Jacob Zuma’s departure from the South African presidency on February 14, after nearly nine years in power, has contradictory geopolitical implications. The emergence of an alliance between Brazil, Russia, India, China and South Africa in 2010 was his main legacy, he believed: BRICS offered enormous potential to challenge exploitative Western hegemony.
The reality, however, has been disappointing, especially in the most unequal and troubled of the five countries, South Africa, where Moscow-trained leadership expertly talked left… but walked right. After Zuma, more extreme fiscal austerity and a return to mining-centric accumulation under Cyril Ramaphosa will amplify the misery locally – while likely leaving South Africa’s commitment to the BRICS project in the doldrums.
Το σημείο ανατροπής
Jacob Zuma’s fall was due to a balance tipping in recent weeks. On the one hand, we saw patronage-based support within his African National Congress (ANC) leadership, mainly as a result of large-scale corruption paid for by a fast-rising public debt (from 28 to 50 percent of GDP since 2009). On the other, the resulting threat to ANC electoral prospects in 2019 came from the often farcical way Zuma fused dubious personal ethics, an ethnic traditionalism founded on patriarchy, and capital accumulation via criminal syndicates. The ANC’s leadership narrowly voted in Cyril Ramaphosa (against Nkozasana Dlamini-Zuma, who had last served as African Union commissioner and was considered loyal to her ex-husband) with the hope he can restore the party’s prestige, won in the ANC’s 1912-1994 era as a liberation movement and then during the 1994-99 presidency of Nelson Mandela.
Yet Ramaphosa is himself also guilty of sustained corporate tax-dodging during his leadership of του Lonmin ορυχεία πλατίνας και τη μεγαλύτερη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας της ηπείρου (ΜΤΝ). Στα πλούτη του συνέβαλαν επίσης τα αμφιλεγόμενα του Σαντούκα ο οίκος εξόρυξης άνθρακα και τα τοπικά franchise McDonald's και Coca Cola – όλα αυτά ήταν αποτιμάται by 2016 when his estimated wealth of £500 million was placed in a blind trust.
Τώρα η Ramaphosa έχει λίγο περισσότερο από ένα παράθυρο 15 μηνών για να διαγράψει τη σπλαχνική μνήμη του εκλογικού σώματος από τα λεγόμενα κυκλώματα «Zupta» που – μαζί με το «Λευκό Μονοπωλιακό Κεφάλαιο» που ευθυγραμμίζεται με τη Ramaphosa – τόσο κακόβουλα επηρεάζονται the South African state over at least the past decade. The Zupta nickname fuses Zuma’s family and cronies, operating under the direction of three vulgar-rich brothers, the Gutpas. The latter ‘state capture’ strategy began in the early 2000s but only came to the citizenry’s attention during a luxurious Gupta family wedding in 2013 which notoriously violated immigration and airport security regulations for Indian guests. Moreover, to pay the £2 million bill, the Guptas and their allies – apparently including the new ANC secretary general, Ace Magashule – raided an agricultural support fund meant for black farmers in the Free State province, whose official leader is still Magashule. (In the ballot last December, Magashule barely beat Ramaphosa’s running mate, but his fate rests on the extent of prosecution of the Guptas and whether testimony emerges as to his involvement in raiding provincial coffers on their behalf.)
Nearly £900 million per year was lost to Zupta looting, υπολογίζει former finance minister Pravin Gordhan, particularly via the big energy and transport parastatals. To be sure, however, that is a small fraction of the £13.5 billion χάνεται κάθε χρόνο στην υπερτιμολόγηση των συμβάσεων κρατικών προμηθειών από την πιο διεφθαρμένη επιχειρηματική ελίτ στον κόσμο, όπως κατάταξη από την PricewaterhouseCoopers. Στα κυκλώματα Γιοχάνεσμπουργκ, Κέιπ Τάουν, Stellenbosch και Durban της White Monopoly Capital, PwC εκθέσεις ότι «οκτώ στα δέκα ανώτερα στελέχη διαπράττουν οικονομικό έγκλημα», ειδικά απάτη στις προμήθειες, ξέπλυμα χρήματος, υπεξαίρεση περιουσιακών στοιχείων και δωροδοκία.
Όταν κέρδισε την ηγεσία του ANC τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ο Ραμαφόσα νίκησε την πρώην πρόεδρο της Αφρικανικής Ένωσης Nkosazana Dlamini-Zuma (πρώην σύζυγο του Jacob), ο νέος ηγέτης ευχαρίστησε ευγενικά τον προκάτοχό του. Αναφέρθηκαν μόνο δύο κληρονομιές: η προώθηση του 2012 Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης (NDP), and providing four million South Africans with free AIDS medicines. The latter accomplishment did indeed raise life expectancy by 12 years from the early 2000s trough of 52. But the Treatment Action Campaign’s κοσμοϊστορική μάχη ενάντια στην κερδοσκοπία της Big Pharmacorp και την άρνηση του AIDS του πρώην προέδρου Thabo Mbeki είχε ήδη κερδίσει σε μεγάλο βαθμό χωρίς την ορατή βοήθεια του Zuma το 2004, πολύ πριν αναλάβει την προεδρία το 2009.
Ο ίδιος ο Ramaphosa θα επιβάλει περήφανα το NDP τα επόμενα χρόνια, καθώς ήταν ο συν-συγγραφέας του. Έλλειψη συνείδησης για την κλιματική αλλαγή, το σχέδιο πρώτη προτεραιότητα infrastructure commitment is a £50 billion rail line, mainly to export 18 billion tons of coal, entailing 50 major projects of which 14 have already begun. The rail agency, Transnet, has a £4 billion credit from China to finance Chinese-made locomotives that are sufficiently strong to carry 3 kilometre-long coal trains, though Zupta διαφθορά αποτελεί ήδη σημαντικό πρόβλημα με τις εξαγορές.
A wicked combination of patronage politics and neoliberalism is likely to continue, given that on February 26, Ramaphosa announced a new cabinet that includes the return of two former finance ministers celebrated by the financial markets – Nhlanhla Nene και Πράβιν Γκόρνταν – και ένας αντιπρόεδρος, ο Ντέιβιντ Μαμπούζα, ο οποίος διοικούσε την ανατολική επαρχία Μπουμαλάγκα από το 2009.
Ο προκάτοχος του Mabuza σε αυτή τη δουλειά, ο Mathews Phosa – επίσης πρώην εθνικός ταμίας του ANC – ήταν δηκτικός about his reputation as a corrupt thug: “He’s engulfed in this cloud of scandals and let me tell you it’s going to follow him where he is today… People fear him. They talk about the killings in the province, when they talk about them, they link them with him… I don’t think the ANC will win the 2019 elections.”
Η επικεφαλής της νέας Ομοσπονδίας Συνδικάτων της Α.Ε. (δεύτερη μεγαλύτερη μετά το Συνέδριο των Συνδικάτων της Α.Ε.), Ζουελίνζιμα Βάβι, ήταν εξίσου κρίσιμης των νέων υπουργών: «Ο διορισμός της Ραμαφόσα δεν άλλαξε τίποτα. Έχει ανακατατάξει ονόματα, αλλά παραμένει ριζωμένος στο διεφθαρμένο και φιλοεπιχειρηματικό ANC του οποίου ηγείται ο προκάτοχός του. Ειδικότερα, είναι απίστευτο ότι έχει διορίσει έναν αντιπρόεδρο, άρα και δυνητικό πρόεδρο, ο οποίος εδώ και χρόνια εμπλέκεται σε μερικά από τα πιο σοβαρά εγκλήματα όταν ο πρωθυπουργός της Μπουμαλάγκα. Αυτά τα εγκλήματα περιελάμβαναν εικαζόμενη δωροδοκία στην ανάθεση συμβάσεων για εγκαταστάσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απειλές και κατασκοπεία δημοσιογράφων και κατάρτιση λίστας πολιτικών αντιπάλων, από τους οποίους τουλάχιστον 15 δολοφονήθηκαν ενώ κανείς δεν συνελήφθη για καμία από αυτές τις δολοφονίες. ”
However on the positive side, Ramaphosa fired Zuma’s closest cabinet ally – energy minister David Mahlobo – and as a result, Pretoria’s attempted £100 billion purchase of eight nuclear energy reactors from Rosatom είναι πλέον εξαιρετικά απίθανο. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επιδείνωση της κρίσης χρέους της Πρετόρια, οπότε πραγματικά αφήνει μόνο ένα επίτευγμα ως κληρονομιά του Zuma: ετήσια δικτύωση με ηγέτες στο Πεκίνο, τη Μπραζίλια, το Δελχί και τη Μόσχα.
Μεταρρυθμίσεις BRICS;
Συμβατική σοφία, όπως εξέφρασε την by foreign policy scholar Oscar van Heerden late last year, is that Zuma “ensured our ascendency into the BRICS Geo-Strategic grouping, made up of Brazil, Russia, India and China: the emerging economies in the world. This is important because in the pursuit of a more equitable and fairer world order, this grouping provides a counterweight to the dominant Western powers. BRICS provides access to better trade relations as well as better global security arrangements.” Zuma has also articulated this pride, in part through his avatar, the politician-businessman Gayton McKenzie who συγγραφέας a Πυρκαγιά και οργή-type tell-all: Σκοτώστε τον Ζούμα με κάθε μέσο που είναι απαραίτητο.
Αλλά τόσο η συμβατική σοφία όσο και οι απολογητές του Zuma χρειάζονται έναν έλεγχο της πραγματικότητας: παρά τις επαναλαμβανόμενες ρητορικές χειρονομίες από την Πρετόρια για το αντίθετο, οι BRICS έχουν ενισχύσει τις άδικες και άδικες διαδικασίες παγκόσμιας τάξης. Ενώ έπαιξαν τρεις από τους BRICS οικοδεσπότης στο γεμάτη διαφθορά Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2010-18 – που είναι η πιο εμφανής, αν και επιφανειακή περίπτωση υπο-αυτοκρατορικής αφομοίωσης στον ιμπεριαλισμό (του ποδοσφαίρου του Σεπ Μπλάτερ) – εξίσου αποκαλυπτική είναι η επιδίωξη των «μεταρρυθμίσεων» της παγκόσμιας διακυβέρνησης των BRICS:
- Στον κόσμο χρηματοδότηση, η αναδιάρθρωση του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το 2010-15 άφησε τέσσερις από τους BRICS πολύ πιο ισχυρούς (Κίνα κατά 37%, Βραζιλία 23%, Ινδία 11% και Ρωσία 8%), αλλά οι περισσότερες αφρικανικές χώρες έχουν τώρα πολύ χαμηλότερο μερίδιο ψήφου (π.χ. της Νιγηρίας μειώθηκε κατά 41% και ακόμη και η Νότια Αφρική έχασε 21%). Έχει κάποια διαφορά ένα υψηλότερο μερίδιο ψήφου BRIC – όχι ακριβώς το 15% που απαιτείται για το βέτο –; Άλλωστε, οι διευθυντές του μπλοκ τρεις φορές (το 2011, το 2015 και το 2016) συμφώνησαν με τους δυτικούς ομολόγους τους να εγκρίνει IMF leadership by Christine Lagarde, even though she was prosecuted – and in 2016 declared guilty of negligence – in a £380 million criminal corruption case dating to her years as French finance minister. Lagarde’s free ride suggests that the BRICS not only her neoliberalism but the appearance of systemic political bribery at the top of the world financial order. Moreover, the BRICS’ £80 billion Contingent Reserve Arrangement – a notional bailout fund – strengthens the IMF by compelling borrowers to first get an IMF loan and structural adjustment programme, before accessing the other 70% of their quota contributions during times of financial emergencies. And leaders of the BRICS New Development Bank – which has no civil society oversight – brag of co-financing and staff sharing arrangements with the World Bank.
- Οσον αφορά υπερθέρμανση του πλανήτη, η Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα του 2015 άφησε τα θύματα χωρίς επιλογές για το «κλιματικό χρέος» έναντι της Δύσης και των BRICS, καθώς απαγορεύονται οι νομικές αξιώσεις για την ευθύνη των υπογραφόντων. Οι δεσμεύσεις για τις περικοπές των εκπομπών του Παρισιού είναι πολύ μικρές και σε κάθε περίπτωση μη δεσμευτικές – όπως μαρτυρήθηκε όταν ο Ντόναλντ Τραμπ αποχώρησε τον περασμένο Ιούνιο χωρίς επίσημη τιμωρία. Οι εκπομπές στρατιωτικών, θαλάσσιων και αεροπορικών μεταφορών δεν καλύπτονται. Οι αγορές άνθρακα – η «ιδιωτικοποίηση του αέρα» – εγκρίνονται. Επομένως, η κλιματική καταστροφή είναι αναπόφευκτη, κυρίως προς όφελος των βιομηχανιών με υψηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα στις πλούσιες και μεσαίου εισοδήματος χώρες.
- Σχετικά με παγκόσμιο εμπόριο, the 2015 Nairobi World Trade Organisation (WTO) summit essentially ended agricultural subsidies and hence food sovereignty thanks to crucial alliances made with by Brasilia and New Delhi representatives with Washington and Brussels negotiators. The pro-corporate WTO leader is Brazilian, suggesting that the simple replacement of Northern elites with Southern elites will continue to hurt the Παγκόσμιο Νότος.
BRICS leaders were vital allies of the West in each of these recent sites of global malgovernance. However, short-term deals that benefit their neoliberal, pollution-intensive corporations and parastatal agencies do come at a difficult time. The allegedly ‘better trade arrangements’ that van Heerden identifies in the BRICS era, in reality, accompanied a major relative decline in trade measured in relation to GDP.
Αν και το 2017 προσέφερε υψηλότερους όγκους εμπορίου, από το 2008-16 το παγκόσμιο εμπόριο/ΑΕΠ απορρίφθηκε slightly, from 61% to 58%. It was the BRICS which led the slide: China’s trade/GDP rate fell from 53% to 36%; India’s from 53% to 40%; South Africa’s from 73% to 60%; Russia’s from 53% to 45%; and Brazil’s from 28% to 25%. In the first two BRICS, the crash was a function of rebalancing through higher domestic consumption rather than export-led growth. But declining trade shares for South Africa, Russia and Brazil reflect peaking commodity prices just before the global financial meltdown that year, followed by subsequent recessions. Since early 2016, a rise in commodity prices boosted extractive-dependent countries, even pulling Brazil, Russia and South Africa out of recessions, But the renewed world economic volatility of 2018 – e.g. trillions of dollars evaporating from stock markets practically overnight earlier this month – threatens a return to extreme vulnerability for primary commodities, as μάρτυρες στις άγριες διακυμάνσεις των τιμών του 2007-15.
Γεωπολιτική αναταραχή
Κατά ειρωνικό τρόπο, όσον αφορά τις υποτιθέμενες «καλύτερες παγκόσμιες ρυθμίσεις ασφάλειας», ο κόσμος είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τότε που οι BRICS πήραν τη σημερινή τους μορφή το 2010: στη Συρία και τα κράτη του Κόλπου, την Ουκρανία και την Πολωνία, την Κορεατική Χερσόνησο, το Σαχέλ και το Κέρας της Αφρικής, και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Ακόμα και τα σύνορα Κίνας-Ινδίας είναι διαδεδομένος με αντιπαραθέσεις, ως πάλη μεταξύ των δύο γιγάντων σχεδόν derailed the mid-2017 BRICS annual summit. Narendra Modi’s μποϋκοτάζ της συνόδου κορυφής Belt and Road Initiative τον περασμένο Μάιο οφειλόταν στην καταπάτηση του μεγάλου έργου του Πεκίνου σε αυτό που το Νέο Δελχί θεωρεί δική του γη στο Κασμίρ, που τώρα κατέχεται από το Πακιστάν. Για τον Xi είναι ο κρίσιμος χλοοτάπητας που συνδέει τη δυτική Κίνα με το λιμάνι Gwadar της Αραβικής Θάλασσας.
Ως γεωπολιτικό μπλοκ, οι παρεμβάσεις των BRICS στη δημόσια ασφάλεια έγιναν αυστηρά στο πλαίσιο της G20. Πρώτον, τον Σεπτέμβριο του 2013, οι BRICS εμπόδισαν τον Μπαράκ Ομπάμα να βομβαρδίσει τη Συρία χρησιμοποιώντας πίεση στη σύνοδο κορυφής της μεγαλύτερης ομάδας στην Αγία Πετρούπολη. Δεύτερον, έξι μήνες αργότερα στο Άμστερνταμ, οι BRICS υποστήριξαν τη ρωσική εισβολή (ή την «απελευθέρωση») της Κριμαίας όταν η Δύση απείλησε ότι θα εκδιώξει τη Μόσχα από την G20 – ακριβώς όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη είχαν πετάξει τον Βλαντιμίρ Πούτιν από την G8, τώρα G7. Ωστόσο, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ ήρθε στη σύνοδο κορυφής της G20 τον περασμένο Ιούλιο στο Αμβούργο, οι ηγέτες των BRICS ήταν εξαιρετικά ευγενικοί παρά τις εκτεταμένες εκκλήσεις για επιβολή κυρώσεων κατά των ΗΠΑ λόγω της αποχώρησης του Τραμπ από τις παγκόσμιες δεσμεύσεις για το κλίμα μόλις έναν μήνα νωρίτερα.
Fortunately, military and political security in the Southern African region has improved from prior eras. More than two million people were killed by white regimes and their proxies in the frontline anti-colonial and anti-apartheid struggles during the 1970s-80s, especially in Mozambique and Angola. More millions died in the eastern Democratic Republic of the Congo (DRC) during the early 2000s’ period of extreme resource extraction. The two recent armed interventions by Pretoria in the region were to join United Nations peacekeeping troops in the DRC (2013-present) and aid the beleaguered authoritarian regime in the Central African Republic (2006-13). These are considered υποιμπεριαλιστής πολιτικοστρατιωτικές αποτυχίες στο βαθμό που η βία συνεχίζεται και στις δύο τοποθεσίες. Στην πρωτεύουσα του τελευταίου, Μπανγκούι, περισσότεροι από δώδεκα στρατιώτες της Πρετόρια σκοτώθηκαν τον Μάρτιο του 2013 υπερασπιζόμενοι τις εταιρείες του Γιοχάνεσμπουργκ που επιδίωκαν προσοδοφόρα συμβόλαια, λίγες μέρες πριν από τη σύνοδο κορυφής των BRICS «Gateway to Africa» στο Durban της Νότιας Αφρικής.
Όσον αφορά την τοπική ασφάλεια, μεγάλες εξάρσεις διαμαρτυρίας κατά της αδικίας σε κάθε χώρα των BRICS αντιμετωπίστηκαν με καταστολές και ακραία επιτήρηση. Η χειρότερη στιγμή στη Νότια Αφρική ήταν στις 16 Αυγούστου 2012, όταν τρεις δωδεκάδες εργάτες ορυχείων σφαγιάστηκαν από την αστυνομία. «Ενέργησαν εύστοχα» μετά από ρητό αίτημα (με email την προηγούμενη μέρα) του κύριου τοπικού μετόχου της εταιρείας εξόρυξης πλατίνας Lonmin, ο οποίος απαίτησε «παράλληλη δράση» κατά των «απαίσιων εγκληματιών» – δηλαδή, 4000 εργάτες ορυχείων σε απεργία αγριόγατων. για τις άθλιες συνθήκες αμοιβής και διαβίωσης. Αυτός ο μέτοχος ήταν ο Cyril Ramaphosa.
Η συγγνώμη του Ramaphosa το 2017 για τη διατύπωση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ήταν απορρίφθηκε από τις οικογένειες των θυμάτων ως στάση, όχι γνήσια. Η νομικά δεσμευτική του δέσμευση – ως επικεφαλής του διοικητικού συμβουλίου της Επιτροπής Μετασχηματισμού του Lonmin το 2010-13 – να χτίσει 5500 σπίτια για εργάτες ορυχείων δεν εκπληρώθηκε ποτέ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του χτίστηκαν μόνο τρεις, αφήνοντας τους οικισμούς των παράγκων Wonderkop και Nkaneng χωρίς βασικές εγκαταστάσεις υγιεινής και ηλεκτρικής ενέργειας, παρά τους τεράστιους πυλώνες που παρείχαν ρεύμα στο χυτήριο πλατίνας μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά.
Η δικαιολογία του ήταν οι υποτιθέμενες οικονομικές ελλείψεις μετά την παγκόσμια οικονομική κατάρρευση του 2008, ωστόσο η Παγκόσμια Τράπεζα του έδωσε ένα δάνειο 100 εκατομμυρίων δολαρίων για αυτόν τον σκοπό. Ο Ramaphosa επέλεξε αντ' αυτού να χρησιμοποιήσει κεφάλαια της εταιρείας για να αγοράσει υπηρεσίες μάρκετινγκ αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων στις Βερμούδες, μέσω του ελέγχου από την εταιρεία Shanduka του κύριου συνεργάτη Black Empowerment της Lonmin, μιας εταιρείας που, λόγια of Lonmin’s lawyer, “for very many years refused to agree to the new structure” to halt the Bermuda tax dodge – just as he utilised tax havens for his other firms.
BRICS δηλητήριο
Most conventional wisdom about the BRICS’ anti-Western agenda remains dubious. And even at the level of personal security, several leading South African politicians are worried. Zuma himself regularly ισχυρίστηκε his near death from the toxic compound ricin in 2014, before rapidly acquiring treatment over two weeks in Russia, was BRICS related. Last August, he told his rural home constituency ANC members in KwaZulu-Natal (the site of scores of political assassinations), “I was poisoned and almost died just because South Africa joined BRICS under my leadership.” Zuma επανειλημμένες ο ισχυρισμός τρεις μήνες αργότερα σε μια εθνική τηλεοπτική συνέντευξη, υπονοώντας μια δυτική πλοκή. Τις ημέρες πριν από την απόλυσή του, η οικογένειά του αναζωπύρωσε την ιδέα ότι «η Δύση» ήταν υπεύθυνη για την πτώση του.
Είναι η Ramaphosa το αντίδοτο στο παιχνίδι του Zuma με τα επιτεύγματά του BRICS; Ναι, σύμφωνα με το Ανάρτηση BRICS, του οποίου ο Νοτιοαφρικανός ανταποκριτής που ονομάζεται for an immediate leadership replacement. The South Africa chapter of the BRICS Business Council, led by local newspaper magnate Iqbal Survé, προσφέρονται εκπληκτικός κυνικός τίτλοι μετά την ομιλία του Zuma στο συνέδριο του ANC τον Δεκέμβριο: «Ο Vintage Zuma παραδίδει ένα εκδικητικό κύκνειο άσμα, χωρίς καμία ευθύνη» και «Ramaphosa ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει το ζοφερό μέλλον της Νότιας Αφρικής». Τέτοιοι τίτλοι προστέθηκαν στην κακοφωνία των καταγγελιών των επιχειρήσεων και της κοινωνίας των πολιτών για τον Ζούμα που, μαζί με μια ταχεία αλλαγή εξουσίας στο ANC, οδήγησαν στην ανατροπή του.
Οι BRICS έγιναν επίσης παράγοντας στην εσωτερική πολιτική, για λίγες ώρες πριν αποχωρήσει από το αξίωμα στις 14 Φεβρουαρίου, ο Zuma είπε ο εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, «Όταν έρθει η σύνοδος κορυφής, οι BRICS, θα πρέπει να είμαι σε θέση να σας συστήσω (Ramaphosa) σε άλλους ηγέτες για να πω ότι αυτός είναι ο σύντροφος που με παίρνει τη σκυτάλη. Έτσι, επίσης, για να αφαιρέσουμε την αντίληψη ότι ο Ζούμα αποβάλλεται με τον αγκώνα». Και σύμφωνα με τον Zuma, ο διάδοχός του «συμφώνησε. Είπε ότι αυτή είναι μια καλή πρόταση. Συμφωνήσαμε όλοι». Η διπλή διασταύρωση για αυτή τη συμφωνία ήρθε λίγες μέρες αργότερα.
Ο συλλογικός αναστεναγμός ανακούφισης που ήρθε από τα περισσότερα μέρη της νοτιοαφρικανικής κοινωνίας –κυρίως από την αστική τάξη και τη μικροαστική τάξη– μετριάζεται στα αριστερά από μια τρομερή γνώση: της δέσμευσης της Ramaphosa στην ακραία εξόρυξη. Είναι πολύ πιθανό – παρόλο που έχει κοιτάξει τη δυτική εταιρική ισχύ και τους πλούσιους λευκούς της Νότιας Αφρικής για τις ροές χρηματοδότησης και τις ευκαιρίες franchising μέχρι σήμερα – ο Ramaphosa θα στραφεί επίσης σε νέους συμμάχους BRICS, ειδικά αν τελειώσει με πιο βρώμικες ευθύνες όπως η επιβολή δημοσιονομική λιτότητα.
Το πιο πιθανό, όμως, είναι ότι αφού διστάζει να φιλοξενήσει τη σύνοδο κορυφής των BRICS στο Sandton, θα του δώσει απλώς ένα μισόκαρδο, συμβολικό νεύμα. Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ramaphosa θα κυβερνήσει πολύ πιθανότατα και στη Νότια Αφρική: ακολουθώντας τη ροή έτσι ώστε να όχι αναστατωμένος το καπιταλιστικό κάρο. Σε μια χώρα με τη χειρότερη ανισότητα στον κόσμο, είναι ένα διαφορετικό αλλά όχι άσχετο είδος επίμονης δηλητηρίασης.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά
1 Σχόλιο
Terrific, informative article. The way the capitalist media – especially the liberal wing – greeted Ramaphosa speaks volumes, without a doubt it is business as usual in SA.