Η Διεθνής Πρωτομαγιά Ο ιστότοπος στοχεύει να διευκολύνει την καλύτερη ευρωπαϊκή και διεθνή κατανόηση της κρίσης μεταξύ εκείνων που αντιστέκονται στα νεοφιλελεύθερα μέτρα λιτότητας.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Διαδοχικός κύματα δημοσιονομικής λιτότητας έχουν επιβληθεί από τις ευρωπαϊκές και εγχώριες ελίτ στους λαούς της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, με την Ισπανία, τη Βρετανία και την Ιταλία να ακολουθούν. Αυτά τα προγράμματα, σχεδόν χωρίς προηγούμενο ως προς τη σοβαρότητά τους, ελάχιστα συζητήθηκαν είτε έναντι εναλλακτικών επιλογών πολιτικής είτε με απολογισμούς για τη φύση της κρίσης, οι οποίες ήταν σίγουρα διαθέσιμες. Κυβερνήσεις, γραφειοκράτες και επιστήμονες αμφίβολης τεχνογνωσίας απλώς δηλώνουν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» και καθοδηγούν το κοινό να πάρει το φάρμακό του.
Ο νεοφιλελευθερισμός –τολμηρά, δεδομένης της ιστορικής ταπείνωσης που υπέστη το φονταμενταλιστικό δόγμα της αγοράς το φθινόπωρο του 2008– βρίσκεται σε τροχιά επιστροφής, με μια ανανεωμένη και αναζωογονημένη επίθεση στη θεμελιώδη δημοκρατική αρχή της οικονομικής διακυβέρνησης για την επιδίωξη του κοινού καλού. Το ίδιο το κοινό –με τις «γενναιόδωρες» συντάξεις του, τα δίχτυα κοινωνικής ασφάλισης και άλλες απρόσιτες πολυτέλειες– παρουσιάζεται πλέον ως βάρος για την οικονομία.
Πρέπει να γίνει μια επιλογή, μας λένε τώρα ουσιαστικά, ανάμεσα στο να μοιραζόμαστε τον κοινό μας πλούτο για να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον για να ζήσουμε αξιοπρεπείς ζωές ως ανθρώπινα όντα ή να διατηρήσουμε μια υγιή δημοσιονομική πολιτική. Είναι το ένα ή το άλλο, και όντας έτσι, η καλή λογική υπαγορεύει ότι το δεύτερο πρέπει να νικήσει.
Εν τω μεταξύ, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ που προκάλεσαν την κρίση φαίνεται να μην υφίστανται καμία υλική τιμωρία. «Ο σοσιαλισμός για τους πλούσιους και ο καπιταλισμός για τους φτωχούς» σχεδόν δεν αρχίζει να περιγράφει τον παραλογισμό, την ειρωνεία και την απόλυτη αδικία της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε τώρα.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης έχουν υιοθετήσει μια σειρά από ρητορικές στρατηγικές για να νομιμοποιήσουν τη συνολική καταστροφή του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου. Πρώτον, η διάγνωση και η συνταγή παρουσιάζεται ως μια αντικειμενική «αλήθεια», που καθορίζεται από «επιστημονικές» οικονομικές αρχές. Το chutzpah που απαιτείται για να γίνει αυτός ο ισχυρισμός είναι εντυπωσιακός. Το οικονομικό κατεστημένο και η ιδεολογία που προωθούσε ενεπλάκησαν βαθιά στην κρίση και το δόγμα του φονταμενταλισμού της αγοράς δεν θα έπρεπε να είχε αναδυθεί από το χρηματοπιστωτικό κραχ με ίχνος αξιοπιστίας.
Αυτό το έκανε (τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που έχουν σημασία), μαρτυρεί την ικανότητα του επικρατούντος λόγου να υπηρετεί τα συμφέροντα της εξουσίας, να αποκλείει το κοινό από οποιαδήποτε ενεργό συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και να μετατρέπει την πολιτική σε αγορά για τις ελίτ . Αντίθετα, μια συζήτηση που αντανακλούσε τα συμφέροντα και τις ανησυχίες του κοινού θα περιλάμβανε πιο λογική συζήτηση για τα αίτια του χρέους και αξιολόγηση εναλλακτικών λύσεων όπως η αθέτηση του χρέους, η επιβολή σημαντικών ζημιών στους ομολογιούχους, δημοψηφίσματα ή δημόσιοι έλεγχοι για τη νομιμότητα του χρέους ή ακόμα και έξοδο από την ευρωζώνη. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις και τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης έχουν απορρίψει επιτακτικά ως αδαείς ή αφελείς.
Αυτή η προσπάθεια να παρασυρθούν οι άνθρωποι πριν από τη μυστικιστική γνώση των «ειδικών» συνοδεύτηκε από την πολιτική του φόβου. Λένε στους Ευρωπαίους ότι εάν δεν υιοθετηθούν αμέσως καταστροφικά μέτρα λιτότητας και εφαρμοστούν με στρατιωτική πειθαρχία, δεν θα πληρωθούν μισθοί, θα χαθούν αποταμιεύσεις, ο κόσμος θα έρθει στο τέλος. Αυτή η δημιουργία φόβου συνδυάζεται με ένα ταξίδι ενοχής – το «όλοι πάρτι» είναι μια συνεπής επωδός στον ιρλανδικό δημόσιο λόγο, που στοχεύει στη συμφιλίωση ενός αποπροσανατολισμένου κοινού με τα πατριωτικά του καθήκοντα έναντι των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Ομοίως, ο Έλληνας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης λέει στους χαμηλόμισθους και ανέργους ότι «ξοδέψαμε τα λεφτά μαζί», ξεχνώντας ότι το «σοσιαλιστικό» κόμμα του και τα δεξιά της αντιπολίτευσης κυβερνούν τη χώρα για πάνω από 35 χρόνια χρησιμοποιώντας έλλειμμα και χρέος για να εδραιώσουν τη θέση τους . Η πραγματικότητα είναι ότι δεν είμαστε «εμείς» που ξοδέψαμε τα χρήματα, δεν είμαστε εμείς που «κάναμε πάρτι» στα χρόνια της άνθησης – ωστόσο είμαστε αυτοί που υποφέρουμε τώρα, και σε βαθμούς αντιστρόφως ανάλογους με την ικανότητά μας να αντέξει τον πόνο.
Η πατρονιστική στάση των κυβερνητικών ελίτ δεν μπορεί να συγκαλύψει ότι ο αγώνας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λιτότητα είναι και ο αγώνας για τη δημοκρατία. Επιπλέον, είναι ένας αγώνας ενάντια στο τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ και για τη δημιουργία μιας Ευρώπης των λαών.
Η επιβολή της νεοφιλελεύθερης λιτότητας συνοδεύτηκε από έναν έντονο εθνικισμό, ο οποίος εκτρέπει μέρος της δυσαρέσκειας που προκύπτει από την οικονομική διαμάχη μακριά από τους προνομιούχους ενόχους και αντ' αυτού προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Η άνοδος της ακροδεξιάς, από την Ελλάδα και τη Γαλλία μέχρι την Ολλανδία και τη Φινλανδία, διοχετεύει μια επιπλέον δόση δηλητηρίου σε μια ήδη τοξική κατάσταση στις κοινότητες της εργατικής και της μεσαίας τάξης σε όλη την ήπειρο. Οι δηλώσεις ότι η ταξική σύγκρουση είναι νεκρή συνήθως λειτουργούν για να επαναπροσδιορίσουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό σε φυλετικές γραμμές. Από αυτή την άποψη, πάλι, είναι οι πιο ευάλωτοι που θυσιάζονται στον βωμό της λιτότητας.
Ενώ η πολιτική δεξιά εργάζεται για να σπείρει διχασμό, η αριστερά αναγνωρίζει τους πολλούς περίπλοκους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, που πολεμούν φαινομενικά διαφορετικούς πολιτικούς αγώνες, συνδέονται με την επίδραση που είχαν οι αποτυχίες του νεοφιλελευθερισμού στη ζωή τους.
Η αυξανόμενη οικονομική δυσπραγία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πυροδότηση των λαϊκών εξεγέρσεων που σαρώνουν τώρα τον αραβικό κόσμο, με πιο διάσημη την Αίγυπτο, όπου το συνδικαλιστικό κίνημα έπαιξε ηγετικό ρόλο στην ανατροπή μιας προεδρίας που υποστηριζόταν από τη Δύση που οδηγούσε σε νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις προς όφελος της μια μικροσκοπική, φουσκωμένη και διεφθαρμένη ελίτ.
Σε όλη τη Λατινική Αμερική, διάφορες νέες και ενδιαφέρουσες μορφές σοσιαλισμού αναδύονται και εξελίσσονται εδώ και αρκετό καιρό, αφού μια προηγούμενη γενιά βίωσε τις δυστυχίες που προέκυψαν από την επιβολή του Συναίνεση της Ουάσιγκτον.
Και ενώ αυτές οι παραπαίουσες, επώδυνες προσπάθειες γίνονται σε διάφορα μέρη του αναπτυσσόμενου κόσμου για τη δημιουργία και την εγκαθίδρυση νέων πολιτικών οικονομιών που προστατεύουν τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού, οι δυτικές χώρες βλέπουν να γίνονται μάχες για την υπεράσπιση των κρατών πρόνοιας και των οικονομικών δικαιωμάτων. προηγούμενη εποχή, από Μάντισον, Ουισκόνσιν, στους δρόμους της Αθήνας και του Λονδίνου. Από αυτές τις τελευταίες συγκρούσεις, η ευρωπαϊκή αριστερά μπορεί να ελπίζει να δει να προκύψουν, ως ιστορική αποκήρυξη της σπασμένης νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, νέες μορφές σοσιαλισμού που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του λαού και τα αιτήματά τους για κοινωνική δικαιοσύνη.
Ο στόχος της κοινής πρωτοβουλίας που αναπτύξαμε, συνδέοντας ιστοσελίδες σε όλη την Ευρώπη, είναι να δείξουμε ότι υπάρχει μια εναλλακτική ανάλυση της παρούσας κατάστασης σε σχέση με αυτήν που έχει προκαλέσει τη δυστυχία και την αδικία της λιτότητας. Μια πλουραλιστική και πλούσια κριτική της κρίσης και των κατάλληλων πολιτικών και κοινωνικών απαντήσεων έχει αναπτυχθεί σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά αυτό δεν έχει ακόμη οδηγήσει σε μια σύνθεση των αναδυόμενων θέσεων και λύσεων.
Για να συμβάλουμε στις προσπάθειες αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος, η διεθνής, συνεργατική προσπάθεια, που γίνεται εδώ από τους Crisisjam, Greek Left Review, New Left Project, ZNet και Irish Left Review χρησιμεύει για τη συλλογή και τη διάδοση των αναδυόμενων απόψεων του ριζοσπαστικού αριστερού κινήματος. Έχουμε προσπαθήσει να εργαστούμε με όσο το δυνατόν περισσότερες αποχρώσεις της αριστερής γνώμης προκειμένου να παρουσιάσουμε και να προωθήσουμε ειδήσεις, απόψεις και σχόλια εξηγώντας και προωθώντας εναλλακτικές στρατηγικές, θεωρίες και καμπάνιες.
Η ελπίδα μας είναι ότι, με την ανάπτυξη αυτού δικαστήριο, ριζοσπαστικές φωνές από την Ευρώπη και τον κόσμο μπορούν να οικοδομήσουν ένα νέο κύμα αριστερού ακτιβισμού, κατάλληλο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις αυτού του θεμελιώδους σημείου της ιστορίας μας.
Συμμετέχοντες:
Ιρλανδική αριστερή κριτική και Crisisjam – Colin Coulter, Eadaoin O'Sullivan, Gavan Titley και Donagh Brennan
Ελληνική αριστερή κριτική – Κώστας Δουζίνας και Ματθαίος Τσιμιτάκης
Νέο αριστερό έργο – David Wearing, Edward Lewis, James Quinney και Jamie Stern-Weiner
ZNet – Μάικλ Άλμπερτ
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά