/ Συνδικάτο Δημιουργών
Εδώ και αρκετές εβδομάδες, τα δεινά των προσφύγων από το Κοσσυφοπέδιο έχουν γεμίσει τις τηλεοπτικές μας οθόνες.
Η ενσυναίσθηση φαίνεται να παρακινεί μεγάλο μέρος της δημόσιας υποστήριξης για τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς του
Γιουγκοσλαβία.
Ευτυχώς, οι Αμερικανοί μπορεί να ξεσηκωθούν από ηθική οργή. Δυστυχώς, αυτή η οργή έχει
έχει χειραγωγηθεί από έναν αστερισμό δυνάμεων που θα μπορούσε να περιγραφεί ως α
στρατιωτικό-βιομηχανικό-μιντιακό συγκρότημα.
Κεντρική θέση στην κάλυψη των ειδήσεων των ΗΠΑ είναι ένα παράδειγμα τόσο παλιό όσο και η μακάβρια τέχνη της προπαγάνδας
εαυτό. Συνήθως, οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης κάνουν μια τεράστια διάκριση - αιχμηρή αλλά με μανδύα - μεταξύ τους
άξια και ανάξια θύματα. Με γνώμονα την πολιτική από τον Λευκό Οίκο, τονίζει η κάλυψη
μερικά βάσανα και υποβαθμίζει ή αγνοεί άλλα βάσανα.
Ενώ οι αμερικανικοί τηλεοπτικοί φακοί επικεντρώνονται στην αγωνία των Αλβανών προσφύγων και των
μακελειό σε λύκειο στο Κολοράντο, λιγότερο άξια θύματα παραμένουν μακριά από τα μέσα ενημέρωσης και
έξω από το μυαλό του κοινού.
Στο Ανατολικό Τιμόρ — που καταλαμβάνεται εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα από τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ Ινδονήσιο
κυβέρνηση — περισσότεροι από 1,000 παραστρατιωτικοί τραμπούκοι, υποκινούμενοι ενεργά από τον στρατό της Ινδονησίας και
αστυνομία, προχώρησε σε ένα ξεφάντωμα δολοφονίας με στόχο ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας στα μέσα Απριλίου. Σε ένα single
ημέρα, επιβεβαιωμένοι λογαριασμοί ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε περισσότερους από δώδεκα. Στην ατμόσφαιρα του
τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ, αυτό δεν ήταν μεγάλη υπόθεση. Τα θύματα δεν ήταν άξια.
Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας — φαίνεται από το παράθυρο των μέσων ενημέρωσης στον κόσμο βαμμένο κόκκινο, λευκό και
μπλε — ο κουρδικός λαός που σφαγιάστηκε μέσα στο Ιράκ από την κυβέρνηση της Βαγδάτης
άξια θύματα. Αντίθετα, μέσα από το ίδιο παράθυρο μέσων ενημέρωσης, ο κουρδικός λαός
που σφαγιάστηκαν μέσα στην Τουρκία από την κυβέρνηση της Άγκυρας (μέλος του ΝΑΤΟ) ήταν ανάξια
θύματα: αξίζουν ελάχιστη κάλυψη ή κατακραυγή.
Στον απόηχο της τραγωδίας στο σχολείο του Κολοράντο, ο Πρόεδρος Κλίντον είπε ότι το έθνος
προσευχές έγιναν στα θύματα και στους αγαπημένους τους. Αλλά, φυσικά, πρότεινε όχι
προσευχές για θύματα και αγαπημένα πρόσωπα σε σχέση με τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας.
Ο πρόεδρος δήλωσε με ευθύτητα: «Γνωρίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα
να προσεγγίσουμε τα παιδιά μας και να τους διδάξουμε να εκφράζουν το θυμό τους και να τους λύνουν
συγκρούεται με λέξεις, όχι με όπλα.» Οι επικρατέστεροι Αμερικανοί δημοσιογράφοι ήταν επίσης πολύ μακριά
επιφυλακτικός να επισημάνω ότι τέτοιες ευσέβειες έλεγε ένας ηγέτης που έχει
υποστήριξε τη θανατηφόρα χρήση πολλών όπλων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ.
Οι πυροβολισμοί στο γυμνάσιο σημειώθηκαν ενώ πολεμικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ βρίσκονταν στη μέση των περισσότερων
έντονοι βομβαρδισμοί της Γιουγκοσλαβίας ακόμη — με 603 «αποστολές» που αναφέρονται στο α
24ωρη περίοδος. Οι άμαχοι κάτω από αυτές τις βόμβες ήταν απλές κρούσεις στις οθόνες των μέσων ενημέρωσης μας.
Από τότε που ξεκίνησε ο βομβαρδισμός πριν από ένα μήνα, η κυβέρνηση Κλίντον έχει δεσμευτεί
να συνεχίσει - και να προσπαθήσει να δικαιολογήσει - αυτή τη στρατιωτική επίθεση. Κανένας αξιωματούχος δεν θέλει
παραδεχτείτε ότι τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών ήταν εντελώς αντίθετα από τους διακηρυγμένους στόχους.
Σε μια ειλικρινή στιγμή, ένας εκπρόσωπος των μέσων ενημέρωσης στην Ουάσιγκτον ή τις Βρυξέλλες μπορεί ακόμη να απαντήσει
περιβόητος ισχυρισμός για τις αμερικανικές στρατιωτικές ενέργειες στο Βιετνάμ πριν από τρεις δεκαετίες: Ίσως το κάνουμε
πρέπει να καταστρέψουν το Κοσσυφοπέδιο για να το σώσουν.
Όσο καταστροφική κι αν είναι η επίθεση του ΝΑΤΟ – μετρημένη με την αρχική της
ανακοινωθέντες σκοπούς — η ανθρώπινη καταστροφή που βίωσαν οι Αλβανοί πρόσφυγες ήταν
είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη συγκέντρωση υποστήριξης για αυτόν τον πόλεμο από τους Αμερικανούς. Υπάρχουν πολλά
μιλάμε για την ηθική μας υποχρέωση να κάνουμε κάτι. Το γεγονός ότι οι ενέργειες των ΗΠΑ έχουν σοβαρό
επιδεινωθεί η κατάσταση είναι πιθανώς ήσσονος σημασίας.
Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται συνήθως με συμπέρασμα και έμφαση - από τους ανομολόγητους
χάσμα μεταξύ επανάληψης και υπεκφυγής, μεταξύ θυμάτων που κρίνονται άξια και ανάξια. Μια αλήθεια
λέγεται στον εικονικό αποκλεισμό μιας άλλης αλήθειας μπορεί να γίνει, ταυτόχρονα, μια αλήθεια
χρήση για παραμόρφωση και χειραγώγηση.
Μια τέτοια επιλεκτικότητα μειώνει τη συμπόνια και τη μετατρέπει σε νόμισμα της προπαγάνδας.