Köklü dəyişikliklərə can atan hərəkatlar həmişə öz əleyhdarlarının hərbi vasitələrindən, eləcə də kütləvi kommunikasiya vasitələrindən məhrum olublar və biz də onlardan fərqlənmirik. ABŞ-da abolitionistlər, seçki hüququ verənlər, 40 saatlıq iş həftəsi hərəkatları və bir çox başqaları əhəmiyyətli hərbi gücə malik deyildilər, lakin bunun əvəzinə artan saylar, artan anlaşma və təşkilatlanma gücünə sahib idilər.
Biz onların zorakılıq göstərməsinin onlara qazanacağından daha baha başa gələcək şərait yaratmaqla onların hərbi qüdrətinə qarşı çıxa bilərik. Niyə bütün dünyada hökumətlər fevralın 15-də sadəcə atəş açmadılar? Atəş dayandırmaqdan daha çox müqavimət göstərərdi. Onlardan biri getdikcə artan sayda dissidentləri toplamaqla dövlətin və digər cəmlənmiş təsir mərkəzlərinin kütləvi atəş gücünə qarşı çıxır.