Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή των σύγκλισης ευρωπαϊκών ταξικών αγώνων ενάντια στην προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να κάνει τους εργαζόμενους να πληρώσουν το κόστος της κρίσης του.
Οι κινητοποιήσεις ενάντια σε αυτήν την προσπάθεια λιτότητας εξαπλώνονται σε όλη την Ευρώπη. Στη Γαλλία, απεργίες και διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στις 27 Μαΐου και ημέρα εκδηλώσεων έχει προγραμματιστεί για τις 24 Ιουνίου. Στην Πορτογαλία, 300,000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν στους δρόμους της Λισαβόνας στις 30 Μαΐου για να εκφράσουν την απόρριψή τους στο σχέδιο λιτότητας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Στην Ισπανία, οι δημόσιοι υπάλληλοι βγήκαν στους δρόμους στις 2 Ιουνίου. Στην Ιταλία, πραγματοποιήθηκε εθνική διαδήλωση στη Ρώμη στις 5 Ιουνίου, με απεργίες και άλλες δράσεις προγραμματισμένες έως τις 14 Ιουνίου. Στη Μεγάλη Βρετανία, τα συνδικάτα και οι αριστερές οργανώσεις είναι διοργανώνοντας ημέρα διαδηλώσεων στις 22 Ιουνίου. Στη Ρουμανία οι δημόσιοι υπάλληλοι βγήκαν στους δρόμους στις 4 Ιουνίου.
Η συνεχιζόμενη αντίσταση στην Ελλάδα δείχνει στους εργάτες και αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ότι οι αγώνες τους μπορούν να δημιουργήσουν νέα μονοπάτια προς τα εμπρός στον καθορισμό της έκβασης της παρούσας οικονομικής κρίσης. Η τελευταία 24ωρη γενική απεργία στην Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαΐου, σημείωσε επιτυχία του εργατικού κινήματος να ξεπεράσει την προπαγανδιστική εκστρατεία των ΜΜΕ και τις συκοφαντίες που προέρχονται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Περισσότεροι από 50,000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στην Αθήνα και πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.[1] Οι δάσκαλοι των δημοσίων σχολείων συμμετείχαν μαζικά στη διαδήλωση της Αθήνας. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν πολύ υψηλή στον δημόσιο τομέα αλλά λιγότερο στον ιδιωτικό. Οι μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες διοργάνωσαν επίσης μια ημέρα συσκέψεων στις 5 Ιουνίου. Αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειώσει.
Η γενική απεργία και οι διαδηλώσεις στις 5 Μαΐου είχαν συντριπτική επιτυχία. Με την έναρξη της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Ελλάδος (ΓΣΕΕ) και του σωματείου κρατικών υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ), η έκκληση για διακοπή της εργασίας για 24 ώρες παρατηρήθηκε μαζικά τόσο από τους εργαζόμενους του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα. Διαδηλώσεις έγιναν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας εκτός από τη Λάρισα: στην Τρίπολη και την Πάτρα στην Πελοπόννησο, στα Ιωάννινα και την Ηγουμενίτσα στην Ήπειρο, στο Ηράκλειο (Κρήτη), αλλά και στη Θεσσαλονίκη, τη μητρόπολη της Βόρειας Ελλάδας, όπου χιλιάδες διαδηλωτές συμμετείχαν. στους δρόμους.
Είναι στην Αθήνα, ωστόσο, όπου έγιναν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις. Τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας κατέλαβε μια ανθρώπινη πλημμύρα περίπου 250,000 πολιτών. Τα συστατικά του αντικατοπτρίζουν την εργατική τάξη της ελληνικής μητρόπολης σε όλη της την ποικιλομορφία: εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, όπως αυτοί των ναυπηγείων Σκαραμαγκά του Πειραιά, εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και του κράτους, όπως αυτοί της εταιρείας ηλεκτρισμού (ΔΕΗ ), οι δάσκαλοι και οι νοσηλευτές του δημόσιου συστήματος υγείας, οι άνεργοι και συνταξιούχοι, οι μετανάστες και οι παράτυποι εργαζόμενοι, οι μαθητές πανεπιστημίων και λυκείων. Τα συνθήματα που προέρχονταν από τις τάξεις της διαδήλωσης εξέφραζαν όλα την άρνηση του λαού να πληρώσει το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης που πυροδότησε η παγκόσμια χρηματοδότηση: «Όχι στην αντιεργατική καταιγίδα», «Όχι στην ευελιξία, ναι στην 35ωρη εβδομαδιαία εργασία, ""Εργάτες, σηκωθείτε! Παίρνουν ό,τι πήραμε», «Πληρώσαμε τα κέρδη τους, δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους».[2]
Η τριαντάχρονη Johanna διαδήλωσε «πείτε όχι στο ΔΝΤ. Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έπρεπε να έρθουν εδώ [για να «σώσουν» τα κρατικά οικονομικά], αλλά δεν το πιστεύω στο ελάχιστο. Ποιος θα δεχόταν τέτοια μεταχείριση;»
Ένα βαθύ αίσθημα αδικίας οδηγεί τις διαμαρτυρίες του πλήθους. Ο Γιάννης, ένας τριαντάχρονος καθηγητής, εξήγησε στον l'Humanité δημοσιογράφος:
«Όλοι αισθάνονται ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Τα χρήματα υπάρχουν, αλλά δεν θέλουν να πάνε να τα πάρουν… Δεν βλέπω άλλη διέξοδο: μας πρόσφεραν μόνο μία επιλογή».[3]
Το διακύβευμα του κινήματος κατά του σχεδίου λιτότητας ΔΝΤ/Ευρωπαϊκής Ένωσης/ελληνικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εξήγησε ο Ηλίας Βρετάκου, αντιπρόεδρος της Ένωσης ΑΔΕΔΥ:
«Στέλνουμε από την Αθήνα μήνυμα αγώνα και αντίστασης στους εργαζόμενους όλων των ευρωπαϊκών χωρών, ενάντια στη βαρβαρότητα των κεφαλαιαγορών, των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισαν να οδηγήσουν τους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία στην πιο άγρια κοινωνική βαρβαρότητα που γνωρίσαμε ποτέ. Ισοπεδώνουν τους εργαζόμενους και την κοινωνία στο κάτω μέρος. Μας κλέβουν τους μισθούς μας, μας κλέβουν τις συντάξεις, μας κλέβουν τα κοινωνικά μας δικαιώματα, μας κλέβουν το δικαίωμα στη ζωή. Επιβάλλουν το νόμο της ζούγκλας στις εργασιακές σχέσεις, μειώνοντας το μισθό για επιπλέον ώρες. Δίνουν τη δυνατότητα στους εργοδότες να απολύουν έναν μεγαλύτερο εργαζόμενο και να προσλαμβάνουν, με τα ίδια χρήματα, τρεις ή τέσσερις νέους εργαζόμενους κάτω από επισφαλείς συνθήκες».[4]
Αυτή η ομιλία απέσπασε ενθουσιώδη χειροκροτήματα από το πλήθος που μόλις είχε αποδοκιμάσει τον αρχηγό της ΓΣΕΕ Παναγόπουλο, που επικρίθηκε από βαθμοφόρους συνδικαλιστές για απροθυμία να πολεμήσει τα μέτρα λιτότητας τον Φεβρουάριο.[5] Ανάμεσα στους άλλους ομιλητές, ο Claus Matecki (του γερμανικού συνδικάτου DGB) και ο Paul Fourier (της Γαλλικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών) προκάλεσαν επίσης ζωηρά χειροκροτήματα, ειδικά όταν ο τελευταίος δήλωσε: «Σήμερα, είμαστε όλοι Έλληνες! Σας ευχαριστώ και καλή επιτυχία.”[6]
Μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, στις διαδηλώσεις συμμετείχαν μαζικά ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) και το ΚΚΕ (ΚΚΕ). Οι σοσιαλδημοκράτες (ΠΑΣΟΚ) δεν είχαν οργανωμένη παρουσία, παρά τις εσωτερικές αναταράξεις στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος απέναντι στο σχέδιο λιτότητας που εφάρμοσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Πολλοί από τους διαδηλωτές ψήφισαν ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009. Είναι τώρα απογοητευμένοι και θυμωμένοι όταν ανακαλύπτουν ότι η θριαμβεύτρια Αριστερά που έδιωξε από την κυβέρνηση τη διεφθαρμένη δεξιά κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (Νέα Δημοκρατία) ενέδωσε, χωρίς καμία απολύτως μάχη, η νεοφιλελεύθερη πολιτική του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η Δήμητρα, συνταξιούχος που κατοικεί στην περιφέρεια της Αθήνας, ήλπιζε ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ θα «κάνει καλύτερα τα πράγματα». Απογοητευμένη, εξοργίζεται όταν σκέφτεται τον πρωθυπουργό του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου: «Όταν νομίζω ότι ψήφισα αυτόν τον ανόητο!»[7]
Η κάλυψη των μέσων ενημέρωσης των διαδηλώσεων της 5ης Μαΐου επικεντρώθηκε στους «κουκουλοφόρους», τους «μασκοφόρους», που επιτέθηκαν σωματικά σε σύμβολα της μαζικής κουλτούρας της αγοράς και του χρηματιστικού καπιταλισμού. Επίθεση από βόμβες μολότοφ και κάηκε η τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας. Τρεις υπάλληλοι της τράπεζας έχασαν τη ζωή τους από τη φωτιά. Το προσωπικό της Marfin αναγκάστηκε να δουλέψει εκείνη την ημέρα παρά το κάλεσμα για απεργία και κλειδώθηκε κυριολεκτικά στην τράπεζα. Δεν υπήρχε σχέδιο εξόδου έκτακτης ανάγκης, καθιστώντας την εκκένωση ακόμη πιο δύσκολη.
Η απάντηση του εργατικού κινήματος ήταν άμεση και κρυστάλλινη. Το βράδυ της 5ης Μαΐου, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ εξήγησε ότι αυτές οι «φασιστικές πρακτικές έχουν στόχο να τρομάξουν τον κόσμο σε μια εποχή που ο μαζικός αγώνας είναι απαραίτητος για να σταματήσουν τα μέτρα που βάζουν τη ζωή των Ελλήνων σε δύσκολη θέση».[8] Την επομένη, 6 Μαΐου, πλήθος πένθιμων συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα, μπροστά από το Μπούλι (Βουλή των Ελλήνων), για να καταγγείλει την υιοθέτηση του σχεδίου λιτότητας από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της Εθνοσυνέλευσης.[9]
Αυτή η σπίθα βίας στους δρόμους δεν είναι άσχετη με τη λαϊκή οργή προς την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το σχέδιο λιτότητας που επέβαλε στον ελληνικό λαό οι χρηματοπιστωτικές αγορές –οι κορυφαίοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση– είναι μια κατάφωρη άρνηση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Επιπλέον, η κυβέρνηση έχει σταθεί στη θέση της από τον Φεβρουάριο και αρνείται να ακούσει το μήνυμα που αντηχεί από τους δρόμους. Αντίθετα, εντείνει τον αυταρχισμό του σχεδίου λιτότητας: μόλις εγκριθεί από την Εθνοσυνέλευση στις 6 Μαΐου (με τις ψήφους των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του εθνικιστικού-ρατσιστικού ΛΑΟΣ), θα εφαρμοστεί μέσω μιας σειράς εντολών του Υπουργείου Οικονομικών, που δεν αφήνουν περιθώρια κοινοβουλευτικής παρέμβασης και περιορίζουν τους αιρετούς εκπροσώπους του λαού σε καθαρά τυπική συμβουλευτική ιδιότητα.
Η έλλειψη δημοκρατικής νομιμότητας του σχεδίου ανοίγει έτσι την πόρτα, σε ορισμένες συνιστώσες στο περιθώριο του κοινωνικού κινήματος, για έννοιες της νομιμότητας της βίας στους δρόμους (συγκρούσεις με την αστυνομία, κάψιμο διαφόρων συμβόλων της καπιταλιστικής τάξης κ.λπ.). Το κόμμα της καπιταλιστικής τάξης με επικεφαλής το ΠΑΣΟΚ έχει ως συνέπεια τη βία των «κουκουλοφόρων» στις κινητοποιήσεις. Πέρα από τους «μασκοφόρους», η κραυγαλέα αυταρχική ορμή των μέτρων λιτότητας τρέφει μια οξεία αντικοινοβουλευτική τάση σε τμήματα του εργατικού κινήματος. Συνθήματα όπως «Αφήστε το να καεί!» ή «Δώστε τους κλέφτες στον λαό!» φώναξαν πολλές φορές στη διαδήλωση. Δεκάδες διαδηλωτές προσπάθησαν επίσης να περάσουν τις γραμμές ασφαλείας του Κοινοβουλίου, προτού απωθηθούν βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις.[10]
Κοιτάζοντας πριν και μετά τις 5 Μαΐου
Οι δράσεις της 5ης Μαΐου σημείωσαν επιτυχία επειδή ήταν προετοιμασμένες: η ενωμένη μαζική κινητοποίηση δεν ήταν μια αυθόρμητη απάντηση, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα τριών μηνών κινητοποιήσεων από τα συνδικάτα των εργαζομένων. Ήδη από τις 24 Φεβρουαρίου, το συνδικαλιστικό κίνημα επιδόθηκε στην καταπολέμηση του ανακοινωθέντος σχεδίου λιτότητας, στερώντας έτσι στην άρχουσα τάξη και στους εκπροσώπους της το μονοπώλιο της ενημέρωσης και της πολιτικής. Αυτή ακριβώς η κριτική, που ασκείται μέσα από δράσεις στους δρόμους και στους χώρους εργασίας, είναι που επέτρεψε στο κοινωνικό κίνημα να επικοινωνήσει πιθανά σενάρια εκτός από αυτά που έγραψε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Ως εκ τούτου, η αντιδραστική και αποστρατευτική αντίληψη ότι αυτό το σχέδιο είναι αναγκαίο κακό έχει κλονιστεί, ανοίγοντας τον δρόμο για μια λαϊκή αντεπίθεση.
Στις 24 Φεβρουαρίου, η πρώτη γενική απεργία απάντησε στα μέτρα λιτότητας που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Στην Αθήνα, 45,000 άτομα ήταν στους δρόμους. στη Θεσσαλονίκη ήταν 10,000. Στη διαδήλωση της Αθήνας, ο Δημήτρης, ένας 28χρονος πολιτικός μηχανικός, εξήγησε τους λόγους της κινητοποίησης: «Θέλουμε δουλειά, αξιοπρεπείς μισθούς και ένα πραγματικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Η χώρα μας πρέπει να σέβεται τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι άδικα».[11] Μια δεύτερη 24ωρη γενική απεργία πραγματοποιήθηκε στις 11 Μαρτίου σε συνδυασμό με διαδηλώσεις στις κύριες πόλεις της χώρας.
Οι 24ωρες γενικές απεργίες (24 Φεβρουαρίου, 11 Μαρτίου, 5 Μαΐου και 20 Μαΐου) ήταν χωρίς αμφιβολία τα πιο ορατά παραδείγματα των λαϊκών κινητοποιήσεων κατά της λιτότητας. Αλλά άλλες ενέργειες, πιο περιορισμένης έκτασης, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οικοδόμηση μιας δυναμικής και στη διασφάλιση της συνέχειας στο κίνημα αντίστασης. Fabien Perrier, δημοσιογράφος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος l'Humanité, υπογράμμισε την ατμόσφαιρα κοινωνικής αναταραχής που επικράτησε στην Αθήνα στα τέλη Απριλίου: «Στην Αθήνα, κάθε μέρα, οι δρόμοι αντηχούν τις κραυγές των διαδηλωτών και των θυμωμένων επαγγελματικών σωμάτων».[12]
Πολλές από αυτές τις κινητοποιήσεις βοήθησαν στην προετοιμασία της γενικής απεργίας. Για παράδειγμα, στις 5 Μαρτίου πραγματοποιήθηκαν μαζικές συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις για την οικοδόμηση της γενικής απεργίας της 11ης Μαρτίου. Η συγκέντρωση στον Βόλο (πόλη στα παράλια της Θεσσαλίας, βόρεια της Αθήνας) συγκέντρωσε όχι μόνο συνδικαλιστές αλλά και απολυμένους ΜΕΤΚΑ εργαζομένων, πριν από μια συναυλία αλληλεγγύης πολλών καλλιτεχνών. Με τον ίδιο τρόπο, η 1η Μαΐου ενίσχυσε τις μαζικές κινητοποιήσεις πριν από τη γενική απεργία της 5ης Μαΐου. Το σωματείο των εργαζομένων του Δημοσίου (ΑΔΕΔΥ) κάλεσε τους κρατικούς υπαλλήλους σε απεργία από τις 4 Μαΐου για τον ίδιο λόγο. Το κάλεσμά του ακολούθησε και την ημέρα αυτή έγιναν διαδηλώσεις.
Αυτές οι περιορισμένες κινητοποιήσεις επέτρεψαν επίσης στο εργατικό κίνημα να εμπλακεί στη μάχη για να κερδίσει την κοινή γνώμη. Πολλές ενέργειες ανταποκρίθηκαν έτσι στην κυβέρνηση σε κάθε στροφή της κρίσης. Ως εκ τούτου, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε συνέντευξη Τύπου στις 25 Απριλίου για να ανακοινώσει ότι θα ενεργοποιούσε τον ευρωπαϊκό μηχανισμό οικονομικής στήριξης, εκατοντάδες διαδηλωτές απάντησαν στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας φωνάζοντας: «Ο αγώνας του λαού θα καταστρέψει το σφαγείο του ΔΝΤ».[13] Δύο μέρες αργότερα, στις 27 Απριλίου, οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούσαν και οι δάσκαλοι κατασκήνωσαν στο Σύνταγμα, μπροστά από τη Βουλή, για να καταγγείλουν την αιμορραγία που υπέστη το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Στο μεταξύ, το λιμάνι του Πειραιά αποκλείστηκε από 24ωρη απεργία των ναυτικών μετά από κάλεσμα του σωματείου τους, της ΠΝΟ.
Βήμα-βήμα, αυτό που φαινόταν αναπόφευκτο στη συνείδηση της πλειοψηφίας έγινε ζήτημα που έπρεπε να διευθετηθεί από τη σχέση δυνάμεων. Δημοσκόπηση της ελληνικής εφημερίδας Για το Βήμα υπολόγισε το ποσοστό όσων κατά της μείωσης των μισθών στο 79.5% του πληθυσμού.[14] Μέσα στο κοινωνικό κίνημα, οι συμμετέχοντες αποκτούν εμπιστοσύνη και η ιδέα ότι το αποτέλεσμα του αγώνα δεν έχει ακόμη διευθετηθεί κερδίζει έδαφος. Η Δέσποινα, 27 ετών, δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις των δημοσίων υπαλλήλων της 4ης Μαΐου. Η ίδια υπογράμμισε ωστόσο στο ανθρωπότητα δημοσιογράφος ότι «έχουν δίκιο όσοι βρίσκονται σε κίνηση: έχουν καταλάβει το διακύβευμα αυτού του κινήματος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τα πρώτα [άμεσα θύματα των μέτρων λιτότητας]. αλλά όλη η Ελλάδα θα υποφέρει. Τα συνδικάτα είναι ενωμένα και η κυβέρνηση αρχίζει να κλονίζεται».[15]
Κάθε προοδευτικό άτομο χαιρετίζει την αντίσταση της ελληνικής εργασίας στη δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων τριών μηνών ήταν αντάξιες της πολιτικής κληρονομιάς του αγώνα ενάντια στη χουντική δικτατορία (1967-1974) και της προηγούμενης αντίστασης στον φασισμό. Πολλά κρίσιμα ερωτήματα δεν έχουν ακόμη διευθετηθεί.
Καταρχάς, η στρατηγική που ακολουθεί η συνδικαλιστική ηγεσία είναι αμφισβητήσιμη. Μπροστά σε μια κυβέρνηση που αρνείται να ακούσει τις διαμαρτυρίες του λαού στους δρόμους και επιπλέον υποχρεώνει το κοινοβούλιο να εφαρμόσει μέτρα που υπαγορεύουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, δεν υπάρχει κίνδυνος οι επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες να γίνουν απόδειξη της αδυναμίας του κινήματος να αλλάξει η πορεία των γεγονότων; Το εργατικό κίνημα στη Γαλλία υπέστη μια απογοητευτική οπισθοδρόμηση την άνοιξη του περασμένου έτους μετά από τρεις γύρους 24ωρων γενικών απεργιών. Η έκβαση των γεγονότων δεν έχει ακόμη αποφασιστεί στην Ελλάδα.
Αλλά ο χρόνος θα μπορούσε να είναι με το μέρος των εργατικών, υπό την προϋπόθεση ότι οι ηγέτες τους έχουν την απαραίτητη τόλμη. Πόσο καιρό, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αντέξουν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι ευρωπαίοι ομόλογοί της μπροστά σε μια απεριόριστη γενική απεργία υπό την ηγεσία των γενικών συνελεύσεων του μαζικού κινήματος;
Μια δεύτερη ερώτηση σχετίζεται με το οργανωτικό πλαίσιο του κοινωνικού κινήματος. Θα μπορέσει να ενωθεί σε μια ενιαία φωνή ή πλατφόρμα; Θα μπορέσει να ιδρύσει ένα δημοκρατικό και ενωτικό όργανο που θα μιλά στο όνομα των διαφορετικών συνιστωσών του στους δρόμους και θα διασφαλίζει τον αυτόνομο έλεγχο των κινητοποιήσεών του;
Αυτά τα ερωτήματα φαίνονται κρίσιμα, καθώς θα καθορίσουν τους επόμενους μήνες την επιτυχία ή την αποτυχία της προσπάθειας του εργατικού δυναμικού να γεννήσει νέες δυνατότητες και έτσι να καταπολεμήσει το μοιραίο της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας. Το διακύβευμα είναι μεγάλο: το άμεσο μέλλον του κοινωνικού κράτους αποφασίζεται σήμερα στους δρόμους της Αθήνας.
Ο Δημήτρης Φασφαλής είναι από το Κεμπέκ, και τώρα ζει στο Παρίσι. Μια παλαιότερη έκδοση αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στα γαλλικά με τον τίτλο: «La résistance sociale en Grèce: bilan et views.» Έχει μεταφραστεί και ενημερωθεί από τον συγγραφέα. Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε σε συνδυασμό με Σοσιαλιστική Φωνή.
Υποσημειώσεις
1. Βλέπω "Ελλάδα, après la grève» του Ανδρέα Σαρτζέκη.
2. Αυγή, Μάιος 6.
3. Ανθρωπότητα, Μάιος 6.
4. Αυγή, Μάιος 6.
5. Η πρώτη απεργία κατά των μέτρων λιτότητας ξεκίνησε από την ΑΔΕΔΥ των δημοσίων υπαλλήλων στις 11 Φεβρουαρίου, ενώ η ανώτατη ηγεσία της ΓΣΕΕ αρνήθηκε να ενώσει τις δυνάμεις της, με το επιχείρημα ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δεν κινδύνευαν από τις κυβερνητικές εξαγγελίες. Είναι χρήσιμο να υπογραμμιστεί ότι ο Παναγόπουλος είναι μέλος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Μπροστά στις αυξανόμενες πιέσεις από τις τάξεις, οι ηγέτες της ΓΣΕΕ συγκεντρώθηκαν με την ΑΔΕΔΥ στις 24 Φεβρουαρίου κατά την πρώτη 24ωρη γενική απεργία. Ανθρωπότητα, Μάιος 6.
6. Ανθρωπότητα, Μάιος 6.
7. Ανθρωπότητα, Μάιος 11.
8. Αυγή, Μάιος 6.
9. Αυγή, Μάιος 7.
10. Αυγή, Μάιος 6.
11. Ανθρωπότητα, Φεβρουάριος 25.
12. Ανθρωπότητα, Απρίλιος 27.
13. Αυγή, Απρίλιος 25.
14. Ανθρωπότητα, Μάιος 5.
Η Γενική Απεργία της 5ης Μαΐου
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά