Ο Τζορτζ Μπους είπε στην ομιλία του προς το έθνος στις 7 Οκτωβρίου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «ποτέ δεν επέτρεψαν στους βάναυσους και τους παράνομους να χαράξουν την πορεία της ιστορίας».
Προφανώς, ο Μπους άφησε κατά λάθος μέρος αυτής της πρότασης στην ομιλία του στο Σινσινάτι.
Η δήλωση είναι αληθινή με ένα μικρό προσόν: Οι ΗΠΑ δεν επέτρεψαν ποτέ στους βάναυσους και τους παράνομους να χαράξουν την πορεία της ιστορίας, εάν οι βάναυσοι και οι παράνομοι δεν είχαν έδρα στην Ουάσιγκτον ή δεν υπάγονταν σωστά στα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους (το Ιράκ υπό τον Χουσεΐν όταν ήταν «φίλος», η Ινδονησία υπό τον Σουχάρτο, το Ισραήλ υπό πολλές κυβερνήσεις και ένας μακρύς κατάλογος άλλων) πρέπει να έχουν το μονοπώλιο στη νόμιμη χρήση της βαρβαρότητας και της ανομίας στην παγκόσμια σκηνή. και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή.
Το πραγματικό έγκλημα του Ιράκ είναι ότι αμφισβήτησε αυτό το μονοπώλιο εισβάλλοντας στο Κουβέιτ το 1990 χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ (την οποία είχε το Ιράκ για την επίθεσή του στο Ιράν και την καταστολή του στο εσωτερικό του).
Ο ανταγωνισμός στον τομέα της ανομίας και της ωμότητας απαγορεύεται αυστηρά.
Ο Μπους προσπάθησε να πουλήσει τον πόλεμο στο Ιράκ με έντονη ρητορική. Ανέφερε τα λόγια του Τζον Φ. Κένεντι: «Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ούτε η παγκόσμια κοινότητα των εθνών μπορούν να ανεχθούν σκόπιμη εξαπάτηση και επιθετικές απειλές από την πλευρά οποιουδήποτε έθνους, μεγάλου ή μικρού».
Ωστόσο, παραμερίζοντας την ιστορία βάναυσων πολέμων και εκφοβισμού του ίδιου του Κένεντι, η ομιλία του Μπους στις 7 Οκτωβρίου ήταν ακριβώς μια επιθετική απειλή βασισμένη σε εσκεμμένη εξαπάτηση.
Ο Μπους απειλεί να επιτεθεί «προληπτικά» σε ένα έθνος και να αλλάξει την κυβέρνησή του με βάση την πιθανή ικανότητά του να υποστηρίξει ή να πραγματοποιήσει μια τρομοκρατική επίθεση κάποια μέρα.
Για να πείσει τους ανθρώπους για αυτή τη στρεβλή λογική, η κυβέρνηση Μπους -με τους Δημοκρατικούς να παρατάσσονται γρήγορα- λέει ψέματα στο κοινό για τις διασυνδέσεις του Ιράκ με την Αλ Κάιντα και τις αποδείξεις ότι έχει αναπτύξει το οπλικό της πρόγραμμα.
Στην ομιλία του, ο Μπους έκανε πέντε ρητές αναφορές στην 11η Σεπτεμβρίου, παρόλο που δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ του Ιράκ και των επιθέσεων πριν από δεκατρείς μήνες.
Και ο Μπους συνέχισε να λέει ψέματα για τα κίνητρα των ΗΠΑ για τον πόλεμο.
Στην ομιλία του, ο Μπους ισχυρίστηκε ότι παρακινείται από την επιθυμία να δει δημοκρατία στο Ιράκ και από τις «αδιαπραγμάτευτες απαιτήσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
«Η Αμερική είναι φίλη του λαού του Ιράκ», εξήγησε.
Αλλά ο λαός του Ιράκ έχει καλούς λόγους να νιώθει διαφορετικά.
Όπως σημείωσε ο Νίκολας Κριστόφ των New York Times σε μια ασυνήθιστη έκθεση της 4ης Οκτωβρίου από τη Βαγδάτη, «ενώ οι απλοί Ιρακινοί ήταν πολύ φιλικοί… ήταν εξοργισμένοι με τις ΗΠΑ μετά από 11 χρόνια οικονομικών κυρώσεων».
Οι Ιρακινοί έχουν καλό λόγο να είναι θυμωμένοι με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, σημείωσε ο Κριστόφ, ιδιαίτερα από τη στιγμή που «Η. οι βομβαρδισμοί σταθμών επεξεργασίας νερού, οι δυσκολίες εισαγωγής χημικών καθαρισμού όπως το χλώριο (το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για όπλα) και οι ελλείψεις φαρμάκων [έχουν] οδηγήσει σε υπερδιπλασιασμό της βρεφικής θνησιμότητας».
Ένας άλλος πόλεμος στο Ιράκ θα οδηγήσει σε ακόμη περισσότερα θύματα αμάχων και ζημιές στις υποδομές του Ιράκ.
Θα πρέπει να θυμηθούμε τον αντίκτυπο του τελευταίου πολέμου.
Ο βετεράνος του Πολέμου του Κόλπου Anthony Swofford, πρώην δεκανέας πεζοναυτών, γράφοντας στους New York Times, στις 2 Οκτωβρίου, υπενθύμισε την πραγματικότητα εκείνου του πολέμου: «Από το έδαφος, είδα τα άγρια αποτελέσματα της αμερικανικής αεροπορικής υπεροχής: τανκ και στρατεύματα Οι μεταφορείς γύρισαν ανάποδα και σχίστηκαν από μέσα προς τα έξω. σάπια, καμένα, μισοθαμμένα κορμιά που σκουπίζουν την έρημο σαν τα υπολείμματα χρόνων – όχι εβδομάδων – μάχης».
Τα πραγματικά συμφέροντα του Μπους σε αυτόν τον πόλεμο δεν είναι ο λαός του Ιράκ ή η υπεράσπιση των Αμερικανών από επίθεση, αλλά η επέκταση της κυριαρχίας των ΗΠΑ στον κόσμο.
Η κυβέρνηση Μπους βλέπει την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ ως μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας να επανασχεδιάσει τον χάρτη της Μέσης Ανατολής και να επεκτείνει τον έλεγχο των ΗΠΑ σε αυτή τη γεωπολιτικά κρίσιμη περιοχή, όπου βρίσκονται τα δύο τρίτα των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου.
Δεδομένης της πραγματικής ατζέντας του Μπους, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η αντίθεση στον πόλεμο αυξάνεται σε όλο τον κόσμο. Αλλά το κλειδί για να σταματήσει ο πόλεμος του Μπους βρίσκεται στο σπίτι.
Οι δυνατότητες οικοδόμησης ενός ευρέος αντιπολεμικού κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι σημαντικές.
Μια δημοσκόπηση των New York Times αυτή την εβδομάδα έδειξε ότι το 70 τοις εκατό των ερωτηθέντων θα προτιμούσε το Κογκρέσο να μιλήσει περισσότερο για τη θλιβερή κατάσταση της οικονομίας των ΗΠΑ παρά για την επίθεση στο Ιράκ. Και το 53 τοις εκατό πιστεύει ότι ο Μπους στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται περισσότερο για την αλλαγή καθεστώτος παρά για τα όπλα του Ιράκ.
Αυτός ο σκεπτικισμός είναι σημαντικός. Για να προσεγγίσουμε ένα ευρύτερο κοινό, θα πρέπει να αποκαλύψουμε κάθε ένα από τα ψέματα του Μπους, υπενθυμίζοντας τα ψέματα που ειπώθηκαν για να μας βάλουν στην τελευταία μεγάλη επίθεση στο Ιράκ το 1991 (μωρά που άρπαξαν από θερμοκοιτίδες στο Κουβέιτ, ιρακινά στρατεύματα συγκεντρωμένα στα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία, όχι «να αφήσουμε την επιθετικότητα να σταθεί»).
Και θα πρέπει να συνδέσουμε δυναμικά και δημιουργικά τα πραγματικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις Ηνωμένες Πολιτείες — υγειονομική περίθαλψη, θέσεις εργασίας, εκπαίδευση — και τη μεθοδική ώθηση προς τον πόλεμο.
Απαιτείται ένας ευρύς, δημοκρατικός, ενεργός αγώνας εάν πρόκειται να αποτρέψουμε αυτόν τον πόλεμο - και να εμποδίσουμε τους βάναυσους και άνομους στην Ουάσιγκτον να χαράξουν την πορεία της ιστορίας.
Ο Anthony Arnove είναι ο συντάκτης του Iraq Under Siege: The Deadly Impact of Sanctions and War. Μια ενημερωμένη έκδοση του βιβλίου θα είναι διαθέσιμη σύντομα από το South End Press. Πρόσφατα έγραψε επίσης το "The Case Against Bush's War", που είναι διαθέσιμο στο ZNet και στον ιστότοπο της International Socialist Review.