Η συνεχής στρατιωτική επιτήρηση των Αφγανών δεν παρέχει σχεδόν καμία πραγματική πληροφορία σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Μια ασυνήθιστη ομάδα εθελοντών χρησιμοποιεί μια πολύ διαφορετική προσέγγιση.
Ο Χοσεΐν, μέλος των Αφγανικών Εθελοντών Ειρήνης, (APV), που φιλοξένησε την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Αφγανιστάν, σήκωσε το μανίκι του για να μου δείξει μια πληγή τριών ιντσών που θεραπεύει ακόμα. Κλέφτες είχαν εισβάλει στο σπίτι της οικογένειάς του στην Καμπούλ. Όταν ανακαλύφθηκαν, ένας από τους ληστές μαχαίρωσε τον Χοσεΐν.
Ένας συντονιστής του APV, ο Ζεκερουλάχ, ληστεύτηκε και ξυλοκοπήθηκε από επιτιθέμενους στο φως της ημέρας. Ο Ata Khan έχασε την κάμερα και το κινητό του τηλέφωνο από μια συμμορία νεαρών κλεφτών που τον συνέλαβαν και άλλα οκτώ άτομα σε ένα δημόσιο πάρκο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ο Habib, ένας πρόσφατος νεαρός απόφοιτος του προγράμματος APV Street Kids School, υπέστη χτυπήματα από αρκετούς επιτιθέμενους πριν από ένα μήνα.
“I didn’t have anything they wanted to take,” he said, assuring me he is okay, even though his lower back, where they beat him, is still sore.
Attacks like these—which all happened within the last six months—are predictable in a chaotic war-torn city that absorbs new refugees every day. Some have been forced off their land by drought and food scarcity, while others flee the terror of violence carried out by various warring parties, including the United States. In 2018, the United States dropped 7,632 bombs on Afghanistan, more than any other full calendar year since the U.S. Air Force began documenting its attacks in 2006.
According to the United Nations, in the first 9 months of 2018, there was a 39 percent rise in the number of casualties from airstrikes, compared to the same period of the previous year. Within Kabul, violent bomb attacks by the Taliban and other groups have become horribly normal. Rising unemployment rates, now at 25 to 30 percent, also afflict people. The International Labor Organization, reporting two months ago, said Afghanistan has the highest unemployment rate of any country in the world. My four young friends are very lucky, on many counts, that they are still alive.
And they’re trying to make things better. Thirty-five young people recently gathered for the seventh of twelve weekly orientation classes. Topics covered include ecological sanity, combating inequality, confronting world hunger and abolishing war. Muhammad Ali, age 20, teaches the course. The APV maintain a waiting list of young people wanting to join the next cycle of classes.
«Οι άνθρωποι που έρχονται στην τάξη μαθαίνουν πληροφορίες για τις οποίες δεν έχουν ακούσει ποτέ πριν», λέει ο Muhammad Ali. «Σκεφτόμαστε τρόπους για να κάνουμε ειρήνη και να ζούμε με σεβασμό στη φύση».
Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να βελτιώσουν τα παρακμιακά εκπαιδευτικά ιδρύματα του Αφγανιστάν ήταν θλιβερά ανεπαρκείς. Τα έργα ανοικοδόμησης έχουν γεμίσει με διαφθορά. Εκατομμύρια δολάρια έχουν χυθεί σε διάφορες πολιτοφυλακές, ενώ φαινομενικά ατελείωτες αποστολές όπλων φτάνουν στη χώρα. Μη επανδρωμένα αεροσκάφη και στρατιωτικά αεροσκάφη περιφέρονται στους ουρανούς, υποτίθεται ότι αναζητούν «κακούς».
Αλλά η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και η συνεχής παρακολούθηση από απομακρυσμένες κάμερες δεν αποφέρουν σχεδόν καμία πραγματική πληροφορία σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι απλοί Αφγανοί, καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν.
Οι διαπραγματεύσεις για το μέλλον του Αφγανιστάν καθοδηγούνται από ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για τεράστια οπλοστάσια και εξελιγμένα δίκτυα πληροφοριών. Το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο εάν η ηγεσία των ΗΠΑ ενδιαφερόταν για την προσέγγιση του APV στην «επιτήρηση».
Σε πλήρη αντίθεση με τις επιχειρήσεις «πληροφοριών» που πραγματοποιούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο Αφγανιστάν, το APV συνεχίζει να δημιουργεί τη βάση δεδομένων του, καταγράφοντας λεπτομέρειες για άπορες και φτωχές οικογένειες τις οποίες προσκαλούν σε έργα που στοχεύουν να βοηθήσουν τις άπορες οικογένειες να επιβιώσουν.
Traveling on foot, the Afghan Peace Volunteers gather their “intelligence” by sitting on the floor with families in precarious homes, respectfully collecting information in spiral notebooks. They ask about rent expenses, access to clean water, and whether the family can afford beans over the course of a week. Families who have little-to-no income and who must depend on a child’s earnings for food and rent are especially welcome to join the APV Street Kids School.
Φέτος, περισσότερα από 100 παιδιά συγκεντρώνονται κάθε Παρασκευή για να μάθουν ανάγνωση, γραφή και μαθηματικά. Εξίσου σημαντικά για το APV είναι τα εβδομαδιαία μαθήματα μη βίας που οργανώνονται γύρω από θέματα που αντικατοπτρίζουν το μάθημα που διδάσκει ο Muhammad Ali.
The children apply what they learn by participating in APV projects. They help plant trees, tend gardens, and serve meals to day laborers. They join in clean-up projects along the city’s riverfront. Every year, they climb a high hill, carrying kites, as part of their “Fly Kites, Not Drones” campaign.
Οι οικογένειες των οποίων τα παιδιά συμμετέχουν στο Street Kids School λαμβάνουν μια ζωτική μηνιαία συνεισφορά από ρύζι, μαγειρικό λάδι και φασόλια. Τα παιδιά γνωρίζουν ότι βοηθούν τις οικογένειές τους καθώς και τους εαυτούς τους. Όταν ρωτάω τι τροφοδοτεί την ενέργειά της για να συντονίζει τα μαθήματα και τις δραστηριότητες στο Street Kids School, η Masoma, η οποία είναι στο σχολείο από την ίδρυσή του, απαντά αμέσως: «Είναι το πάθος μου».
Concerned for the future of the 100 children who finished their 3-year program last year, APV members have begun working on ways to help them gain skills in various trades. They’re also forming cooperatives to enable future employment.
Το πού στέκεσαι καθορίζει αυτό που βλέπεις. Θαυμάζω το μείγμα APV ιδεαλισμού και πρακτικότητας, κάνοντας «τα πράγματα που συντελούν στην ειρήνη», παρόλο που αντιμετωπίζουν καθημερινές ανησυχίες στο χάος και την αναταραχή που σημαδεύουν τη ζωή σε μια εμπόλεμη ζώνη. Παίρνουν χρόνο, μέρα με τη μέρα, για να παρατηρήσουν και να νοιαστούν για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Δεν φοβούνται να μοιραστούν πόρους. Αντιμετωπίζοντας τη βία, ελέγχουν την παρόρμηση για αντίποινα. Και βλέπουν ξεκάθαρα τη ματαιότητα να εμπιστεύονται το μέλλον τους και εκείνους από τους πιο άπορους ανθρώπους που γνωρίζουν σε ληστρικούς μεσίτες εξουσίας που έχουν ήδη λεηλατήσει και σκοτώσει ανθρώπους σε δολοφονικούς πολέμους.
A version of this article first appeared on the website of the Progressive magazine.
Kathy Kelly ([προστασία μέσω email]) co-coordinates Voices for Creative Nonviolence (www.vcnv.org) While in Kabul, she is a guest of the Afghan Peace Volunteers (ourjourneytosmile.com)