Τον περασμένο μήνα, έθιξα ένα κλάσμα της ξεχασμένης ιστορίας του Φεβρουαρίου σε σχέση με τη μακρά ιστορία της παγκόσμιας βαρβαρότητας της Αμερικής. Δείτε μια μικρή γεύση από την τρέλα του Μαρτίου:
Μάρτιος 1945
Στο θέατρο του Ειρηνικού του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο επευφημείται από ανθρώπους όπως Χρόνος περιοδικό, το οποίο εξήγησε ότι «οι ιαπωνικές πόλεις που ανάβουν σωστά θα καούν σαν φθινοπωρινά φύλλα»—Η.Π.Α. Η Εικοστή πρώτη Διοίκηση Βομβαρδιστικών του στρατηγού Curtis LeMay, πολιόρκησε τις φτωχότερες περιοχές των μεγάλων πόλεων της Ιαπωνίας. Τη νύχτα της 9ης προς τη 10η Μαρτίου 1945, στόχος ήταν το Τόκιο, όπου σφιχτά στοιβαγμένα ξύλινα κτίρια πήραν το βάρος 1,665 τόνων εμπρηστικών. Ο LeMay υπενθύμισε αργότερα ότι μερικά εκρηκτικά είχαν αναμειχθεί με τα εμπρηστικά για να αποθαρρύνουν τους πυροσβέστες (96 πυροσβεστικά οχήματα έγιναν στάχτη και 88 πυροσβέστες πέθαναν). Η περιοχή επίθεσης ήταν κατά 87.4 τοις εκατό κατοικημένη. Μέχρι τον Μάιο του 1945, το 75 τοις εκατό των βομβών που έπεσαν στην Ιαπωνία ήταν εμπρηστικές και η εκστρατεία του LeMay κατέγραψε περίπου 672,000 ζωές. Σε ένα εμπιστευτικό υπόμνημα του Ιουνίου 1945, ο ταξίαρχος Μπόνερ Φέλερς, βοηθός του στρατηγού ΜακΆρθουρ, χαρακτήρισε τις επιδρομές «μία από τις πιο ανελέητες και βάρβαρες δολοφονίες σε μη μαχητές σε όλη την ιστορία». Ο Υπουργός Πολέμου Χένρι Στίμσον δήλωσε ότι ήταν «τρομερό το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία διαμαρτυρία για τις αεροπορικές επιδρομές που πραγματοποιούσαμε κατά της Ιαπωνίας, οι οποίες οδήγησαν σε τόσο εξαιρετικά βαριές απώλειες ζωών». Ο Στίμσον πρόσθεσε ότι «δεν ήθελε να αποκτήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες τη φήμη ότι ξεπέρασαν τον Χίτλερ σε φρικαλεότητες». Μετά τον «καλό πόλεμο», ο ΛεΜέι παραδέχτηκε: «Υποθέτω ότι αν είχα χάσει τον πόλεμο, θα είχα δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου. Ευτυχώς, ήμασταν στην πλευρά της νίκης».
Μάρτιος 1946
Αφού έμαθε για τη φρίκη που είχε προκαλέσει η βόμβα του στην Ιαπωνία, ο ατομικός επιστήμονας J. Robert Oppenheimer άρχισε να τρέφει δεύτερες σκέψεις και παραιτήθηκε τον Οκτώβριο του 1945. Τον Μάρτιο του επόμενου έτους, ο Oppenheimer είπε στον Πρόεδρο Truman: «Κ. Πρόεδρε, έχω αίμα στα χέρια μου». Ο καλός Χάρι απάντησε: «Θα βγει στο πλύσιμο». Αργότερα, ο πρόεδρος είπε σε έναν βοηθό: «Μην φέρετε ξανά αυτόν τον άνθρωπο».
Μάρτιος 1968
«Σε όλα τα χρόνια στον στρατό δεν διδάχτηκα ποτέ ότι οι κομμουνιστές ήταν ανθρώπινα όντα», είπε ο Αμερικανός υπολοχαγός William Calley. «Ήμασταν εκεί για να σκοτώσουμε την ιδεολογία που μεταφέρεται από -δεν ξέρω-πιόνια, σταγόνες σάρκας. Ήμουν εκεί για να καταστρέψω τον κομμουνισμό. Δεν συλλάβαμε ποτέ ανθρώπους, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, μωρά».
Η ημερομηνία ήταν 16 Μαρτίου 1968. «Υπό τις διαταγές του υπολοχαγού William L. Calley, η εταιρεία Charlie του Ενδέκατου Πεζικού της Αμερικανικής Μεραρχίας είχε «νεφελώδεις εντολές» από τον διοικητή του λόχου της, λοχαγό Ernest Medina, να «καθαρίσει το χωριό έξω»,» εξηγεί ο ιστορικός Κένεθ Ντέιβις. Το μόνο που βρήκαν στο My Lai ήταν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι... χωρίς όπλα, χωρίς σημάδια εχθρικών στρατιωτών. Ο Calley διέταξε να σκοτωθούν οι χωρικοί και να καταστραφούν οι καλύβες τους. Γυναίκες και κορίτσια βιάστηκαν πριν πυροβοληθούν με πολυβόλο. Μέχρι το τέλος της σφαγής, εκατοντάδες χωρικοί ήταν νεκροί.
