Πέρασα μια υπέροχη μέρα με ένα τοπικό σωματείο μερικής απασχόλησης. Υποτίθεται ότι θα παρακολουθούσαμε το Hana-Mi Cherry Blossom, αλλά ο καιρός ήταν τρομερός, οπότε καταλήξαμε κάτω από μια γέφυρα για ψητά κρέατα και λαχανικά, αρκούδα, greentea και αποσταγμένα αποστάγματα Shochu. Ο κύριος σύμβουλος εργασίας και ο βασικός τύπος ήταν εκεί, ο εργατικός δικηγόρος, οι ωραίες κυρίες που αναγκάστηκαν να φύγουν από το τοπικό τουριστικό μαγαζί λόγω «εξουσιαστικής παρενόχλησης». Για τους ανθρώπους που δεν πίνουν κάναμε μερικά Ice Breakers και παιχνίδια από το Project Adventure (Karl Rohnke) σειρά. Τα Ice Breakers είναι υπέροχα για να έχετε το ρεπερτόριό σας να βγάζετε τους ανθρώπους από τη μικρή τους κλίκα και να γελούν και να απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον. Απλώς έψαχνα για το τμήμα Democracy Now όπου η διάσωση ή ο νέος προϋπολογισμός έλεγαν ότι ήταν 48,000 δολάρια για κάθε Αμερικανό. Δεν μπόρεσα να το βρω. Θα προσπαθήσω να το συσχετίσω με το Βασικό Εισόδημα – ακόμα και ως μια έννοια που θα ήταν βολικό να εξηγήσω τι σημαίνουν τα στοιχεία. Ο Jon Stewart μόλις είχε μια ενότητα Daily Show για Ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές λέγοντας ότι ο προϋπολογισμός του Ομπάμα ήταν ο «δρόμος προς την κόλαση» και ρώτησε πώς η εμφάνιση 15 τρισεκατομμυρίων ως αριθμός σε ένα γράφημα θα βοηθούσε τους ανθρώπους. Ο Ντιν Μπέικερ έχει ένα βιντεοοικονομικό σεμινάριο σχετικά με τη σημασία του να γίνουν κατανοητές οι φιγούρες. Τι θα γινόταν αν λέγατε ότι 15 τρισεκατομμύρια θα μπορούσαν να πληρώσουν κάθε κάτοικο χίλια δολάρια το μήνα για ___ αριθμό μηνών; Αυτό είναι κατανοητό. Εξακολουθώ να ακούω την Amy Goodman να λέει κάτι είτε για ένα πακέτο διάσωσης είτε για τον προϋπολογισμό 48,000 δολαρίων ανά Αμερικανό ή πολίτη ή κάτι τέτοιο….
Τέλος πάντων, θέλω επίσης να φτιάξω τη δική μου σειρά Znet Classics. Καθάριζα και βρήκα μερικά παλιά (1999 και 2001) άρθρα που πραγματικά εκτύπωση έξω. Είχατε συνδέσεις μέσω τηλεφώνου και κανένα evernote.com τότε, αλλά και πάλι τι θα σας έκανε να εκτυπώσετε κάτι. Πολύ ωραίο τώρα όμως να ανακαλύπτω ξανά αυτές τις σελίδες σε μια ντουλάπα. Μου θύμισε την πλαϊνή μπάρα της καθημερινής εκπομπής «θυμήσου όταν νοιαζόμασταν...», η οποία υποθέτω ότι αφορά κολλώδη πράγματα διασημοτήτων ή κάτι τέτοιο. Αλλά με τα άρθρα του Znet είναι κάτι σαν προληπτικό – μας ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα πολύ περισσότερο. Holly Sklar (2005) έγραφε Για τους CEOs, ένας κατώτατος μισθός στα εκατομμύρια πίσω στο 2001. Δεν μπορούσα να βρω το άρθρο που τύπωσα από το ZMag/articles/skar.htm αλλά αυτό το κοινό όνειρο το έχει 2000 Baltimor Sun άρθρο. Υπάρχουν και άλλοι, η Naomi Klein, η Juliet Schor, ο Edward Herman στο Elliott D. Sclar's Τα Οικονομικά της Ιδιωτικοποίησης αλλά θα χρειαστώ χρόνο για να τα ξαναχωνέψω, ελπίζω να τα βρω ξανά στο διαδίκτυο.
Ο Χάουαρντ Ζιν είναι υπέροχος. Μετά από μια μέρα έξω με κόσμο (και τα γλυκά παιδιά του καράτε που έκαναν το πικνίκ τους κάτω από την ίδια γέφυρα, πήρα ένα μάτσο λουλούδια τριφυλλιού) και αλλοδαπούς αυτή την παράγραφο χτύπησε σπίτι.
Και θα σας αφήσω με μια ακόμη σκέψη, ότι αν το κάνετε αυτό, αν γίνετε μέλος κάποιας ομάδας, αν γίνετε μέλος όποια κι αν είναι η ομάδα, μια ομάδα που εργάζεται, ξέρετε, για την ισότητα των φύλων ή τον ρατσισμό ή τα δικαιώματα των μεταναστών ή περιβάλλον ή ο πόλεμος, σε όποια ομάδα κι αν ενταχθείς ή όποια μικρή δράση κάνεις, ξέρεις, θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Θα σας κάνει να νιώσετε καλύτερα. Και δεν λέω ότι πρέπει να κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα απλώς για να νιώθουμε καλύτερα, αλλά είναι καλό να γνωρίζουμε ότι η ζωή γίνεται πιο ενδιαφέρουσα και ανταποδοτική όταν εμπλέκεσαι με άλλους ανθρώπους σε κάποιον μεγάλο κοινωνικό σκοπό. Ευχαριστώ.
Εδώ είναι μερικά από τα Howard ZInn Σχετικά με την επιβράβευση των ανθρώπων για τα ταλέντα και τη σκληρή δουλειά. «Θυμάμαι τον Fiorello Laguardia να σηκώνεται στο Κογκρέσο τη δεκαετία του '20, επιχειρηματολογώντας ενάντια σε ένα φορολογικό νομοσχέδιο που θα ωφελούσε τον υπουργό Οικονομικών, Andrew Mellon, και ρωτώντας αν ο Mellon δούλευε περισσότερο από τη νοικοκυρά στο East Harlem που μεγάλωσε τρία παιδιά με πενιχρό εισόδημα. ." «Βρισκόμαστε, όπως επισημαίνετε, πολύ μακριά από την επίτευξη μιας κοινωνίας ισότητας, αλλά σίγουρα μπορούμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση με έναν πραγματικά προοδευτικό φόρο εισοδήματος, με ένα εγγυημένο από την κυβέρνηση ελάχιστο επίπεδο εισοδήματος, υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης, στέγασης για κάθε οικογένεια…." Ήταν το 25 Νοεμβρίου 1999 σχολιασμός υποστηρικτών. Ρώτησα τον υποψήφιο μέλος του Diet σήμερα αν είχε ακούσει για το Βασικό Εισόδημα; Είμαι σίγουρη ότι δεν είχε ιδέα, αλλά του έδωσα κάποιες συμβουλές και ανέφερα το όνομα ενός άλλου πολιτικού (διάσημου λάτρη συγγραφέα). Φαινόταν ότι τα γρανάζια στο κεφάλι του άρχισαν να γυρίζουν. Δεν περιμένεις πολλά όμως από τους πολιτικούς. Ακόμα πρέπει να προσπαθήσεις.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά