τρόπους για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Ούτε η Τουρκία, παρά το γεγονός ότι αποδεικνύεται αναντικατάστατο πλεονέκτημα στην πολιτική και στρατιωτική προσπάθεια του ΝΑΤΟ, δεν είναι άτρωτη. 

Ίσως, το διπλό πρόσωπο της Ευρώπης να αναγκάσει τους πολιτικούς κύκλους της Τουρκίας να επανεξεταστούν καθώς υπολογίζουν την επόμενη κίνησή τους. Θα τερματίσει η Τουρκία τον ρόλο της ως διέξοδος για τις πολιτικές του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή; Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η Τουρκία προτού και αυτή κατακλυστεί από ατελείωτες αναταραχές και πλημμυρίσει από τη δυτική επέμβαση, καθώς τα αποτελέσματα είναι πάντα θανατηφόρα. Πάντα. 

Ο Ramzy Baroud (www.ramzybaroud.net) είναι αρθρογράφος με διεθνές συνδικάτο και ο εκδότης του PalestineChronicle.com. Το τελευταίο του βιβλίο είναι: My Father was A Freedom Fighter: Gaza's Untold Story (Pluto Press).

---