Παρασυρμένος από την υπόσχεση της άνοιξης και της οικονομικής ανάκαμψης, (η γάτα μου πάτησε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και άθελά μου με πήρε ο ύπνος στο Fox news) άστοχα κάθε καλή κρίση και πήγα να ψωνίσω αυτοκίνητο. Μοιάζει με την Αλίκη που μπήκε με ενθουσιασμό στον ανάποδο κόσμο του κοιτάζοντος, εγώ, με τις δέουσες προφυλάξεις από φίλους, συγγενείς και έναν ανακατεμένο πωλητή αυτοκινήτων περπάτησα με τόλμη στον υπόκοσμο των αντιπροσωπειών αυτοκινήτων – μόνος μου.
Αμέσως με την είσοδό μου στην αντιπροσωπεία αποπροσανατολίστηκα. Πάνω ήταν κάτω, κάτω ήταν πάνω και κανένα ραπ δεν ήταν πολύ γλαφυρό ούτε το γήπεδο των πωλήσεων πολύ σαγηνευτικό. Χαμογέλασαν, κορόιδεψαν και αδελφώθηκαν ενώ σκούπιζαν κρυφά τα ψυχολογικά ψίχουλα που άφησα πίσω μου καθώς περνούσα μέσα από το πάρκινγκ του ντίλερ. Το ίχνος της σταθερής μου απόφασης να μην ξοδέψω περισσότερο από τον προϋπολογισμό που είχα ορίσει από τον εαυτό μου απομακρύνθηκε με αστεία, κολακείες και παραβολές που προκαλούν φόβο.
Όπως ο Τζορτζ Μπους που υπόσχεται μια καλύτερη Αμερική, ο πωλητής αυτοκινήτων διατήρησε ένα χαμόγελο από αυτί σε αυτί και μου εγγυήθηκε μια δίκαιη συμφωνία.
Δεν χρειαζόμουν απλώς ένα αυτοκίνητο, χρειαζόμουν προστασία από τους εχθρούς μου – όλους τους άλλους στον αυτοκινητόδρομο – με προειδοποίησαν. Και χρειαζόμουν φορολογική προστασία σε περίπτωση που οι εχθροί μου εξαντλήσουν το νέο μου αυτοκίνητο. Για μόλις 500 $ επιπλέον, μου ήταν εγγυημένη η πλήρης αποζημίωση για την πλήρη αξία του δανείου σε περίπτωση που συμβεί η ατυχής αλλά προφανώς αναπόφευκτη τραγωδία. Κρατώντας το στήθος μου με φόβο, σκέφτηκα ότι ήταν ένα μικρό τίμημα για αυτό το είδος ασφάλειας-προϋπολογισμός ή καθόλου προϋπολογισμός.
Μέχρι να φύγω από την παρτίδα, είχα προμηθευτεί το πρώτο μου ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο και είχα απορροφήσει τη γραμμή σκέψης του αντιπροσώπου πωλήσεων. Δεν πειράζει που ήταν αρκετές χιλιάδες δολάρια περισσότερα από όσα μπορούσα να αντέξω οικονομικά ή ότι οι πληρωμές μου σε διάστημα 6 ετών θα μου κόστιζαν αρκετές χιλιάδες δολάρια περισσότερο. Ήταν καινούργιο και ήταν δικό μου. Λοιπόν, σχεδόν.
Αρκετές μέρες μετά τον μήνα του μέλιτος με το νέο μου όχημα, έλαβα μια κλήση από έναν μάλλον σκληρό οικονομικό εκπρόσωπο στην αντιπροσωπεία που με προσκάλεσε να υπογράψω την τελική γραφειοκρατία. Οι δανειστές είχαν αποδώσει την απόφασή τους και «παρεμπιπτόντως, το επιτόκιο είναι διπλάσιο από αυτό που συμφωνήσατε». Έμεινα άναυδος. Προφανώς το μεμονωμένο ψεγάδι στο εκτεταμένο και κατά τα άλλα αμαύρωτο πιστωτικό ιστορικό μου ήταν αρκετό για να διπλασιάσει το ποσοστό μου. Επιπλέον, ανακάλυψα μετά από εξέταση των αρχικών εγγράφων, ότι είχα πληρώσει σχεδόν 500 $ πάνω από την τιμή καταλόγου του αυτοκινήτου. Τόσα πολλά για αυτή τη μεγάλη συμφωνία. Όλες οι υποσχέσεις και οι καλοπροαίρετες χειραψίες εξατμίστηκαν σε ενοχλητικά συναισθήματα ευπιστίας που ακολουθήθηκαν από παραβίαση. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν ψηφοφόρος της Φλόριντα.
Ακούγεται οικείο? Από πολλές απόψεις, η εμπειρία των αγορών αυτοκινήτων αντιπροσωπεύει αυτό που αισθάνονται εκατομμύρια Αμερικανοί μετά τις τελευταίες εκλογές – θαμπωμένοι, μπερδεμένοι και εξαπατημένοι. Παρόλο που οι τεχνικές πωλήσεων είναι παρόμοιες, η πονηρότητα που ασκείται σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων μαραίνεται σε σύγκριση με τους χάκερ που πουλάνε πόλεμο και φόβο – σε τιμές λιανικής στον Λευκό Οίκο.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, οι αμυντικές στρατιωτικές δαπάνες θα ξεπεράσουν τα 451 δισεκατομμύρια ενώ το προβλεπόμενο έλλειμμα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού θα αυξηθεί στα 470 δισεκατομμύρια φέτος. Αυτό εξηγεί γιατί ο Λευκός Οίκος ξεκίνησε μια τεράστια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων με στόχο να πείσει το αμερικανικό κοινό –και τον υπόλοιπο κόσμο– ότι η ελευθερία και η ασφάλεια είναι δικαιολογημένα ακριβά και αξίζει να πληρωθούν λιανικά. Απλώς ρωτήστε το Haliburton.
Πάνω από ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που η Αμερική εξανάγκασε το πολεμικό της εικονικό φάρμακο σε συλλογικό λαιμό όλου του κόσμου. Βομβαρδισμένοι από τη ρητορική του Λευκού Οίκου που προκαλεί έντονο ύφος και προκαλεί φόβο, πολλοί Αμερικανοί πολίτες παρασύρθηκαν από την ονειροπόληση και πήραν αδιαμφισβήτητα τα φάρμακά τους. Για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ήταν ένα πικρό χάπι. Αλλά η άρνηση να καταπιεί πλήρως τον λόγο του τρόμου και των όπλων μαζικής καταστροφής ή της ελευθερίας και της δημοκρατίας για τους Ιρακινούς είχε ως αποτέλεσμα μια παγκόσμια παλινδρόμηση που αποκάλυψε την αλήθεια. Και τώρα, ο Λευκός Οίκος δείχνει τον Ρίτσαρντ Κλαρκ, τους Δημοκρατικούς, το Κογκρέσο –αλλάζει καθημερινά– και οποιονδήποτε άλλο είναι αρκετά γενναίος για να πει την αλήθεια στην εξουσία. Δυστυχώς μέχρι πρόσφατα ήταν λίγοι.
Πίσω στην αντιπροσωπεία I, έγινα μια καρικατούρα ενός καταναλωτή αυτοκινήτου που κρύβει εύστοχα σλόγκαν πωλήσεων σαν μια διψασμένη ύαινα σε μια έντονη έρημο. Όπως πολλοί Αμερικανοί που θέλουν να πείσουν τον εαυτό τους για έναν αλτρουιστικό πόλεμο, λαχταρούσα να πιστέψω ότι άξιζα ένα νέο αυτοκίνητο – ανεξάρτητα από την τιμή. Και εμείς, ο αμερικανικός λαός, μεθυσμένοι από την υπόσχεση και την άρνηση, χρειαζόμασταν απεγνωσμένα να πιστέψουμε ότι ο βομβαρδισμός του Ιράκ ήταν μια ευγενής χειρονομία. Δεν ήταν και δεν είναι.
Αυτό που δεν κατάλαβα για τον ανάποδο κόσμο μιας αντιπροσωπείας αυτοκινήτων ήταν ότι δεν ισχύει κανένας από τους συμβατικούς κανόνες λογικής, μαθηματικών ή ευπρέπειας. Η ουσία είναι: κάνε ό,τι χρειάζεται για να πάρεις αυτό που αξίζεις – το οποίο καθορίζεται από αυτό που επιθυμείς. Στον ανάποδο κόσμο αξίζω περισσότερα από όσα μπορώ να αντέξω οικονομικά ανεξάρτητα από τα οικονομικά μου, εφόσον οι υλικές μου ορέξεις είναι χορτασμένες ενώ ο πωλητής κάνει ό,τι χρειάζεται για να κάνει την πώληση.
Ακριβώς όπως τα όρια μεταξύ αναγκαιότητας και προσιτής τιμής θολώθηκαν προσωρινά από έναν αδυσώπητο πωλητή, οι Αμερικανοί κουκουλώθηκαν από μια έξυπνη εκστρατεία δημοσίων σχέσεων που εμπόδιζε κάθε διάκριση της αλήθειας. Αγοράσαμε έναν πόλεμο που κανείς δεν μπορούσε να δικαιολογήσει ή να αντέξει οικονομικά, ανθρωπίνως, νομισματικά ή πολιτικά και τώρα ο στρατός μας, ο κόσμος και ειδικά οι Ιρακινοί πληρώνουν το τίμημα της αυξημένης αστάθειας, της εχθρότητας και της δυσπιστίας.
Εάν αποφασίσω ποτέ να αγοράσω άλλο αυτοκίνητο στο μέλλον, θα αποφύγω να με κουκουλώσουν κάνοντας τους δικούς μου υπολογισμούς και κάνοντας καλύτερες επιλογές. Το επόμενο φθινόπωρο ολόκληρη η χώρα θα έχει την ευκαιρία να κάνει το ίδιο. Κάνοντας τα μαθηματικά μαζί μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι ο Μπους θα ηττηθεί ξανά τον Νοέμβριο.
Η Molly Secours είναι συγγραφέας/ομιλήτρια σκηνοθέτης και τηλεοπτικός παρουσιαστής του "The Not Just Talk Show" στο Nashville TN [προστασία μέσω email]