Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί το mainstream ραδιόφωνο είναι τόσο περιττό; Γιατί μπορεί να ακούμε το ίδιο τραγούδι τόσες φορές μέσα σε μια μέρα; Ή γιατί τόσοι πολλοί από τους καλλιτέχνες ακούγονται παρόμοιοι;
Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται σε τρεις λέξεις: Εκκαθάριση επικοινωνιών καναλιού.
Τα τελευταία χρόνια, το Clear Channel, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ραδιοφώνου AM/FM στη χώρα, έχει εμπλακεί πολλές φορές σε σκάνδαλα που αφορούν την payola, την πρακτική της απαίτησης χρημάτων σε αντάλλαγμα για χρόνο εκπομπής για τους πιο επιθυμητούς καλλιτέχνες μιας δισκογραφικής εταιρείας.
Ο Payola είναι παράνομος, και είναι εδώ και δεκαετίες, αλλά το Clear Channel και άλλα παρόμοια πάντα έβρισκαν τρόπους να το αντιμετωπίσουν. Αυτές οι πληρωμές μπορεί να είναι τόσο μεγάλες όσο χιλιάδες δολάρια για μόλις μία εβδομάδα χρόνου ομιλίας. Το τελικό αποτέλεσμα: μόνο μπάντες με υποστήριξη από μια μεγάλη δισκογραφική μπορούσαν να παιχτούν και μπάντες που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά έμειναν στο κρύο. Πριν από μερικά χρόνια η πρακτική είχε επιστρέψει με τέτοια εκδίκηση που αρκετοί σχολιαστές και λάτρεις της μουσικής άρχισαν να διαμαρτύρονται για τις ετοιμοθάνατες λίστες αναπαραγωγής του mainstream ραδιοφώνου. «Το εμπορικό ραδιόφωνο έπαψε εδώ και πολύ καιρό να είναι μια καλή πηγή για την ανακάλυψη νέας μουσικής», σύμφωνα με τον Barry Willis του Stereophile σε ένα άρθρο του 2003. "Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί κολλεγίων, η υπηρεσία DMX της καλωδιακής τηλεόρασης και το διαδίκτυο είναι πολύ πλουσιότεροι πόροι." Προφανώς, το Clear Channel άρχισε να αισθάνεται τη ζέστη και προσπάθησε να αλλάξει γρήγορα τη μελωδία του.
Τον περασμένο Μάιο, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών έκλεισε μια μακρά έρευνα για το θέμα. Το Clear Channel και τρία άλλα μεγαθήρια της επικοινωνίας πλήρωσαν 12.5 εκατομμύρια δολάρια σε πρόστιμα (απλή αλλαγή στην τσέπη τους) και παραδέχθηκαν ότι δεν έκαναν λάθος. Ίσως η μεγαλύτερη νίκη που προέκυψε ήταν μια συμφωνία σύμφωνα με την οποία το Clear Channel θα απαιτούσε από τους σταθμούς του να αφιερώνουν 4,200 ώρες σε ανεξάρτητους και τοπικούς καλλιτέχνες.
Σύμφωνα με τη συμφωνία, αναρτήθηκαν ηλεκτρονικά έντυπα για ανεξάρτητους καλλιτέχνες για να υποβάλουν αίτηση για airplay. Τέλος, φαινόταν ότι θα γινόταν κάποια πρόοδος για να γίνει το ραδιόφωνο πιο ζωντανό και ποικιλόμορφο. Αλλά τον περασμένο μήνα, το άλλο παπούτσι έπεσε. Στην εφαρμογή για το DC 101 FM, αποκαλύφθηκε ότι οι καλλιτέχνες έπρεπε να υπογράψουν τα δικαιώματα ψηφιακής απόδοσης σε περίπτωση που η Clear Channel αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το τραγούδι μέσω του Διαδικτύου. Τι σημαίνει αυτό αναφέρθηκε συνοπτικά σε μια δήλωση του Future of Music Coalition: «Με άλλα λόγια, το Clear Channel ζητά από τους καλλιτέχνες να υπογράψουν το δικαίωμά του να πληρωθεί ένα δικαίωμα όταν μεταδίδει ψηφιακά το έργο του καλλιτέχνη». Παρόμοια γλώσσα έχει βρεθεί σε εφαρμογές άλλων σταθμών.
Η Jenny Toomey, εκτελεστική διευθύντρια για το Future of Music Coalition το είπε καλά: «Είναι σαν την αλεπού να πιάνεται στο κοτέτσι για δεύτερη φορά και να υποστηρίζει ότι δεν έπρεπε να μπει σε μπελάδες επειδή άφηνε τις κότες μόνες… ήταν απλώς τρώγοντας όλα τα αυγά».
Τόσο για την ισοπέδωση του αγωνιστικού χώρου.
Αυτό που το κάνει ακόμη χειρότερο είναι ότι το Clear Channel δεν είναι μόνο ένας σημαντικός παίκτης, είναι ένα πραγματικό μεγαθήριο. Μετά την απελευθέρωση του ραδιοφώνου με τον νόμο περί τηλεπικοινωνιών του 1996, η εταιρεία έχει αποκτήσει τον έλεγχο του εξήντα τοις εκατό των επίγειων ραδιοφωνικών σταθμών.
Και ναι, αυτό είναι το ίδιο Clear Channel που απαγόρευσε τους Dixie Chicks αφού μίλησαν εναντίον του Μπους. Ποιος απαγόρευσε οποιοδήποτε πολιτικό τραγούδι αμέσως μετά την 9η Σεπτεμβρίου, συμπεριλαμβανομένων όλων των Rage Against the Machine. Και ποιος βοήθησε να χρηματοδοτήσει κινητοποιήσεις υπέρ του πολέμου εν όψει της εισβολής στο Ιράκ.
Αλλά υπάρχει μια ευρύτερη τάση εδώ. Αυτό που δείχνει αυτό το σκάνδαλο είναι ένας ακόμη τρόπος με τον οποίο η μουσική βιομηχανία είναι μια πληγή για την ίδια τη μουσική. Οι ραδιοφωνικοί όμιλοι ενδιαφέρονται μόνο για το πόσο μπορούν να αποκομίσουν από τη σημερινή μουσική. Αλλά είναι το μυαλό, η ικανότητα και το ταλέντο των μουσικών που μας κάνουν να θέλουμε να ακούμε καταρχήν. Μέχρι να απαλλαγούμε από τα παράσιτα που βγαίνουν από πάνω τους, τότε οι καλλιτέχνες δεν θα πάρουν ποτέ ένα δίκαιο κούνημα.
******
Ο Alexander Billet είναι μουσικός δημοσιογράφος και ακτιβιστής που ζει στην Ουάσιγκτον DC. Είναι τακτικός συνεργάτης του στο Znet και στο Dissident Voice και έχει επίσης εμφανιστεί στα CounterPunch, Socialist Worker και MR Zine.
Το ιστολόγιό του, Rebel Frequencies, μπορείτε να το δείτε στη διεύθυνση http://rebelfrequencies.blogspot.com και μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο [προστασία μέσω email]