Anglosferin siyasi atmosferi burjua qəzəbi ilə sıxdır. Birləşmiş Ştatlarda liberal adlanan qurum əmindir ki, o, Vladimir Putinin hakerləri və Facebook-un pis daxili işləri tərəfindən silahlandırılmış “yazıqlar”ın üsyanı tərəfindən talan edilib.
İngiltərədə də qəzəblənmiş burjuaziya özlərini çimdikləyirlər ki, yalnız itin Brexit kimi təsvir edilə bilən bir prosesə baxmayaraq, Avropa İttifaqından şərəfsiz bir təcrid lehinə çıxmaq üçün dəstək hələ də davam edir.
Analiz diapazonu heyrətamizdir. Atlantikanın hər iki tərəfində militant paroxializmin yüksəlişi təsəvvür edilən hər tərəfdən araşdırılır: psixoanalitik, mədəni, antropoloji, estetik və təbii ki, şəxsiyyət siyasəti baxımından. Böyük ölçüdə tədqiq edilməmiş yeganə bucaq nə baş verdiyini anlamaq üçün açarı özündə saxlayan bucaqdır: 1970-ci illərin sonlarından bəri yoxsulların üzərinə açılan aramsız sinif müharibəsi.
2016-cı ildə, həm Brexit, həm də Trump ili, ən hiyləgər quruluş analitikləri tərəfindən laqeyd qalan iki məlumat, hekayəni izah etdi. ABŞ-da amerikalı ailələrin yarıdan çoxu, Federal Ehtiyat Sisteminin məlumatlarına görə, satış üçün ən ucuz avtomobili (12,825 40 dollar dəyərində olan Nissan Versa sedanı) almağa imkan verəcək kredit götürmək hüququna malik deyildi. Bu arada, Böyük Britaniyada ailələrin XNUMX%-dən çoxu özlərini qidalandırmaq və əsas ehtiyaclarını ödəmək üçün ya kredit, ya da ərzaq banklarına güvənirlər.
On dördüncü əsr Britaniya filosofu Uilyam Okhem məşhur bir postulatla irəli sürdü ki, rəqabətli izahatlar qarşısında çaşqınlığa qapıldıqda, ən az fərziyyələrə və ən sadəliyə malik olanı seçməliyik. ABŞ və İngiltərədəki quruluş şərhçilərinin bütün bacarıqlarına baxmayaraq, onlar bu prinsipə etinasız yanaşıblar.
Gücləndirilmiş sinfi müharibəni tanımaqdan iyrəniblər, onlar Rusiyanın təsiri, kortəbii mizoginiya partlayışları, miqrant axını, maşınların artması və s. Bütün bu qorxular Tramp və Brexit-i alovlandıran militant paroxializmlə yüksək dərəcədə əlaqəli olsa da, onlar yalnız ABŞ-da avtomobillərin əlçatanlığı və kredit asılılığı ilə izah edilən daha dərin səbəbə - yoxsullara qarşı sinif müharibəsinə toxunur. Britaniya əhalisi.2
Düzdür, bəzi nisbətən imkanlı orta təbəqədən olan seçicilər də Trampı və Brexit-i dəstəkləyiblər. Lakin bu dəstəyin çox hissəsi öz uşaqlarının perspektivləri zəifləyərkən, onlardan bir az aşağıda olan siniflərin ümidsizliyə və nifrətə qərq olduğunu müşahidə etməkdən yaranan qorxunun pərdələri üzərində idi.
İyirmi il əvvəl eyni liberal şərhçilər qloballaşan maliyyələşmiş kapitalizmin əksəriyyət üçün firavanlıq gətirəcəyi ilə bağlı qeyri-mümkün bir xəyal qururdular. Kapitalın qlobal miqyasda daha çox cəmləşdiyi və aktivlərə sahib olmayanlara qarşı daha döyüşkən olduğu bir vaxtda onlar sinfi müharibənin bitdiyini elan edirdilər. İşçi sinfi bütün dünyada böyüdükcə, onun iş yerləri və məşğulluq perspektivləri Anglosferdə azalsa da, bu elitalar özlərini elə aparırdılar ki, sanki sinif keçib.1
2008-ci ilin maliyyə çöküşü və sonrakı Böyük tənəzzül bu xəyalı dəfn etdi. Bununla belə, liberallar danılmaz fakta məhəl qoymadılar ki, kvazi-kriminal maliyyə sektorunun dəydiyi nəhəng itkilər artıq əhəmiyyət kəsb etmədiyini düşündükləri fəhlə sinfinin çiyninə həyasızcasına ötürülür.
Bütün özünü mütərəqqi imicinə baxmayaraq, elitaların genişlənən sinfi parçalanmalara məhəl qoymamağa və onu sinfi kor kimlik siyasəti ilə əvəz etməyə hazır olmaları zəhərli populizmə ən böyük hədiyyə idi. Britaniyada Leyboristlər Partiyası (aşağıda Tony Blair, Gordon Brown, və Edvard Miliband) 2008-ci ildən sonra əksəriyyətə qarşı sinfi müharibənin şiddətlənməsini xatırlatmaq üçün çox həyasız idi və bu, Brexit paroxializmi ilə Böyük Britaniya Müstəqillik Partiyasının (UKIP) Əmək bölgəsində yüksəlişə səbəb oldu.
Nəzakətli cəmiyyət, zənci olsan Harvard və ya Kembricdə oxumağın kasıb olmaqdan daha asan olduğunu heç vecinə də almırdı. Onlar qəsdən məhəl qoymadılar ki, kimlik siyasəti sinfi qarşıdurmanı nəzərdən qaçırmaq üçün bir rıçaq rolunu oynamağa icazə verilərsə, aparteid qədər bölücü ola bilər.
Trampın sinif haqqında açıq danışmağa və uşaqlarını Harvarda göndərmək bir yana, maşın almaq üçün çox kasıb olanları – nə qədər hiyləgərcəsinə – qucaqlamaqdan çəkinmirdi. Brexiteers də UKIP lideri Naycel Farajın meyxanalarda "orta adamlarla" içki içdiyi görüntülərində əks olunan "böyük yuyulmamışları" qəbul etdilər. Və fəhlə sinfinin böyük bir hissəsi isteblişmentin sevimli oğul və qızlarına (Klintonlar, Buşlar, Bleyrlər və Kameronlar) qarşı çıxdıqda, militant paroxializmi dəstəklədikdə, şərhçi kapitalizm haqqında rifraffın illüziyalarını günahlandırdı.
Lakin Tramp və Brexit-i alovlandıran narazılığa səbəb kapitalizmlə bağlı illüziyalar deyildi. Daha doğrusu, onlara qarşı sinfi müharibəni gücləndirən orta yol siyasətindən məyusluqdur.
Gözlənildiyi kimi, Tramp və Breksitçilərin işçi sinfini qucaqlaması həmişə onları seçki gücü ilə silahlandıracaq ki, bu da gec-tez fəhlə sinfinin maraqlarına və təbii ki, azlıqlara qarşı tətbiq olunacaq – həmişə hakimiyyətdəki populizm meyli. , 1930-cu illərdən bu günə qədər. Beləliklə, Tramp öz fəhlə sinfinin dəstəyini qalmaqallı vergi islahatlarına başlamaq üçün istifadə etdi, onun çılpaq ambisiyası plutokratiyaya kömək etmək, milyonlarla amerikalı isə tibbi sığortanın azaldılması və federal büdcə kəsirinin balonları kimi daha yüksək uzunmüddətli vergi ödəmələri ilə üzləşib.
Eynilə, Brexit-in populist məqsədlərini müdafiə edən Britaniyanın Tori hökuməti bu yaxınlarda işləyən yoxsullar üçün sosial təminat, təhsil və vergi kreditlərində daha bir milyard funt-sterlinq azalma elan etdi. Bu azalmalar korporativ və vərəsəlik vergisinin azaldılması ilə tam uyğunlaşdırılır.
Bu gün sosial təbəqənin uyğunluğunu rişxəndlə rədd edən quruluşun rəyçiləri, sinfi siyasətin heç vaxt bu qədər uyğun, zəhərli və daha az müzakirə olunmadığı bir siyasi mühitə töhfə verdilər. Maliyyə ekspertləri, bankirlər, korporativ nümayəndələr, media sahibləri və böyük sənaye funksionerlərindən ibarət hakim sinif adından danışaraq, onlar elə hərəkət edirlər ki, sanki onların məqsədləri fəhlə sinfini populistlərin çirkin əllərinə təslim etmək və boş vədlərini yerinə yetirməkdir. Amerika və Britaniya “yenə möhtəşəmdir”.
Cəmiyyətin sivilizasiyası və siyasəti detokslaşdırmağın yeganə perspektivi sinfi müharibənin yaratdığı yanan ədalətsizliyi yeni humanizm naminə istifadə edən yeni siyasi hərəkatdır. ABŞ senatoru Bernie Sanders və Leyboristlər Partiyasının lideri Ceremi Korbinə qarşı sərt rəftarına görə, liberal isteblişment belə bir hərəkatdan Tramp və Brexitdən daha çox qorxur.
*Yunanıstanın keçmiş maliyyə naziri Yanis Varufakis Afina Universitetinin İqtisadiyyat professorudur. Layihə Sindikatında.
ZNetwork yalnız oxucularının səxavəti hesabına maliyyələşdirilir.
ianə vermək