Όταν τελικά η αλήθεια για το My Lai αποκαλύφθηκε από τον δημοσιογράφο Seymour Hersh, ο Henry Kissinger έστειλε ένα σημείωμα στον Επιτελάρχη του Λευκού Οίκου, HR Haldeman: «Τώρα που η γάτα είναι έξω από την τσάντα, συνιστώ να κρατήσετε τον Πρόεδρο και τον Λευκό Οίκο μακριά από το θέμα εντελώς». Ο Νίξον, από την πλευρά του, κατηγόρησε την New York Times, αυτό που αποκάλεσε «βρώμικους σάπιους Εβραίους από τη Νέα Υόρκη», για την κάλυψη της ιστορίας. Ίσως αυτό που είχε τον Λευκό Οίκο σε αιχμή διατυπώθηκε καλύτερα από τον συνταγματάρχη Όραν Χέντερσον, που ήταν κατηγορούμενος για τη συγκάλυψη των δολοφονιών My Lai, ο οποίος εξήγησε το 1971: «Κάθε μονάδα μεγέθους ταξιαρχίας έχει το My Lai της κρυμμένο κάπου».
Μάρτιος 1988
Ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε ως ένα από τα πολλά ψεύτικα προσχήματα για τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου, οι ΗΠΑ και η Βρετανία δεν ζήτησαν στρατιωτικό χτύπημα μετά την επίθεση με αέρια από το Ιράκ κατά Κούρδων στη Χαλάμπτζα τον Μάρτιο του 1988. «Όταν ο Σαντάμ βομβάρδισε Κούρδους αντάρτες και πολίτες με θανατηφόρο κοκτέιλ αερίου μουστάρδας, σαρίν, ταμπούν και VX το 1988, η κυβέρνηση Ρήγκαν κατηγόρησε για πρώτη φορά το Ιράν, πριν αναγνωρίσει ότι οι ένοχοι ήταν οι δυνάμεις του Σαντάμ», εξήγησαν οι δημοσιογράφοι Κρίστοφερ Ντίκι και Έβαν Τόμας. «Υπήρχε μόνο συμβολική επίσημη διαμαρτυρία εκείνη την εποχή. Οι άντρες του Σαντάμ έμειναν ανενόχλητοι. Μια ιρακινή ηχητική κασέτα, που αργότερα καταγράφηκε από τους Κούρδους, καταγράφει τον ξάδερφό του Σαντάμ, Αλί Χασάν αλ-Ματζίντ, να μιλά στους συναδέλφους του αξιωματικούς για την επίθεση με αέρια στους Κούρδους». Σε εκείνη την κασέτα, ο al-Majid, γνωστός και ως Chemical Ali, ρωτά: «Ποιος θα πει τίποτα; Η διεθνής κοινότητα; Γάμησέ τους!» Αμέσως μετά, η Ουάσιγκτον αύξησε τις προμήθειες όπλων και τη διπλωματική δραστηριότητα με το Ιράκ.
Μάρτιος 2003
17 Μαρτίου: Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους δηλώνει: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα έθνη δεν έκαναν τίποτα για να αξίζουν ή να προσκαλέσουν αυτήν την απειλή, αλλά θα κάνουμε τα πάντα για να την νικήσουμε».
18 Μαρτίου: Στις Good Morning America Η μητέρα του προέδρου ρωτά: «Γιατί να ακούμε για σακούλες και θανάτους και πόσους, ποια μέρα θα συμβεί; Δεν είναι σχετικό. Γιατί λοιπόν να σπαταλήσω το όμορφο μυαλό μου σε κάτι τέτοιο;».
20 Μαρτίου: Η ημέρα θεωρήθηκε λανθασμένα η «αρχή» του πολέμου στο Ιράκ. Αυτός ο «πόλεμος» ξεκίνησε όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας επέβαλε ολοκληρωμένες κυρώσεις κατά του Ιράκ στις 6 Αυγούστου 1990, τέσσερις ημέρες μετά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ… και συνεχίστηκε αμείωτη (μέσω βομβαρδισμών, κυρώσεων, εισβολής και κατοχής) από τότε.
Υστερόγραφο: Ορισμένες από τις αντιδράσεις στο άρθρο μου του Φεβρουαρίου έδειξαν επαίσχυντη άγνοια και/ή σιωπηρή υποστήριξη για διαφανή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Πολλοί επέλεξαν να επιστρέψουν σε δικαιολογίες όπως «κάθε χώρα έχει τέτοια επεισόδια στην ιστορία της» ή/και «πρέπει να σπάσεις μερικά αυγά για να φτιάξεις μια ομελέτα». Για παράδειγμα: «Ποιο σύγχρονο εθνικό κράτος δεν είναι έτσι; Εάν ένα έθνος έχει εξουσία, την καταχράται. Γιατί να είμαστε διαφορετικοί;» Φαίνεται ότι ο πήχης ευπρέπειας έχει χαμηλώσει (το λιγότερο). Επίσης, δεδομένου ότι κανένα άλλο έθνος δεν διεκδικεί ηθική υπεροχή με μεγαλύτερη συχνότητα από τις ΗΠΑ, το να απαλλάσσετε αδιάφορα την Αμερική από τις μυριάδες παραβάσεις της σημαίνει βολική αδιαφορία για μια τέτοια κατακριτέα ρητορική και αλαζονεία.
Ο Μίκυ Ζ. βρίσκεται στον Ιστό στη διεύθυνση http://www.mickeyz.net.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά